گروه فرهنگ و هنر: نمایشگاه انفرادی استاد غلامحسین امیرخانی، استاد خوشنویسی ایران، پس از حدود 15 سال پنجشنبه 29 آبان‌ در گالری ساربان با حضور چهره‌های سرشناسی از جامعه فرهنگ و هنر، مدیران نگارخانه‌ها و مجموعه‌داران افتتاح شد. به گزارش «وطن امروز» در این نمایشگاه 46 اثر از تازه‌ترین آثار این استاد برجسته خوشنویسی ایران در دو بخش مجموعه شخصی و آثار قابل فروش ارائه شده است که بیشتر آثار بخش دوم در روز افتتاحیه، توسط علاقه‌مندان به هنر خط، خریداری شد. آثار این نمایشگاه بین 8 تا 35 میلیون تومان قیمتگذاری شده بود.  از جمله بازدیدکنندگان این نمایشگاه می‌توان به چهره‌هایی مانند حجت‌الاسلام والمسلمین سیدحسین شاهمرادی، استاد محمد سلحشور، مهندس مرتضی کاظمی، دکتر مجید سرسنگی، دکتر علیرضا سمیع‌آذر، دکتر حبیب‌الله صادقی، علی شیرازی، کیوان ساکت، کاوه تیموری، رضا رینه‌ای، سعید معیری‌زاده و مدیران گالری‌های والی، بوم و... اشاره کرد. استاد امیرخانی در حاشیه برگزاری این نمایشگاه، درباره سال‌هایی که فرصت نمایش آثار را نداشته است، گفت: از اول انقلاب اسلامی من مسؤولیت انجمن خوشنویسان ایران را پذیرفتم و پس از آن هم از بدو تاسیس خانه هنرمندان ایران در آنجا عهده‌دار مسؤولیت شدم، در نتیجه مسؤولیت‌های اجرایی و مدیریتی فرصت کمی برای پرداختن به علقه اصلی را در اختیار من می‌گذاشت به همین دلیل حدود 15 سال است که نمایشگاه انفرادی برگزار نکردم. وی در ادامه افزود: شرایط آن روز اقتضای خودش را داشت، آنهایی که خاطره آن تاریخ را دارند، می‌دانند که دشواری‌ها آنچنان مملکت را در موقعیت سختی قرار داده بود که در تمام زمینه‌ها یک جور به‌هم‌ریختگی و تلاطم وجود داشت که اصلا کارهای عادی هم با دشواری روبه‌رو بود چه رسد به کارهای فرهنگی و مدیریت در فضایی که شرایط کار به هیچ عنوان مهیا نبود بنابراین من به لحاظ اینکه احساس وظیفه می‌کردم در آن زمان، مسؤولیت انجمن را پذیرفتم، با وجود اینکه مجبور بودم از صبح زود تا حدود 10 شب حضور فیزیکی داشته باشم و تمام جنبه‌های لازم را در یک انجمن فراگیر بسنجم و دنبال کنم. استاد امیرخانی با اشاره به تغییر و تحولات انجمن خوشنویسان از ابتدا تاکنون، اظهار داشت: آن زمان تعداد شعب‌‌مان البته کمتر بود، 8-7 شعبه بود و اکنون پس از 36 سال به 248 شعبه رسیده است؛ من الزام داشتم تمام امور از جمله مالی، آموزشی، مدیریتی، ارتباط با وزارتخانه‌ای که خودش وضعیت وجودی‌اش نا‌معلوم بود و... را انجام دهم. آن زمان انجمن خوشنویسان عنوانش انجمن خوشنویسان ایران وابسته به وزارت فرهنگ و هنر بود. اولین کاری که من انجام دادم این بود که کلمه وابسته را تبدیل کردم به همکاری، یعنی مقامات آن زمان را قانع کردم که یک تشکیلات هنری و فرهنگی، نباید دولتی باشد و به زبان امروزی باید مردم‌نهاد باشد و یک جریان مدیریتی مستقل می‌تواند بالندگی و رشد ایجاد کند. با این استدلال، موضوع مورد توافق قرار گرفت و عنوان انجمن به انجمن خوشنویسان ایران با همکاری وزارت فرهنگ و هنر تغییر کرد؛ البته یکی، دو سالی طول کشید چون وزارتخانه به دلیل ملاحظاتی، تاکید داشت که حتما وزیر در شورایعالی منتخب انجمن خوشنویسان، نماینده داشته باشد. رئیس شورای ارزشیابی انجمن خوشنویسان ایران، با برشمردن استقلال این انجمن به عنوان یکی از دلایل موفقیت آن و تربیت اساتید تراز اول این رشته، اضافه کرد: با این وصف و دشواری‌هایی که برای به بار نشستن این انجمن وجود داشت و پس از آن تاسیس خانه هنرمندان ایران که طی آن به من ماموریت دیگری از طرف استادان عالی‌مقامی از صنوف مختلف هنری چون زنده‌یاد مرتضی ممیز و استاد عزت‌الله انتظامی و دیگر دوستان سپرده شد که در آنجا هم سمت خدمت داشته باشم، این شد که بار مسؤولیت سنگین‌تر شد و در 15 سال اخیر فرصتم برای پرداختن به کار و رشته تخصصی خودم بسیار کمتر شد. وی با اشاره به تحولات 15 سال اخیر هنرهای تجسمی ایران، گفت: به نظر من باید با این نکته برخوردی همه‌جانبه‌نگر داشته باشیم و ببینیم ما در کجای جریان هنرهای تجسمی و به‌طور کلی هنر در عرصه جهانی هستیم و چه اندازه باید خودمان را متصل کنیم به این جریان و متاثر باشیم از این جریانات جهانی مثل کریستیز یا برنامه‌هایی در امارات یا برنامه‌هایی که در خود ایران به وجود آمده است. ما باید به صورت کارشناسانه بازتعریفی داشته باشیم و البته جریان را از یک طرف کاملا آزاد ببینیم زیرا جریانات فرهنگی و هنری با هیچ دستور، قاعده یا جلسه‌ای قابل تنظیم نیست و باید خودش در فضای فکری و عاطفی و علمی یک جامعه راهش را پیدا کند اما از طرف دیگر نباید برنامه‌های جاری را به قول شیخ شبستر که می‌گوید نباشد فربهی مانند آماس، درآوریم. با وجود همه اینها در عرصه‌های مختلفی به دلیل آن قابلیت ذاتی و نیرومندی درونی فرهنگ و هنر ایران و تاریخ ایران با هر مانعی که در طول مسیر مواجه شده‌ایم، فرهنگ و هنر ایران بالیده و از دشواری برای خودش رشد، توسعه و تعالی به‌وجود آورده است. استاد امیرخانی ضمن تاکید بر فاکتور زمان، ادامه داد: در این زمینه گذشت زمان نیز کمک می‌کند که هر چیزی جای خودش را پیدا کند، اکنون شاید در یک سفر بسر می‌بریم، مثلا اگر موقعیت ارتباط خودمان را با خارج از ایران در نظر بگیریم، در جریانی هستیم که به ثبات نرسیده و باید مدتی زمان بگذرد و تجربه به دست بیاید و این تجربه و حرکت به جلو باعث ‌شود هر چیزی به مرور به جای اصلی خودش نزدیک‌تر شود. الان در یک حالت تلاطم در بین جریان سنتی داخلی و جریان‌های پست‌مدرن دنیا هستیم و این تعامل به آن نحوی که شایسته است به تعادل نرسیده و امیدوارم با توجه به قابلیت‌های فرهنگ و هنر ایران و جاذبه‌های آن بتوانیم رو به سعادت و رشد حرکت کنیم. رئیس سابق شورایعالی خانه هنرمندان ایران در پاسخ به این پرسش که چرا در خانه هنرمندان ایران که سابقه طولانی از ریاست شورایعالی و عضویت در آن را دارید، نمایشگاه برگزار نکردید، اظهار داشت: طبیعی است که بهترین جا برای من خانه هنرمندان ایران است و اصلا حق هم بر این بوده اما مناسباتی که در گالری‌ها وجود دارد و کسانی که در این زمینه فعال‌اند، فعلا تعیین‌کننده هستند؛ یعنی مدیران این مجموعه‌ها با طالبان هنر در ارتباط هستند که ما امیدواریم با همین وسعت این اتفاق در خانه هنرمندان ایران هم رخ دهد. بنابراین اتفاق اول خانه هنرمندان است، خوشبختانه اخیرا در جریان هستم که اتفاقات موثر و تخصصی‌ای در زمینه نگارخانه‌های خانه هنرمندان در حال وقوع است که امیدوارم باعث شود در بحث اقتصاد هنر نیز مثل زمینه‌های دیگر هنری و فرهنگی خانه هنرمندان ایران حرف اول را بزند. عضو شورایعالی خانه هنرمندان ایران با اشاره به تفاهمنامه‌ای که طی آن قرار است هر استان صاحب یک خانه هنرمندان شود، گفت: این موضوع آرزوی همه ما بوده که بتوانیم گستردگی مناسب با شأن فرهنگ و هنر ایران را برای مردم ایجاد کنیم به همین دلیل و همچنین به دلیل اینکه در دنیای امروز برای هر کاری یک تشکیلات لازم است که آن تشکیلات می‌تواند تجمیع لازم را به‌وجود بیاورد تا تمام کسانی که در این عرصه صاحب استعداد هستند و می‌خواهند فعال باشند، بتوانند در آن فضا هم‌اندیشی کنند و بتوانند به نوعی این راه را ادامه دهند. خوشبختانه اولین شعبه خانه هنرمندان ایران در سنندج در حال تاسیس است و آن استان عزیز و نازنین شروع‌کننده راه است و امیدواریم در سایر استان‌ها هم به سرعت این اتفاق بیفتد و این مرکزگرایی بیجا و بی‌دلیل برطرف شود و عزیزان و هنرمندان مجبور نباشند این همه راه را طی کنند تا به یک مرکز برسند و آثار هنری را ببینند و از آن استفاده کنند. این گسترش حق جوان‌های ایرانی است برای اینکه فرصت‌ها و امکانات در نزدیک‌ترین جای ممکن در اختیارشان قرار گیرد. استاد امیرخانی در پایان با اشاره به حضور اساتید، مجموعه‌داران و دوستان هنرمندش در افتتاحیه، افزود: از این بابت احساس افتخار می‌کنم زیرا ما به‌عنوان کسانی که تلاش می‌کنیم در هر زمینه‌ای که مشغول به کار هستیم به صورتی خود را معنا کنیم و تنها چیزی که می‌توانم بگویم و با آن احساس خودم را از برگزاری این نمایشگاه بعد از 15 سال، وصف کنم این است که من آنچه از دستم برآمده انجام دادم و این همان نقطه‌ای است که می‌توانم رضایت نسبی داشته باشم اما وقتی تابلوها را روی دیوار دیدم و با نگاه کارشناسانه و منتقدانه به آنها نگاه کردم پیش خودم می‌گویم کاش این نمایشگاه را یک سال دیگر برگزار می‌کردم. این نمایشگاه تا 20 آذرماه در گالری ساربان دائر خواهد بود و علاقه‌مندان می‌توانند برای بازدید از این آثار همه‌روزه غیر از سه‌شنبه‌ها از ساعت 16 تا 20 به نشانی خیابان شهید بهشتی، خیابان صابونچی (مهناز)، کوچه مهماندوست، شماره 8 مراجعه کنند.