گروه ورزشی: داستان پیوستن زلاتکو کرانچار به تیم امید و نشستن مربی همیشه حاشیه‌دار روی نیمکتی که حبیب کاشانی از او حمایت می‌کند وارد فاز جدیدی شده. موضوعی که باز هم یک سر آن به خیابان سئول می‌خورد. این بار از دل مجموعه‌ای که تحت هدایت محمود گودرزی است کمیسیونی تشکیل شده تحت عنوان «کمیسیون مربیان خارجی وزارت ورزش». مجموعه‌ای خلق‌الساعه که عمر تولد‌ش به قول کاشانی به چند روز می‌کشد. شاید هم این نوع رفتارهای مدیریتی چریکی و ضرب‌الاجلی روشی است که وزارتخانه‌ای‌ها به کار می‌گیرند. یک نوع رفتار آفندی که هر زمان لازم شد مقابل سیاست‌هایی که باب میل آنها نیست شروع به فعالیت می‌کند. درست از آن روزی که کفاشیان تصمیم گرفت کاشانی را به‌عنوان مدیر تیم امید معرفی کند شاید مثبت‌ترین تصمیم مدیریتی چند وقت اخیر خود را درباره تیم‌های پایه گرفته بود. کاشانی با سابقه مدیریتی بدون «تذکر» (نوعی مدیریت در فوتبال که از نظر مالی پرونده‌ای سالم داشته باشد) پا به میدانی گذاشت که کمتر کسی حاضر می‌شد این سمت را قبول کند. تیم امید با حاشیه‌ها و حرف‌وحدیث‌های فراوان از درون با موریانه‌ای عجیب روبه‌رو بود و ثمره چند تکه شدنش نیز در بازی‌های آسیایی نمایان شد و بعد از آن نیز نلو وینگادا که تنها به طمع نشستن روی نیمکت و بستن قرارداد با فدراسیون این تیم را تحویل گرفته بود مجبور شد ساکش را ببندد و خیلی راحت به سبک ایرانی اخراج شد! البته رفتن وینگادا خیلی هم بد نبود چون کارنامه این مربی پرتغالی در این چند سال اخیر جای هیچ صدآفرینی را نداشت و نتایجی هم که او با تیم گرفت نشان از بی‌برنامگی بود و خیلی خوب می‌شد فهمید مردانی مثل او در مناطقی مانند خاورمیانه تنها به دنبال صید‌هایی هستند که بدون دردسر مدتی در اختیارشان باشد و بعد پول هنگفتی نیز از این طریق به جیب بزنند اما وینگادا این بار به دیوار بتنی خورد و رسانه‌ها مهلتش ندادند تا سرانجام برکنار شد. بعد از وینگادا نام کرانچار که همیشه حاشیه‌ساز بوده بر سر زبان‌ها افتاد. مربی بخت‌برگشته کروات به خاطر بعضی مسائل اخلاقی که توسط پاپاراتزی‌های ایرانی بزرگنمایی شده بود شهره خاص و عام در فوتبال شد، البته داستان اخراج او از سپاهان و انگ زدن به این مربی فرنگی موضوعی نبود که واقعیت داشته باشد ولی همین مساله دستمایه‌ای شد برای آنهایی که دوست ندارند بدون اذن آنها مربی‌ای در سطح ملی سکان هدایت را به‌دست بگیرد. گودرزی این بار نیز با مخالفت زیرپوستی خود و علم کردن کمیسیون مربیان خارجی یک بار دیگر ثابت کرد دوست ندارد بدون اجازه‌اش در این فوتبال تغییراتی صورت بگیرد البته این رفتار نشان دیگری هم دارد و آن باب میل نبودن مدیریت فدراسیون فوتبال است. هیچ کس نمی‌تواند جنگ میان فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش را پنهان کند و شاید داستان کرانچار و عدم تایید او از سوی وزارت ورزش مثل شروع دوباره درد گرفتن دندان پوسیده فوتبال باشد.