کمتر از 40 روز دیگر جام ملت‌های آسیا آغاز می‌شود؛ رقابت‌هایی که برای رقبای سنتی فوتبال قاره کهن مسابقاتی مهم و پراهمیت به حساب می‌آید. شاید این دوره از رقابت‌های جام ملت‌ها از یک حیث دیگر هم با اهمیت باشد و آن هم چهره شدن تیم‌هایی است که تا پیش از این کمتر در بین مدعیان آسیایی به حساب می‌آمدند اما نگاهی به عملکرد این تیم‌ها نشان می‌دهد باید این دوره از رقابت‌های جام ملت‌های آسیا را رویدادی «ویژه» بدانیم. اگر تا دوره قبل این رقابت‌ها تنها تیم‌هایی نظیر ایران، ژاپن، کره جنوبی و استرالیا مدعی قهرمانی بودند در این دوره می‌توان به بازگشت عربستان و چین به جمع مدعیان و ظهور پدیده‌هایی نظیر قطر، اردن و ازبکستان اشاره کرد. در این میان، بعد از عملکرد قابل‌قبول تیم ملی ایران در جام‌جهانی و بویژه 2 بازی ابتدایی برابر نیجریه و آرژانتین حریفان آسیایی احترام بسیار بیشتری برای تیم ایران قائل هستند و بعید است که کارشناسی در فوتبال آسیا تیم ایران را مدعی قهرمانی در استرالیا نداند. با این حال هر چقدر بازی برابر «نجیب‌زادگانی» مانند آرژانتین و بوسنی و رویارویی برابر مردانی چون لیونل مسی و ادین ژکو برای سختکوشان ایرانی در جام‌جهانی راحت بود، رویارویی برابر تیم‌هایی نظیر بحرین، امارات و قطر که همه ویژگی‌های حریفان عربی را در اختیار دارند، نمی‌تواند راحت باشد، آن هم در شرایطی که بدانید این حریفان چگونه خود را برای مقابله با ایران آماده کرده‌اند. هر چقدر به شایعات دست به یکی کردن تیم‌های منطقه برای منزوی کردن تیم ایران بی‌توجه باشیم اما نمی‌شود از تعداد بازی‌هایی که این حریفان در ماه‌های اخیر انجام داده‌اند و فرصت‌سوزی‌هایی که فوتبال ایران کرده بگذریم، آن هم در شرایطی که در این روزها بیش از هر زمان دیگر احتمال لغو اردوی آفریقای‌جنوبی قوت گرفته است.
قطر خطرناک‌ترین حریف ایران
در میان 3 حریف ایران شاید قطر از هر لحاظ وضعیت بهتری داشته باشد. این تیم که نتایج بسیار خوبی در ماه‌های اخیر زیرنظر جمیل بالمادی الجزایری گرفته پس از پایان جام‌جهانی تا شروع جام ملت‌ها 15 بازی دوستانه انجام داده و خواهد داد که در میان نتایج به دست آمده پیروزی برابر استرالیا، عربستان و ازبکستان از همه جالب توجه‌تر بوده است. حضور بازیکنانی که به تازگی تابعیت قطری گرفته‌اند یکی از راهکارهایی است که مسؤولان فدراسیون فوتبال قطر و آکادمی «اسپایر» این کشور برای قدرت گرفتن فوتبال کشورشان با توجه به در پیش بودن میزبانی جام‌جهانی اندیشیده‌اند و جام ملت‌ها می‌تواند شروع قدرتنمایی این کشور برای حضور در جام‌جهانی 2018 و پس از آن میزبانی جام‌جهانی 2022 باشد.
امارات، با دستی پر
تیم ملی امارات هم این روزها بشدت در حال آماده کردن خودش است تا بتواند جواب سرمایه‌گذاری بلندمدتی که انجام داده را بگیرد. این تیم که برخلاف سال‌های قبل از مربی بومی بهره می‌برد، می‌خواهد در این دوره بر ناکامی‌های سال‌های قبل غلبه کند. «مهدی علی» سرمربی این تیم از آن جهت خوشبخت است که بازیکنانش از تیم‌های نوجوانان امارات و از سن 13، 14 سالگی کنار هم بوده‌اند. این تیم نیز مانند قطر بازی‌های دوستانه زیادی انجام داده که تساوی برابر تیم‌هایی نظیر نروژ، پاراگوئه، لیتوانی و استرالیا از نتایج بسیار خوب این تیم بوده است. امارات از تیر و پس از پایان جام‌جهانی تا شروع جام ملت‌های آسیا 13 بازی دوستانه انجام داده و خواهد داد.
بحرین دردسرساز
همانطور که کارلوس کی‌روش بارها گفته بازی با تیم‌های عربی مایه دردسر است و سرآمد این تیم‌ها با ویژگی‌های همیشگی تیم ملی بحرین است؛ تیمی که هر چند به نظر نسبت به 2 حریف دیگر برای ایران ساده‌تر به نظر می‌رسد اما باخت فراموش ناشدنی فوتبال ایران به بحرین در منامه همیشه یک نوستالژی آزاردهنده است و می‌تواند به لحاظ روانی برای تیم ملی یک امتیاز منفی باشد.این تیم هم مانند امارات مربی بومی دارد و «عید مرجان» وظیفه دارد فوتبال بحرین را به جمع مدعیان فوتبال آسیا ببرد. بحرین نیز مانند 2 حریف دیگر ایران بازی‌های دوستانه زیادی دارد که البته بخشی از آن مانند امارات و قطر در جام خلیج‌فارس انجام گرفته است. بحرین در 7 بازی دوستانه رسمی که داشته توانسته در بهترین عملکرد خود برابر ازبکستان، کره شمالی و قطر به نتیجه مساوی برسد.
ایران، با پرستیژ اما...
شاید نیاز به یادآوری نباشد که تیم ملی ایران با همه توقع‌ها و انتظارهای داخلی و خارجی که وجود دارد پس از جام‌جهانی تاکنون تنها توانسته یک بازی دوستانه داشته باشد و اگر بازی با فلسطین و عراق را هم قطعی بدانیم (بازی با فلسطین در تقویم فیفا ثبت نشده)، تیم ایران تا شروع جام ملت‌ها تنها 3 بازی تدارکاتی را پشت‌سر خواهد گذاشت. بعید نیست اگر امروز فکری به حال این تیم و نحوه آماده‌سازی‌اش نکنیم، همه ما از رسانه‌ها گرفته تا مردم و مسؤولان فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش بعد از جام ملت‌ها افسوس زمان‌های از دست رفته را بخوریم که چرا به خاطر اختلاف‌های بین سازمانی، تیم ملی را قربانی کردیم و احترامی که بعد از جام‌جهانی به دست آوردیم را تا این حد آسان از دست دادیم.