حسین جوادی: جمعه صبح در اولین روزهای تعطیلات ژانویه خبر تراژیکی هواداران لیورپول را شوکه کرد،‌ البته شاید هم آنها قبل از این خبر که روی خروجی وبسایت رسمی باشگاه قرار بگیرد خودشان را برای چنین لحظه تلخی آماده کرده بودند؛ درست مثل شنیدن مرگ در اثر بیماری سرطان، آن هم وقتی چاره‌ دیگری در کار نیست. استیون جرارد برای همیشه از لیورپول خداحافظی کرد تا روزهای سال نو میلادی برای پسر شماره 8 آنفیلد روزهای ملال‌آوری باشد. داستان غم‌انگیزی که از مشاجره‌های قدیمی میان «استیوی جی» و براندن راجرز شروع شد و سرانجام این مربی لک‌لک‌ها بود که توانست سمبل تعصب دو‌آتشه‌های لیورپول را خانه‌نشین کند و این خبر درست مثل همان خداحافظی تلخ آلکس دل‌پیرو از بانوی پیر بود.‌ «آله» در غباری از دلتنگی ماه اکتبر، تورین را ترک کرد، همانطور که رائول گونسالس در تابستان 4 سال پیش وقتی مورینیو پا به سانتیاگو برنابئو گذاشت مجبور به کوچ کردن شد. خداحافظی رائول، دل‌پیرو و جرارد و همه این خداحافظی‌های جبرآمیز تنها یک چیز را نشان می‌دهد و آن اینکه روی بی‌رحم فوتبال حتی به ستاره‌هایی که روی سکوها در حد خدایان پرستش می‌شوند هم رحم نمی‌کند. سرنوشت‌ ستاره‌ها همیشه ختم به خیر نیست و حتی شما می‌توانی ماردونا باشی ولی زیر دست و پای جمعیت له شوی. هر کدام از ستاره‌هایی که روزگاری نمادی از تعصب بودند به دراماتیک‌ترین سرنوشت‌ها دچار شدند حالا شاید ستاره‌ای مثل جرارد افسوس این را می‌خورد که چرا در مقابل پیشنهادهای اغواکننده تیم‌هایی مثل رئال مادرید وسوسه نشد تا در آنفیلد چنین روزی را ببنید. این اتفاق یک خروجی دارد؛ «بیش از حد تعصب داشتن منجر به فراموش شدن می‌شود» و شاید فرانچسکو توتی یک استثنا در این زمینه است که هنوز به زمره ستاره‌های تاریخ مصرف گذشته نپیوسته است. فوتبال سرمایه‌داری در اروپا چیزی از احساس سرش نمی‌شود حتی اگر با چشمان خود شاهد از بین رفتن محبوبش باشد. چیزی که این روزها به دست براندن راجرز برای لیورپول در حال رخ دادن است. میراث بیل شنکلی در باتلاق شکست چنان دست و پا می‌زند که تنها چاره‌اش را قربانی کردن کاپیتان جرارد می‌داند. شاید روح شنکلی در جایگاه «کپ» در گوشه‌ای از آن صندلی‌های خیس یا برف گرفته برای استیوی جی اشک می‌ریزد و اگر او یک بار دیگر می‌توانست زمام لیورپول را به دست بگیرد هرگز اجازه نمی‌داد چنین ژانویه تلخی برای شماره 8 آنفیلد رقم بخورد.
سخت‌ترین تصمیم زندگی
به گزارش وبسایت رسمی باشگاه لیورپول، کاپیتان پیشین تیم‌ملی انگلیس که سابقه 17 سال حضور در این باشگاه را دارد، تایید کرد در پایان فصل از این تیم جدا خواهد شد ولی مقصد آینده خود را معلوم نکرد. استیون جرارد درباره تصمیم خود برای جدایی از لیورپول گفت: «این سخت‌ترین تصمیم زندگی‌ام و مساله‌ای بوده که من و خانواده‌ام را برای مدت‌ها زجر داده است. من این خبر را اکنون اعلام می‌کنم تا اخبار رسانه‌ها درباره آینده من، تمرکز تیم و مربی را به هم نریزد. باشگاه لیورپول بخش بزرگی از زندگی همه ما برای مدتی طولانی بوده و خداحافظی بسیار سخت است ولی فکر می‌کنم چیزی است که به نفع همه است؛ هم باشگاه، هم خانواده‌ام و هم خود من. به فوتبال بازی کردن ادامه خواهم داد ولی با این وجود نمی‌توانم تایید کنم کجا خواهم بود، می‌توانم بگویم جایی خواهم رفت که با این باشگاه رقابت ندارد تا مجبور نباشم مقابل لیورپول قرار بگیرم. این چیزی است که مدنظر دارم. نمی‌توانم بابت زحماتی که براندن، مالکان و تمام اعضای باشگاه برای من کشیدند تشکر کنم. من دارم در بهترین شرایط این باشگاه را ترک می‌کنم.
آنفیلد جایی بسیار ویژه بود که می‌توانستم عضو آن باشم. این آرزو را دارم که روزی دوباره برای خدمت به لیورپول به اینجا بازگردم و از تمام ظرفیت‌هایم برای کمک به این باشگاه استفاده کنم. چیزی که مهم است این است که من از اکنون تا زمانی که سوت آخرین بازی این فصل به صدا در آید، به این باشگاه متعهد هستم و تمام تلاشم را می‌کنم تا لیورپول برنده بازی‌ها باشد. پیام آخر من برای کسانی است که لیورپول را تبدیل به بهترین باشگاه جهان کردند؛ هواداران. حضور در کنار شما به عنوان بازیکن و کاپیتان باعث افتخار بوده است. من قدردان تک‌تک این ثانیه‌ها هستم و این آرزوی قلبی من است تا این فصل را به پایان برسانم و دوباره لیورپول من در بالاترین نقطه ممکن باشد».