اولین روز رقابت‌های جام ملت‌های آسیا در ملبورن آغاز شد،‌رقابت‌هایی که شاید برای همه مردم آسیا از درجه اهمیت بالایی برخوردار باشد جز خود استرالیایی‌ها! خیلی تعجب نکنید اگر این خبر را بشنوید که در استرالیا تنها چیزی که برای مردم اهمیت ندارد فوتبال است! این مساله خیلی تاسف‌برانگیز است که بزرگ‌ترین رویداد فوتبال در آسیا در کشوری برگزار می‌شود که مردم آن کشور فوتبال را ورزش سوم خود می‌دانند. حتی در آمریکا هم‌ چنین فاجعه‌ای برای فوتبال در جام جهانی 94 رقم نخورده بود که در استرالیا در حال جریان است. داستان را می‌توان از توجه مردم و نصب بیلبوردهای رقابت‌های کریکت و تنیس ملبورن متوجه شد. در همه جای شهر حرف از کریکت و تنیس است و به فوتبال درست مثل یک ورزش کارگری یا درجه چندم نگاه می‌کنند. در هتل‌هایی که ویژه کنفدراسیون فوتبال آسیاست و تیم‌ها در آن حضور دارند بیشتر تبلیغات و مجله‌های ویژه این دو ورزش منهای فوتبال است و حتی شبکه‌های تلویزیونی نیز بیشتر تمایل دارند تا تنیس را پوشش دهند و تنها یک شبکه است که برای فوتبال و این رقابت‌ها اختصاص دارد. صرف هزینه‌های هنگفت و طول مسافت فراوان برای سفر به سرزمین کانگوروها آنقدر مجذوب‌کننده بود که هیچ کس فکرش را نمی‌کرد با سردی مزاج مردم استرالیا نسبت به این مسابقات مواجه شود البته وقتی به جو ورزشگاه در بازی اول استرالیا و کویت نگاه می‌کنید فکر می‌کنید تمام مردم سر و پا گوش و چشم شده‌اند تا از تیم ملی کشورشان حمایت کنند ولی این مساله تنها به درون ورزشگاه باز می‌گردد و بیرون از استادیوم خبری از شور و هیجان یک تورنمنت مهیج نیست. نکته قابل اهمیت دیگر درباره هزینه‌های بالا در شهرهای برگزارکننده مسابقات است. در این شهرها هزینه‌های رفت‌وآمد و خوراک آنقدر بالاست که حتی روی هزینه‌های جام‌جهانی را نیز سفید کرده! شاید نتوان تصور کرد ولی برای مثال باید گفت هزینه یک بطری نوشابه در ملبورن چیزی حدود 30‌هزار تومان به پول رایج کشور ما می‌شود! این تنها یک قلم کالاست که در هوای گرم استرالیا مصرفش بالا می‌رود! حالا باید دید خبرنگارانی که به پشتوانه وزارت ورزش و بدون داشتن هزینه اسکان به این کشور بیش از حد لوکس سفر کرده‌اند چگونه می‌توانند از پس هزینه‌های سفر برآیند؟ آیا واقعا هیچ مسؤولی در وزارت ورزش یا فدراسیون فوتبال نبود که بخواهد سفر خبرنگاران به استرالیا را تسهیل بخشد؟!  این سوالی است که بعد از مشکلات به وجود آمده برای آنها و منتشر شدن خبرهای سختی کار از مسؤولان ورزش باید پرسید.