تشکیل شورای سلطنت توسط محمدرضا پهلوی در آخرین روزهای حیات رژیم پهلوی (1357ش)
پس از کشتار خونین 13 آبان 57 تهران، محمدرضا پهلوی رسماً شنیدن صدای انقلاب ملت ایران را اعتراف کرد. در این حال بود که در حقیقت شمارش معکوس سقوط رژیم پهلوی آغاز شد. شاه ایران که توان مقاومت در مقابل امواج خروشان انقلاب اسلامی را نداشت، تنی چند از مهرههای سیاسی مورد اعتماد خود را مأمور تشکیل شورای سلطنت کرد تا به تصوّر خود، امواج اعتراضهای مردمی را فرو بنشاند. این شورا قرار بود مقدمات انتقال قدرت را از شاه به فرزندش فراهم کند و بدین ترتیب، ملت مسلمان و مبارز ایران را به ادامه حیات رژیم ستمشاهی، متقاعد کند. هرچند هدف اصلی محمدرضا از تشکیل این شورا، خروج از ایران و در نتیجه جان سالم به در بردن بود اما مردم آگاه ایران، با تجمع در خیابانها، ضمن مخالفت با این اقدام، حمایت خود را از حضرت امام خمینی اعلام کردند. حضرت امام در همین روز در پاریس اعلام کردند بزودی یک دولت جدید انقلابی تشکیل خواهند داد. پس از انتشار این خبر، سیدجلالالدین تهرانی برای دیدار با امام راهی فرانسه شد. امام دو شرط برای پذیرفتن وی معین کردند: استعفای او از ریاست شورای سلطنت و اعلام غیرقانونی بودن این شورا از جانب او. سرانجام رئیس شورای سلطنت در اول بهمن از سمت خود استعفا کرد و شورای سلطنت بدون هیچ اقدامی در راستای اهداف شاه پس از فعالیتی یک هفتهای، عملاً منحل شد.
وقوع درگیری شدید مردم با مأموران رژیم شاه (1357 ش)
در جریان برگزاری تظاهرات و راهپیمایی در چندین شهر ایران، درگیری شدیدی میان مأموران رژیم پهلوی و مردم درگرفت و عدهای از مردم مبارز، شهید یا مجروح شدند. همچنین در همین روز دانشجویان و مردم تهران که در گردهمایی بزرگ خود در دانشگاه تهران اجتماع کرده بودند، مخالفت خود را با رژیم شاه اعلام کردند و مُصرّانه، خواستار بازگشت حضرت امام خمینی(ره) از پاریس به ایران شدند. این حرکت دانشجویان در حالی صورت گرفت که محدوده دانشگاه، توسط سربازان مسلح و نیروهای نظامی محاصره شده بود. پس از این تظاهرات گسترده، حضرت امام، در پیامی، ضمن فراخواندن مردم به هوشیاری، ملت ایران را از وقوع توطئهها و شایعات تفرقه‌افکنانه از سوی ایادی رژیم، آگاه کردند.
اولین حمله و بمباران شیمیایی عراق علیه ایران در جریان جنگ تحمیلی (1359 ش)
با آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه جمهوری اسلامی ایران در 31 شهریور 1359ش، رژیم بعث بارها با استفاده از سلاحهای میکربی، شیمیایی و کشتار جمعی، قوانین و مقررات بینالمللی را نقض کرد. ناکامی ارتش تا دندان مسلح عراق در تأمین اهداف سردمداران رژیم بعثی، فرماندهان این ارتش را بر آن داشت تا پس از مشورت با کارشناسان عالیرتبه دولتهای استکباری بویژه کارشناسان شیمیایی شوروی سابق، استفاده از سلاحهای شیمیایی را نیز در کنار دیگر سلاحهای جنگی و مرگبار خویش مورد توجه قرار دهند. سابقه اولین حمله ثبت‌شده شیمیایی عراق به 23 دی‌ماه 1359ش بازمیگردد که نیروهای ایرانی را در 50 کیلومتری غرب ایلام، با گلوله شیمیایی، مورد حمله قرار داد و شماری را مصدوم کرد. از آن پس عراق به استفاده از این سلاح ادامه داد. با ادامه این روند، ایران طی نامههای متعدد رسمی به دبیر کل سازمان ملل، با اعلام کاربرد سلاحهای شیمیایی توسط عراق، تقاضای اعزام گروه کارشناسی برای بررسی موضوع کرد. هرچند دبیرکل این موضوع را به شورای امنیت ارجاع داد و گروه کارشناسی پس از سفر به ایران این حملات را تأیید و عراق را محکوم کردند، با این حال، اولاً شورای امنیت عکسالعمل مناسب و کافی در برابر نقض مقررات بینالمللی نشان نداد و بدین وسیله، راه را بر تکرار این جنایت بازگذاشت. دوم، از کشور به کارگیرنده سلاحهای شیمیایی نامی نبرد و موضوع را با کل مساله جنگ مرتبط ساخت. در نتیجه عدم اقدام فوری و جهانی سازمان ملل متحد، رژیم عراق از آن پس، بارها نیروهای ایرانی را مورد حمله شیمیایی قرار داد که به شهید و مجروح شدن دهها هزار نفر انجامید و با گذشت سالها از پایان جنگ، اثرات این سلاحهای کشنده، هنوز قربانی میگیرد.