با آنکه پیاده‌روی هم از سوی آقای ظریف با «جانی» کری صورت گرفت ولی آقای اوباما باز هم در سخنرانی سالانه‌اش گفت درباره ایران همه گزینه‌ها روی میز است. تا کی باج دادن از سوی دولت ایران و بی‌حرمتی از طرف مقابل دیدن؟ آیا این کارهای بی‌نتیجه قرار است تا پایان دولت فعلی ادامه داشته باشد؟!
فرهودی
با این اوضاع و احوالی که اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها در دولت می‌بینند، اگر آمریکایی‌ها تحقیر، تخریب و تهدید را جای تکریم و چنانچه اروپایی‌ها دخالت در امور کشور و دیدار بی‌اجازه با مجرمان برانداز و ضدانقلاب و فتنه‌گر را جای احترام به مسائل داخلی ایران نگذارند باید شگفت‌زده شد. خب! وقتی رئیس دستگاه دیپلماسی کشور صراحتاً در خاک بزرگ‌ترین دشمن ایران اسلامی در گوش شیطان بزرگ نجوا می‌کند اگر توافق با ما (جریان اصلاح‌طلب) نکنید، پارلمان بعدی ایران دست غرب‌‌ستیزها می‌افتد، چه توقعی از غرب می‌توان داشت که از این فرصت دخالت بدون پرداخت هزینه و تشر که هیچ! حتی بدون اخم از سوی معتدلان(!) به راحتی گذشت کند؟!
سلمانی
با حلوا‌حلوا دهان شیرین نمی‌شود. با اینکه این همه از سوی دولت ما عقب‌نشینی صورت می‌گیرد، باز هم طرف مقابل از هیچ موضعی کوتاه نمی‌آید. این موضوع مایه تأسف است.
جهانی