بهروز کلاته: وضعیت بین‌المللی آشفته است؛ داعش
نه تنها در عراق، سوریه و کشورهای اسلامی فعال است بلکه در اروپا نیز فعال و بحران‌آفرین شده است، اوضاع بحرین و یمن نیز پیچیده شده است و موج اسلام‌هراسی و تقابل با اسلام عزیز از سوی کشورهای غربی نیز به راه افتاده است و جمهوری اسلامی در تمام این معادلات یک پارامتر تعیین‌کننده است. علاوه بر همه این موضوعات مذاکرات جمهوری اسلامی و 1+5 به نقاط حساس خود رسیده و تمدید شده است.
درحال حاضر هیچ‌کس در جمهوری اسلامی با فعل مذاکره مخالفتی ندارد حتی در دولت گذشته هم مذاکرات برقرار بوده اما دولت رئیس‌جمهور روحانی به مذاکرات و نحوه انجام آن و دیپلماسی دولت گذشته انتقادات بسیار دارد و معتقد است روشی که تیم مذاکره‌کننده فعلی در پیش گرفته است روشی صحیح است نه روش قبل از آن.
رهبر عزیز انقلاب هم به‌رغم اینکه معتقدند مذاکرات نتیجه‌ای در بر نخواهد داشت ولی تیم وزارت امور خارجه را از انجام مذاکره حول موضوع هسته‌ای منع نکرده‌اند و سیاسیون داخلی نیز معتقد به مذاکره هستند و اگر هم انتقادی هست -که هست- بر سر دستیابی به توافق خوب است و بد. مطمئنا هیچ‌کس خواهان توافق بد نیست اما باید دید دولت رئیس‌جمهور روحانی به نتایج مثبت دست پیدا کرده است یا منفی و توافق خوب را امضا کرده یا توافق بد را و تا کی قرار است مذاکرات با روش فعلی ادامه پیدا کند؟
تیم مذاکره‌کننده به رهبری ظریف وزیر امورخارجه کشورمان و تحت نظر مستقیم رئیس‌جمهور روحانی از تمام امکانات و توانایی‌های موجود در پیشبرد مذاکرات آن هم به روش خود بهره برده‌اند. اقداماتی نظیر تماس تلفنی رئیس‌جمهور روحانی با اوباما برای اولین بار بعد از انقلاب اسلامی، دیدار و مذاکره ظریف و کری ـ وزیر خارجه آمریکا ـ در واشنگتن برای اولین بار بعد از انقلاب اسلامی، اظهارات ظریف درباره توان نظامی آمریکا و ضعف نظامی ایران در جهت پیشبرد مذاکرات، ایجاد کمپین «توافق به هر قیمت» هنرمندان ایرانی توسط وزارت امور خارجه و درخواست ظریف از هنرمندان برای شرکت در این کمپین و مهم‌تر از همه پیاده‌روی ظریف و جان کری در ژنو صرفا بخشی از اقدامات دولت محترم در جهت پیشبرد مذاکرات هسته‌ای است که تا این لحظه منجر به توافق 6 ماهه ژنو و تمدید 7 ماهه آن شده است. اما حال باید دید دستاورد این اقدامات چه بوده؛ بی‌شک دولتمردان دست یافتن به توافق ژنو و تمدید آن را دستاوردی بزرگ می‌دانند اما برای هر فرد عادی این سوال پیش می‌آید که دستاورد حاصل از توافق ژنو برای کشور چه بوده است؟ اگر از تمام تهدیدات و تحریم‌هایی که بر خلاف توافق صورت گرفته بعد از توافق ژنو که از نظر دولتمردان صرفا به روح توافقنامه صدمه وارد کرده است! فاکتور بگیریم آیا این توافق توانسته تاثیر مثبتی بر اقتصاد کشور بگذارد؟ آیا وضع معیشت مردم یا وضعیت عمومی اقتصاد کشور بعد از توافق ژنو نسبت به قبل از انتخابات ریاست جمهوری و انتخاب دکتر روحانی به‌عنوان رئیس‌جمهور به‌عنوان منتقد سیاست‌های محمود احمدی‌نژاد تغییر محسوسی داشته است؟ اگر تاثیری داشته چرا مردم نمی‌توانند آن را در زندگی خود احساس کنند و باید در یک مورد با نانی که 30 درصد گران‌تر شده است امرار معاش کنند؟
اگر رئیس‌جمهور روحانی معتقد است دولت گذشته در روند مذاکرات و سیاست خارجه ضعیف و ناشیانه عمل‌کرده است و نتوانسته با جهان ارتباط خوبی برقرار کند و دولت تدبیر و امید که متخصص در سیاست خارجه و برقراری ارتباط است پس چرا احمدی‌نژاد با آن همه تهاجمی که علیه غرب و مساله هولوکاست داشت قیمت نفت و مسائل اقتصادی برایش مشکل‌ساز نشد؟ اما این دولت با تمام ملایمت‌ها و نرمش‌هایی که در مقابل بلوک غرب نشان می‌دهد نمی‌تواند قیمت نفت را در اوپک مدیریت کند و اکنون در تنظیم بودجه‌اش با مشکل مواجه شده است؟! بی‌شک نمی‌توان این مساله را در دولت «تدبیر و امید» به «شانس و تقدیر» نسبت داد مگر آنکه بپذیریم تدبیر دولت به تقدیر وابسته است!
یکی از وعده‌هایی که رئیس‌جمهور روحانی در انتخابات 92 به مردم داد اعتبار بخشیدن به پاسپورت ایرانی بود، همگان شاهد بوده‌اند که دولت و تیم مذاکره‌کننده هیچ تنشی در مذاکرات با طرف مقابل نداشته‌اند و حتی در راستای صمیمیت بخشیدن به مذاکرات از اقداماتی نظیر قدم زدن نیز بهره برده‌اند و حتی رئیس‌جمهور روحانی برای اولین بار بعد از انقلاب اسلامی با رئیس‌جمهور آمریکا مکالمه تلفنی داشته است اما متاسفانه بر خلاف تمام دولت‌های گذشته در این دولت ایران نماینده‌ای در سازمان ملل ندارد و دلیلش هم عدم صدور روادید از سوی دولت آمریکایی است که دولتمردان ما در پی تعامل و مذاکره با آنها هستند!
رئیس‌جمهور روحانی و همکارانش در مجموعه دولت معتقدند بعد از توافق ژنو دیوار تحریم‌ها ترک برداشته است و نهایت تعامل را در مذاکرات به خرج داده‌اند اما بعد از توافق ژنو به‌رغم آنکه در آن قید شده طی مدت توافق، تحریم دیگری علیه جمهوری اسلامی صورت نخواهد گرفت، جمهوری اسلامی چندین بار تحریم و تهدید نظامی شده است!
با این وجود می‌توان درک کرد چرا سیاسیون خارج از دولت که موافق مذاکره و توافق خوب هستند به سیاست خارجه دولت یازدهم انتقاد می‌کنند؛ مساله بر سر این شعار دولت است: «مذاکره برای توافق، توافق به هر قیمتی»!