سامان بدر: نحوه بازی تیم ملی استرالیا در فینال مسابقات جام‌ملت‌های آسیا نیز چیزی جدا از سیستم رایج و برنده امروز فوتبال جهان نبود. استرالیای تهاجمی 2015 نیز فهمیده بود که برای شکست دادن یک کره تدافعی با ضریب اشتباه نه چندان زیاد باید سعی کند این تیم را به جلو بکشاند و از بازی انتحاری رایج در این مسابقات خودداری کند.  تجربه بازی اول با کره‌جنوبی به پوستیکوگلو این باور را رسانده بود که نمی‌توان برای پیروزی به آب و آتش زد و در حمله تیم حریف غافلگیر شد. از همین رو بود که سعی شد با آوردن بازیکنان کره‌جنوبی به سمت جلو مسیرهای بهتری را برای باز کردن دروازه حریف ایجاد کنند. استرالیا بعد از گل هم روندی کاملا خنثی و استفاده از بهره‌گیری از توپ و بستن نفوذهای خط حمله حریف را درپیش گرفته بود و این هرگونه حمله را به رقیب بسته بود. گل تیم کره‌جنوبی در دقیقه 91 به واقع هم برخلاف روند بازی اتفاق افتاد، آنها به هیچ وجه بعد از دریافت گل موقعیتی ایجاد نکردند و این بار تنها یک غافلگیری و هوش هونگ میونگ سون و پاس‌های همیشگی کی سئونگ یونگ بود که موجب شد آن اتفاق ویژه در دقایق انتهایی بازی بیفتد. بعد از گل کره‌جنوبی دوباره استرالیا کره‌جنوبی را در وقت اضافه به جلو کشاند و طی یک اشتباه مدافعان حریف دوباره روند بازی را به نفع خودش تغییر داد. بازی تیم استرالیا نمی‌تواند کره‌ای‌ها را آزرده کند، روند آنها نیز حکایت می‌کند در صورت اینکه کره نیز به گل دست می‌یافت همین بستن نفوذهای حمله حریف را در نظر می‌گرفت البته با این تفاوت که خط حمله استرالیا قدرت بیشتری در ایجاد موقعیت کسب می‌کرد. جام‌ملت‌های آسیا 2015 را با تمام جذابیت‌هایش می‌توان فنی‌ترین و دفاعی‌ترین تورنمنت تاریخ این مسابقات عنوان کرد. غلبه نگرش‌های تدافعی بر سیستم‌های نامناسب هجومی از جمله مسائلی بود که این دوره را با گذشته خودش متمایز می‌کرد. کره‌جنوبی و ایران با روی آوردن به سبک جدیدی از فوتبال تدافعی دنیا به ارائه بازی‌های تاکتیکی‌تری دست زدند. امارات عربی متحده نیز با استفاده از مدل فوتبال مالکانه تدافعی و پاسکاری‌های درست از دیگر تیم‌های برتر تاکتیکی این دوره محسوب می‌شد. شاید هیچ‌کدام اینها از نظر ما زیبا بازی نکردند، اما مربیان آنها توجه داشتند که نمی‌توان از نقش این سیستم‌ها در نتیجه‌گیری چشم‌پوشی کرد. استرالیا تا آنجا که مقابل تیم‌های نه چندان قدرتمند بازی کرد فوتبال شناور خودش را ارائه داد و الحق نشان داد که در سطح فراتر از آسیا قرار دارد اما در فینال نیز استرالیا متوجه شد که نمی‌تواند فوتبال مورد نظر خودش را با هدف کسب نتیجه انجام دهد و در واقع چنین امکانی وجود ندارد. شاید این مدل بازی برای آنها که به فوتبال زیبا اعتقاد دارند سرد و کسل‌کننده باشد.