بار دیگر دولت اوباما سعی کرد در یکی از کشورهای مستقل مخالف سلطه بانکداران یهودی و آنگلوساکسون کودتا کند. توطئه‌ای که پنجشنبه 23 بهمن‌ماه (12فوریه) در ونزئلا  لو رفت، سومین کودتای سازمان یافته توسط کاخ‌سفید برای سرنگون کردن یک دولت دموکراتیک در این کشور از سال 2000 به این سو- ودر عین حال دومین کودتا علیه «نیکولاس مادورو» رئیس‌جمهور این کشور ظرف کمی بیش از یک سال- محسوب می‌شود. در «عملیات جریکو» قرار بود در روز یادشده یک هواپیمای متعلق به شرکت خصوصی نظامی آکادمی (بلاک واتر سابق) که از روی الگوی هواپیماهای ارتش ونزوئلا رنگ‌آمیزی شده بود، به بمباران کاخ ریاست‌جمهوری و به قتل رساندن رئیس‌جمهور مادورو اقدام کند. توطئه‌گران آکادمی که ایجاد گروه تروریستی داعش را هم در کارنامه دارند به وسیله مزدوران داخلی در ونزئلا در نظر داشتند بلافاصله پس از کودتا،نماینده دست راستی پیشین پارلمان «ماریا کورینا ماچاندو» را به قدرت برسانند و تدارکات تبلیغاتی فراهم آورده بودند تا او فوراً توسط رؤسای جمهور سابق آمریکای لاتین به رسمیت شناخته شود. البته نیکلاس مادورو از حدود 10 روز پیش از عملیات کودتای دوم، طرح کودتای اول را در یک سخنرانی زنده تلویزیونی افشا کرده و جو بایدن معاون اول رئیس‌جمهور آمریکا  را به برنامه‌ریزی کودتا علیه دولت خود متهم کرده بود. او آن شب گفت: «آمریکا وارد مرحله خطرناکی از درماندگی شده و در گفت‌وگو با رهبران قاره [آمریکا] اعلام کرده است دولت من را سرنگون خواهد کرد. من جو بایدن، معاون اول رئیس‌جمهور آمریکا را به توطئه متهم می‌کنم.» استناد رئیس‌جمهور ونزوئلا، به گفت‌وگوهای خصوصی بایدن در نشست واشنگتن با رهبران حوزه کارائیب بود که گویا آنها نیز ماه گذشته در نشست سران کارائیب و آمریکای لاتین او را از توطئه آمریکا علیه دولت خود خبردار کرده‌اند.
ونزوئلا در دکترین دفاعی اوباما
اوباما در طرح دکترین دفاعی نوین پیش‌بینی کرده و نوشته بود: «ما در کنار شهروندانی خواهیم بود که اجرای دموکراسی درباره آنها به خطر افتاده است، مانند ونزوئلا». این در حالی است که رسانه‌های غربی بارها اعتراف کرده‌اند که ونزوئلا از تاریخ تصویب قانون اساسی 1999 به یکی از دموکراتیک‌ترین دولت‌های جهان تبدیل شده و هوگو چاوز ثمره‌ای جز استقلال و تقسیم عادلانه ثروت برای این کشور به همراه نیاورده است.
کاخ‌سفید 6 فوریه 2015 طرح سرنگونی نهادهای قانونی و منتخب ونزوئلا را تنظیم و کودتا را برای 12 فوریه برنامه‌ریزی کرد که تحت نام «عملیات جریکو» و زیر نظارت شورای امنیت ملی، به مدیریت «ریکاردو زونیگا» اجرا می‌شد. این دیپلمات نوه رئیس همنام حزب ملی هندوراس است که کودتای 1963 و 1972 را به نفع ژنرال «لوپس آرینو» سازماندهی کرد. او ایستگاه سازمان سیا در هاوانا (11-2009) را مدیریت می‌کرد و برای متشکل کردن مخالفان فیدل کاسترو مأمورانی را استخدام کرده بود و تأمین مالی آنها را برعهده داشت که به طور موازی با مذاکرات سرگیری مناسبات دیپلماتیک واشنگتن با کوبا انجام می‌گرفت.
همه شرکای سیا
مثل همیشه در این نوع عملیات، سازمان سیا هوشیارانه سعی کرد مداخلاتش آشکار نشود و تحت پوشش سازمان‌های غیردولتی (NGO) کودتاچیان را سازماندهی کرد.در کودتای اخیر ونزئلا این نهادهای پوششی عبارت بودند از بنیاد ملی برای دموکراسی NED و 2 بازوی ظاهری راستگرا (مؤسسه بین‌المللی جمهوریخواهان) و چپگرا (مؤسسه ملی برای دموکراسی)، خانه آزادی و مرکز بین‌المللی برای جامعه مدنی.
ایالات متحده همیشه همپیمانان خود را برای انجام برخی موارد در طرح‌هایش شرکت می‌دهد که در مورد حاضر دست‌کم نقش اسپانیا (مأموریت برای حفاظت از ملیت‌های ناتو طی اجرای طرح توطئه)، کانادا (مأموریت برای کنترل فرودگاه بین‌المللی کاراکاس)، اسرائیل (مأموریت برای قتل شخصیت‌های چاوزی) و بریتانیا (مأموریت برای تبلیغات کودتاچیان) آشکار است. پس از چنین تدارکاتی توطئه‌چین‌های غربی شبکه‌های سیاسی‌شان را بسیج می‌کنند تا کودتاچیان را فوراً به رسمیت بشناسند که در همین راستا در واشنگتن سناتور مارکو روبیو، در شیلی رئیس‌جمهور پیشین سباستیان پینرا، در کلمبیا رؤسای جمهور پیشین آلوارو اوریبه ولس و آندرس پاسترانا، در مکزیک رؤسای‌جمهور پیشین فیلیپ کالدرون و بینسنت فوکس و سرانجام در اسپانیا نخست‌وزیر پیشین حزب حاکم راستگرای مردمی، خوسه ماریا آسنار چنین وظیفه‌ای داشتند.
خرابکاری اقتصادی
برای قانونی جلوه دادن کودتا، کاخ‌سفید شرکت‌های بزرگ ونزوئلایی را تشویق کرد تا کالاهای اولیه ضروری را پخش نکنند و در انبارهایشان نگه‌دارند. طرح این بود که در فروشگاه‌ها صف طولانی ایجاد کنند و سپس با نفوذ مأموران در صفوف ارزاق موجب تحریک عمومی شوند و شورش به راه بیندازند. در واقع، مشکل ذخیره کالاهای مورد نیاز روزمره از آغاز سال 2015 وجود داشت و شاهد صفوف طولانی بودیم ولی ونزوئلایی‌ها هرگز به فروشگاه‌ها
حمله نکردند.
برای تقویت خرابکاری اقتصادی، اوباما 18 دسامبر 2014 مجازات‌های تازه‌ای علیه ونزوئلا و چندین نفر از رهبران آن به امضا رسانده بود. تحریم‌های آمریکایی شخصیت‌هایی را هدف گرفته بود که اعتراضات ظاهرا دانشجویی را سرکوب کرده بودند که در حقیقت به شورش‌هایی گفته می‌شد که از پارسال با حمایت خانواده‌های اشراف و ثروتمندان از چندین گروه تبهکار مسلح که با 4 برابر حقوق متوسط کشور استخدام شده بودند علیه نیروهای انتظامی صورت می‌گرفت. همین تبهکاران بودند که آمریکایی‌ها آنها را دانشجو معرفی می‌کردند و در خیابان‌های پایتخت تخم وحشت کاشته بودند.
همه مردان کودتا و یک زن...
بخش نظامی «عملیات جریکو» از مرکز فرماندهی جنوب در میامی توسط ژنرال توماس گیری، مرد شماره دوی نیروهای اشغالگر افغانستان (آیساف) و ربکا چاوز از پنتاگون نظارت می‌شد، به انضمام پیمانکاری ارتش خصوصی آکادمی (بلاک واتر پیشین) که در حال حاضر توسط مزدوران جنگ‌سالاران نومحافظه‌کار یعنی دریادار بابی اینمن (کارفرمای قدیمی آژانس امنیت ملی NSA) و جان اشکرافت (دادستان کل دولت بوش) اداره می‌شود. یک فروند هواپیمای سوپر توکانو با شماره N314TG که توسط  یک شرکت ویرجینیایی در سال 2008 برای به قتل رساندن رائول ریی یس، مرد شماره 2 ارتش انقلابی کلمبیا، خریداری شده بود به کار گرفته شد. هواپیمای کودتاچیان از آشیانه‌اش در مرکز فرماندهی عملیاتی « جریکو » در بوگوتای کلمبیا- تحت نظر سفیر آمریکا کوین وایتاکر و معاون او بنجامین زیف - به مقصد کاراکاس به پرواز در می‌آمد. این هواپیما به شکل هواپیماهای نظامی ونزوئلا رنگ‌آمیزی می‌شد و باید کاخ ریاست‌جمهوری ونزوئلا (میرافلورس)  و ده‌ها هدف از پیش تعیین شده دیگر را بمباران می‌کرد که عبارت بود از وزارت دفاع، اداره اطلاعات و همچنین شبکه تلویزیونی اتحادیه بولیواری‌های آمریکا موسوم به «آلبا» و شبکه تله سور TeleSur که به پرس‌تی‌وی آمریکای لاتین مشهور است. برای جنگ روانی هم قرار بود چند افسر ارشد فعال و بازنشسته از پیش پیغامی نوشته شده توسط وزارت خارجه آمریکا را که خطاب به ملت ونزوئلا ضبط کرده بودند بخوانند که در آن اعلام کرده بودند «برای بازگرداندن نظم قدرت را به دست گرفته‌اند». متن پیام هم  بامداد 12 فوریه توسط روزنامه ال‌ناسیونال منتشر می‌شد. پیش‌بینی شده بود این گروه در طرح دولت موقت شرکت کند. البته  دولت جدید به مدیریت نماینده سابق پارلمان«ماریا کورینا ماچادو» تشکیل می‌شد که انتخاب او براساس گرایش‌های فرهنگی اخیر ملت‌های لاتین به رؤسای‌جمهور زن و همین طور اصل روانی پنهان کردن زشتی کودتا پشت یک ظاهر زیبا صورت می‌گرفت. طبق نقشه، ماریا کورینا ماچادو، حدود 2 هفته پیش از عملیات نظامی (26 ژانویه)  ماریا از توطئه‌گران خارجی تحت عنوان دیپلمات در کاراکاس استقبال به عمل آورد. در واقع برای تسهیل همآهنگی در طرح کودتا او 26 ژانویه جلسه‌ای پیرامون موضوع «قدرت شهروندی و دموکراسی امروز» برگزار کرد که تمام شخصیت‌های ونزوئلایی و خارجی که در تبانی با طرح آمریکایی بودند در آن شرکت کردند. او رئیس سومات است، انجمنی که در سال 2004 و با پول بنیاد ملی برای دموکراسی علیه هوگو چاوز رفراندوم به راه انداخت و البته شکست خورد. انجمن سومات از خدمات تبلیغاتی «ژاک سگولا»  متخصص فرانسوی بازی با افکار عمومی نیز برخوردار بود. با وجود شکست آن طرح، روز 31 مه 2005 جورج بوش با احترامات در دفتر مرکزی بیضی‌شکل کاخ سفید، از ماریا کورینا ماچادو استقبال کرد.. او در سال 2011 به عنوان نماینده دولت میراندا برگزیده شد و ناگهان در مارس 2014 به‌عنوان رئیس نمایندگی پاناما در سازمان دولت‌های آمریکا (OEA) حضور یافت که فوراً به دلیل نقض ماده‌های قانون اساسی 149 و 191 از مقام نمایندگی برکنار شد.
توطئه لو می‌رود...
 اما از شانس بد آنها، سرویس اطلاعات نظامی ونزوئلا شخصیت‌های مظنونی را که در توطئه پیشین می‌خواستند رئیس‌جمهور مادورو را به قتل برسانند تحت نظر داشت. تابستان گذشته ماریا کورینا ماچادو (دادستان کل کاراکاس)، هنریک سالاس رومر(فرماندار)، دیگو آریا (دیپلمات قدیمی)، گوستاو تار بیرسنیتو(وکیل دعاوی)، الیجیو سدنو (بانکدار) و پدرو بورلی (کشیشی  که در امور بازرگانی فعالیت می‌کند)، همه ایمیل‌هایی که بین یکدیگر رد و بدل کرده‌اند را انکار کردند و مدعی شدند اطلاعات پست‌ها دستکاری شده است اما در رد گیری توطئه‌چینان بود که سرویس اطلاعات نظامی ونزوئلا «عملیات جریکو » را کشف کرد. شب 11 فوریه، رهبران اصلی توطئه و یک مأمور موساد بازداشت شدند و امنیت هوایی نیز تقویت شد. روز 12 فوریه افراد دیگری بازداشت می‌شوند. 20 فوریه، اعترافات به‌دست آمده به بازداشت شهردار کاراکاس، آنتونیو لدزما انجامید. او در این عملیات مأمور رابط با اسرائیل بود.کسی که در ماه  مه 2012 برای ملاقات با بنیامین نتانیاهو و آویگدور لیبرمن مخفیانه به اسرائیل رفته بود و متحد رئیس اپوزیسیون ونزوئلا «انریکه کاپریلس رادونسکی» محسوب می‌شد. البته حضور دشمن شماره یک رئیس‌جمهور در چنین سمت حساسی نشان از مردم‌سالاری کامل ونزوئلا دارد. رئیس‌جمهور مادورو متعاقب بازداشت‌ها فوراً از طریق تلویزیون طرح توطئه را افشا کرد. همزمان در واشنگتن «جن سکی» سخنگوی وزارت خارجه آمریکا روزنامه‌نگارانی را به خنده واداشت که طرح توطئه اوباما در سال 2009 در هندوراس یا اخیراً تلاش برای کودتا در مقدونیه در ژانویه 2015 را یادآور شده بودند. او گفت: « این اتهامات مثل تمام اتهامات دیگر مسخره است. این مساله سیاسی قدیمی است، ایالات متحده گذار سیاسی از طریق موازینی که با قانون اساسی در تباین است را پشتیبانی نمی‌کند! گذار سیاسی باید دموکراتیک، مطابق قانون اساسی، صلح‌آمیز و قانونی باشد. چندین بار دیدیم که دولت ونزوئلا کوشیده است تا توجه عمومی را از سیاست‌های خود منحرف کرده و ایالات متحده یا دیگر اعضای جامعه بین‌الملل را به‌خاطر رویدادهای داخلی ونزوئلا متهم کند. چنین تلاش‌هایی بازتاب نبود جدیت در دولت ونزوئلا برای پاسخگویی با وضعیت وخیمی است که با آن روبه‌رو شده.» ولی برای ونزوئلایی‌ها، این کودتای شکست‌خورده مساله مهمی را مطرح کرده است  و آن هم اینکه چگونه می‌توانند دموکراسی را حاکم کنند، در صورتی که رهبران اصلی اپوزیسیون به‌خاطر جنایاتی که می‌خواستند علیه دموکراسی مرتکب شوند در زندان به‌سر می‌برند؟ برای آنهایی که به اشتباه فکر می‌کنند آمریکا با اوباما تغییر کرده و دیگر قدرت امپریالیستی نیست و از این پس از دموکراسی در سراسر جهان دفاع می‌کند، «عملیات جریکو» بزرگ‌ترین مثال نقض است.