رحلت فقیه وارسته و عالم فاضل آیت‌‏الله «میرزا هاشم آملی» (1371 ش)
حضرت آیت‏الله میرزا هاشم آملی، فقیه و عالم بزرگ معاصر، سال 1283 ش برابر با 1322 ق، در روستایی نزدیک لاریجان از توابع آمل در مازندران به دنیا آمد. ایشان پس از پشت سرگذاشتن تحصیلات مقدماتی، راهی تهران شد و در مدرسه سپهسالار این شهر اقامت گزید. او در آن مدرسه مورد توجه شهید آیت‏الله سیدحسن مدرس قرار گرفت و از استادانی همچون میرزا طاهر تنکابنی، میرزا ابوالحسن شعرانی و آیت‌الله العظمی محمدعلی شاه‌آبادی بهره برد. میرزا هاشم آملی سپس در قم در محضر درس حضرات آیات عظام شیخ عبدالکریم حائری‌یزدی و سید محمدحجت کوه‌کمره‏ای حاضر شد و پس از چندی به درجه رفیع اجتهاد نائل آمد. این فقیه سترگ از آن پس برای بهره‏مندی از محفل پر رونق نجف، عازم آن دیار شد. ایشان در نجف، در درس حضرات آیات عظام سیدابوالحسن اصفهانی، میرزای نایینی و آقا ضیاءالدین عراقی حاضر شد و به مقام والایی در علم دست یافت. میرزا هاشم آملی از آن پس حلقه درس خود را در نجف و قم تشکیل داد و فضلای بسیاری در محضر معظم‏له پرورش یافته و به درجات بالای علمی دست یافتند. در جریان انقلاب اسلامی ایران، از آغاز اولین نهضت روحانیان و مردم در قضیه انجمن‏های ایالتی و ولایتی گرفته تا قیام 15 خرداد 1342 و بعد از آن، تا زمان پیروزی انقلاب اسلامی ایران، آن بزرگوار به‌عنوان یکی از مراجع تقلید در کنار رهبر انقلاب اسلامی، حضرت امام خمینی(ره) قرار داشت و علاوه بر شرکت در جلسات علما، در مواقع ضروری دیدگاه‏های خود را با صدور اعلامیه به آگاهی همگان می‏رساند. این فقیه جلیل تمام عمر را با کمال زهد، تقوا و صدق و صفا و در نهایت عزت نفس گذرانید و به هیچ یک از تجملات دنیوی، اعتنایی نداشت. این عالم ربانی هفتم اسفند 1371 ش برابر با چهارم رمضان 1413ق در 88 سالگی به لقاءالله پیوست و در مسجد بالاسر حرم حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد.
تولد «ویکتورهوگو» نابغه ادبیات فرانسه (1802م)
ویکتور ماری هوگو، درخشان‏ترین چهره ادبی قرن نوزدهم فرانسه، 26 فوریه 1802 در شهر بزانسون این کشور به دنیا آمد. وی از سال‏های ابتدایى زندگی وارد عرصه ادبیات شد و آثار بزرگان این رشته را مطالعه کرد. هوگو در 25 سالگی به عضویت آکادمی فرانسه درآمد و همزمان با آن به‌عنوان یکی از اعضای مجلس فرانسه انتخاب شد. وی در زمان حکومت ناپلئون سوم، به دلیل مخالفت با سیاست‏های مستبدانه او، از پاریس تبعید شد و مدت 19 سال یعنی در تمام مدت امپراتوری ناپلئون سوم در تبعید به سر برد. کتاب‏های غم‏انگیز و منظومه‏های شیوایى که در این دوران نوشته است، از تلخ‌کامی‏های او در این ایام حکایت دارد و کتاب معروف بینوایان از یادگارهای این دوران است. هوگو را بنیانگذار مکتب رومانتیسم می‏دانند که براساس آن احساسات و تخیل بر عقل برتری دارد و هنرمند در این مکتب باید بدون هیچ قیدی به بیان احساسات خود بپردازد. در اشعار هوگو، مضامینی چون تضاد شب و روز، نیکی و بدی، وجدانی و بی‏وجدانی و روشنی و تاریکی مد نظر قرار گرفته است. مساله بزرگ از دیدگاه هوگو، بی‏عدالتی است که از آن به‌عنوان بدی یاد کرده است. هوگو دارای نیرومندترین و متنوع‏ترین استعدادهای هنری قرن خود بود و افتخارش از افتخارات معمول مردان بزرگ ادب فراتر رفت. از معروف‏ترین آثار این نویسنده شهیر فرانسه و جهان می‏توان به رمان‏های بینوایان، ناپلئون کوچک، تیره‏بختان، تاریخ یک جنایت، مردی که می‏خندد، گوژپشت نوتردام و کارگران دریا، اشاره کرد. ویکتور هوگو 22 مه سال 1885 در 83 سالگی در اوج شهرت درگذشت و پس از تشییعی با شکوه در پاریس به خاک سپرده شد.