نجمه‌سادات موسوی: اجلاس پکن+20 اواخر اسفندماه سال جاری در نیویورک برگزار می‌شود و قرار است مولاوردی، معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده در این اجلاس گزارشی از وضعیت زنان کشورمان ارائه دهد. این عنوان خبری است که سایت‌های مختلف از برگزاری این اجلاس منعکس کرده‌اند. اجلاسی که با هدف برقراری برابری جنسیتی، توسعه و صلح، دستورکاری را با عنوان توانمندسازی زنان مشخص کرد و دولت‌های عضو کمیسیون مقام زن را ملزم به رعایت برخی دستورالعمل‌ها می‌کند و حالا قرار است در اواخر اسفندماه جاری حدود 100 نفر (در قالب 80 نفر از گروه‌های مردم‌نهاد و 12 نفر از هیات دولت) در این اجلاس که در نیویورک برگزار می‌شود، شرکت کنند. آگاهی یافتن و بلکه حدس زدن نحوه سیاست‌گذاری چنین اجلاسی خیلی مشکل نیست. تمسک به حقوق بشر غربی و ارائه الگوی صددرصد غیردینی، حداقل چیزی است که از اجلاس‌ها و منشورهای قد و نیم‌قد بین‌المللی می‌توان انتظار داشت. لذا از تبیین مسائل جزئی‌تر از این رویداد خودداری می‌کنیم و امیدواریم جست‌وجوگران اندیشه و حقیقت، مطالعه لازم در این باره را مبذول فرمایند.
اما بعد، آنچه برای پرداخت در این مقال مناسب به نظر می‌رسد، اشاره اجمالی به ملاحظاتی است که می‌تواند ذهن مخاطبان هوشیار را در این باره تنویر کند. لذا به طرح چند پرسش در این حوزه بسنده می‌کنیم، امید که فرهیختگان و مسؤولان امر پاسخی در خور اندیشه را برای افکار عمومی ارائه کنند.
1- چرا در شرایطی که کشور متحمل تبعات ناشی از کمبود منابع مالی است و در برخی حوزه‌ها متاثر از این معضل است، باید هزینه گزافی خرج سفر تعداد غیرمتعارفی از افراد شناخته شده یا بعضا شناخته نشده به آمریکا بشود؟ (برای محاسبه باید هزینه سفر به ایالات متحده و اقامت 10 روزه بیش از 100 نفر را در شهر گران‌قیمت نیویورک و مخارج جانبی آن را محاسبه کنید).
2- چرا به‌رغم اینکه بارها عدم صداقت دستگاه‌های بین‌المللی و وام‌دار بودن آنها نسبت به استکبار جهانی برای امت اسلامی و دولت احراز شده، کماکان با عضویت در چنین کنوانسیون‌هایی، راه نفوذ برای تشکل‌های اسلام‌ستیز و گروه‌های معاند داخلی و خارجی ایجاد می‌شود؟
3- چرا با توجه به اینکه برای اجرای بند 5 و 6 کنوانسیون مشکلات جدی وجود دارد، (زیرا طبق اصل72 و4 قانون اساسی، مجلس شورای اسلامی نمیتواند قانونی مغایر با احکام اسلامی و قانون اساسی صادر کند) کماکان به عضویت و فعالیت در این کنوانسیون پافشاری صورت می‌گیرد.
4- شرکت‌کنندگان در این اجلاس چه کسانی هستند و آیا اصولا حضور این تعداد افراد مختلف اولا لازم است؟ و ثانیا آیا قابل توجیه و کنترل خواهد بود؟ بی‌شک تعدد افراد و به دنبال آن تعدد افکار، می‌تواند مقدمه‌ای باشد برای افسارگسیختگی‌های محتمل در ارائه چهره مبهم و بلکه متهم از نظام اسلامی در جامعه بین‌المللی.
5- چرا بیانیه‌ای که توسط معاونت امور زنان و خانواده رئیس‌جمهور برای ارائه در این اجلاس آماده شده برای بررسی و اصلاح به هیچ‌یک از نهادهای مربوط و مشخصا مجلس شورای اسلامی ارائه نمی‌شود تا از سیاهنمایی (مسبوق به سابقه) از شرایط زنان در جامعه ایران اسلامی و بهانه به دست دشمن دادن جلوگیری شود.
6- مگر نه اینکه براساس آیین‌نامه کمیته بین‌الملل شورایعالی انقلاب فرهنگی، این شورا باید بر چنین مواردی نظارت کند؟ چگونه با عدم اطلاع‌رسانی بموقع به مردم و این مراجع، از تمکین قانونی سر باز زده شده است؟
7- در صورتی که حضور منفعلانه این گروه باعث به‌وجود آمدن تبعات بعدی و هزینه‌های مادی و معنوی برای جمهوری اسلامی شود، کدام مقام مسؤول پاسخگو و پذیرنده هجمه‌های بین‌المللی خواهد بود؟
8- در سالی که مقام معظم رهبری امر به عزم ملی و مدیریت جهادی در حوزه فرهنگ و اقتصاد فرموده‌اند، کدام یک از منویات ایشان، مجوز حضور در اجلاس یادشده را صادر کرده است و بلکه مگر نه اینکه تاکید معظم‌له بر سبک زندگی ایرانی و اسلامی، نافی مهملات غرب و جوامع سکولار با عنوان حقوق بشر، فمینیسم و دیگر تئوری‌های رنگ‌ورورفته بوده و هست؟ در آخر، براساس قاعده نفی سبیل و تصریح قرآن کریم بر آن (و لن یجعل الله للکافرین علی المومنین سبیلا) به نظر می‌رسد همان‌طور که عضویت در این نهاد جعلی از ابتدا اشتباه بوده و این مهم بارها توسط مقامات سیاسی، دینی و دیگر دلسوزان نظام گوشزد شده، شرکت مجدد در این اجلاس به طریق اولی موجب وهن جایگاه نظام مقدس جمهوری اسلامی و از بین رفتن آبروی به دست آمده در قبال خون مقدس شهدای این مرز و بوم خواهد شد. امید آنکه طعنه‌ها موجب دلسردی دلسوزان نشود و سینه‌ای سپر بلای خانمانسوز بی‌اهتمامی به وصیت پیر جماران باشد که فرمود: «من در میان شما باشم یا نباشم، وصیت می‌کنم تا نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد».