دولت باید با ارائه تمهیداتی، ناامیدی را از صنعت چای بردارد تا کشاورزان به باغات بازگردند؛ اکنون شرایط به گونه‌ای شده که کشاورزان در خیابان‌ها قدم می‌زنند. نعمت یاورزاده، رئیس سابق سندیکای کارخانه‌های چای شمال در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: در دهه 70 به طور متوسط 300 هزار تن برداشت برگ سبز چای داشتیم که در حال حاضر این رقم به 70 هزار تن کاهش یافته است. وی ادامه داد: کارخانه‌های چایسازی هزینه‌های ثابتی دارند که این هزینه‌ها هیچ تناسبی با درآمد ندارد. هم‌اکنون کارخانه‌های چایسازی به اندازه یک دهم ظرفیت کار می‌کنند، چرا که توان تامین مواد اولیه را ندارند. به گفته یاورزاده بعید است که صندوق توسعه چای هم بتواند اقدام قابل توجهی برای نجات این صنعت انجام دهد، چرا که سوابق نشان می‌دهد این صندوق‌ها کارآیی لازم را ندارند. باید سازوکاری تعریف شود که تسهیلات این صندوق به جای معیشت کشاورزان، وارد تولید چای شود اما احتمالا همچون سال‌های گذشته، خرج معیشت کشاورزان را تامین خواهد کرد. رئیس سابق سندیکای کارخانه‌های چای شمال با اشاره به پراخت تسهیلات به‌زراعی چای گفت: تا به حال هیچ تسهیلاتی به چایکاران داده نشده است. البته کشاورزان منتظر این پول‌ها نیستند بلکه به امید توجیه اقتصادی چای هستند که این امر نیز بستگی به قیمت تمام شده برگ سبز دارد. یاورزاده با بیان اینکه مسؤولان هیچ طرح و برنامه‌ای برای نجات صنعت چای ندارند، اظهار کرد: برخی دست‌اندرکاران تصمیم‌گیر در صنعت چای نه می‌گذارند بخش خصوصی کار کند و نه توان مدیریت دارند. او مشکلات چای را در یک بازه زمانی مشخص، قابل حل دانست و خاطرنشان کرد: سنجش مزیت اقتصادی، شناخت شرایط بالقوه و بالفعل از تولید تا مصرف و در نهایت اجرا، کار پیچیده‌ای نیست که نتوان از عهده‌ آن برآمد. سیستم حراج که در حال حاضر بسیاری از کشورهای صاحب صنعت چای از آن استفاده می‌کنند یکی از الزامات این صنعت است که در ایران وجود ندارد.