حجت‌الاسلام والمسلمین سیدسعید لواسانی: مرگ پررازترین واقعه و تجربه زندگی ماست که تقریباً هر روز با آن مواجه هستیم و بعد تلاش داریم آن را فراموش کنیم اما مرگ از اقتضائات زندگی ماست که از آن گریزی نیست. مرگ چیست که این همه برای ما رازآلود است؟ مرگ نابودی نیست، بلکه آغاز حرکت انسان در بازگشت به اصل خویش است، اصلی که ما در دنیا به آن نمی‌رسیم و تنها پس از حرکت تدریجی نفس و خروج آن از بدن حاصل می‌شود: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون» [بقره: 156] در این حرکت، بدن ما فانی می‌شود اما حقیقت وجودی ما هرگز بلکه با مرگ شکوفا می‌شود بنابراین مرگ از ویژگی‌های خاص آدمی است، آخرین منزل دنیا و نخستین منزل آخرت.  مرگ حادثه‌ای بیرونی نیست که بر ما تحمیل ‌شود بلکه طبیعی‌ترین حالت زندگی است که از متن هستی و حیات ما حکایت دارد و ما را با خود از خانه ویران دنیا به خانه ابدی می‌برد. پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «مَا خُلِقْتَ أَنْتَ وَ لَا هُمْ لِدَارِ الْفَنَاءِ بَلْ خُلِقْتُمْ لِدَارِ الْبَقَاءِ وَ لَکِنَّکُمْ تَنْتَقِلُونَ‏ مِنْ‏ دَارٍ إِلَى‏ دَارٍ» [بحارالانوار: 37/146] «نه تو و نه آنها برای خانه نیستی آفریده نشده‌اید بلکه برای خانه بقا آفریده شده‌اید و با مرگ از خانه‌ای به خانه دیگر انتقال می‌یابید». پس مرگ- برخلاف تصور ما- نیستی نیست بلکه هستی نابی است که ما را از قفس تنگ دنیا به حقیقت هستی و حیات منتقل می‌کند. مرگ زندگی است که با آن ما چهره‌ای از چهره‌های هستی خود را رها می‌کنیم و چهره‌ای دیگر می‌گیریم؛ چهره نابودشدنی دنیا را رها و چهره ابدی خود را می‌یابیم.  پس حقیقت مرگ، تولد است، زایشی دوباره. تنها آمادگی می‌خواهد. ما به دنیا آمده‌ایم تا امکان زایش خود را فراهم کنیم، اهل آخرت چنین‌ هستند و با مرگ به آسایش جاودان می‌رسند اما اهل دنیا به سختی و با درد متولد می‌شوند زیرا هیچگاه خود را آماده زندگی جاویدان نکرده‌اند. یاد و خاطره همکاران خوب‌مان «حسین جوادی» و «میلاد حجت‌الاسلامی» را گرامی می‌داریم و بر روح‌شان فاتحه‌ای نثار می‌کنیم. آنها به ما می‌گویند که بدانید مرگ آماده انتقال شماست، آیا شما آماده‌اید؟ آیا شما مسافران راه آخرت و زندگی جاوید، توشه برگرفته‌اید؟