احمد پورفلاح*: در تاثیرگذاری تفاهم هسته‌ای بر بخش‌های مختلف اقتصادی تردیدی نیست اما اگر بخواهیم بخش تولید را نشانه برویم اینگونه نیست که به فاصله6 ماه پس از برداشته شدن تحریم‌ها، مشکل تولید ناخالص ملی، مشکل جذب سرمایه در تولید یا مشکل اشتغال حل شود، چراکه برخی موانع قبل از موضوع هسته‌ای و تحریم‌ها هم متوجه تولید بوده است. واقعیت این است که تولید را زمانی جدی می‌گیریم که دیگر درآمدهایمان کاهش می‌یابد و آنگاه نگاه‌هایمان متوجه بخش مولد کشور می‌شود. زمانی که وضع مالی‌مان مطلوب است، نیازی نمی‌بینیم به تولید توجه کنیم چون در خوش‌بینانه‌ترین حالت، تولید 15 تا 20 درصد در تولید ناخالص ملی تاثیر دارد. تاثیر تولید آنقدر کمرنگ است که در زمانی که درآمدهای نفتی کاهش می‌یابد در عمل کسی توجهش به تولید و تولیدکننده نیست و متاسفانه زمانی متوجه تولید می‌شویم که منابع دیگرمان ضعیف می‌شود به این معنی که وقتی درآمدهای نفتی پایین می‌آید درعمل نمی‌توانیم به تولید کمکی کنیم؛ بنابراین باید نگاه ریشه‌ای و اساسی به بخش مولد کشور داشته باشیم. برخی تجزیه و تحلیل‌ها نشانگر آن است که حداکثر30 درصد وضع و مشکلات موجود در بخش‌های صنعت، معدن و کشاورزی ناشی از تحریم‌ها و 70 درصد دیگر به برنامه‌ریزی‌ها مربوط بوده است. نمی‌خواهم بگویم تحریم‌ها بی‌تاثیر است، ولی تاثیرش را برای بهتر شدن شرایط تولید 30 تا 40 درصد بیشتر نمی‌بینم. در واقع به تغییر نگاه ما به بخش تولید نیاز است. در سال‌های اخیر حداقل‌هایی هم که برای تولید در نظر گرفته می‌شد تا پایان سال فدای دیگر ردیف‌های بودجه می‌شد و متاسفانه می‌بینیم که بودجه‌های عمرانی در سال‌های اخیر کمتر شده و حتی آن بخشی که نهایی شده بود در عمل در پایان سال تخصیص داده نشد و به 30 یا حداکثر 33 درصد رسید. بانک‌ها درعمل به دلایلی که برای خودشان موجه است پنجره‌ها را پایین کشیده‌‌اند و تسهیلات را تمدید نمی‌کنند یا تسهیلات جدید نمی‌دهند. حداقل کاهش برابری دلار و ریال باعث می‌شود که مقداری مشکلات نقدینگی بنگاه‌دارها، صنعتگران و معدن‌کارها حل شود. امروز شاهد توقف 14 هزار واحد صنعتی هستیم؛ این موضوعات در آمارها به گونه دیگری وجود دارد اما ما در بدنه اجرا و تولید این مسائل را به گونه‌ای دیگر می‌بینیم؛ وضع اشتغال اصلا خوب نیست و ریزش نیروی کار همچنان ادامه دارد. جذب نیروی جدید فعلا توسط واحدها عملی نمی‌شود و سرمایه‌گذاری جدیدی صورت نمی‌گیرد. جذب سرمایه خارجی به حداقل خود رسیده و حتی جذب سرمایه داخلی نیز با توجه به مشکلات داخلی موجود در بخش صنعت با مشکل روبه‌رو است.
*رئیس کمیسیون صنایع اتاق بازرگانی ایران