میلاد «امام محمدباقر»(ع) بنا به روایتی(57 ق)
بنا به روایتی حضرت امام محمدباقر(ع) در اول رجب سال 57 ق در مدینه به دنیا آمد. آن حضرت را باقر لقب دادند که به معنای شکافنده‏ علوم است، زیرا آن بزرگوار مشکلات و پیچیدگی‏های علمی عصر خود را با دقت و ظرافت خاصی تجزیه و تحلیل می‏کرد. در دوران امامت آن حضرت، از سال 96 ق که مقارن با سال‏های پایانی حکومت جور بنی‌امیه و ضعف آن بود، فرصتی فراهم شد تا آن بزرگوار به تقویت بنیان‏های فکری و فرهنگی مسلمانان بپردازد. در این زمان و همچنین در دوران امامت فرزندش امام جعفر صادق(ع) بسیاری از علوم شکوفا شد و شاگردان آن دو بزرگوار، برخی علوم را گسترش داده، علوم جدیدی را نیز ابداع کردند. امام محمدباقر(ع) بر اثر سلطه‏ حکومت طاغوت، از نظر سیاسی منزوی بود و اعتراضات او به‌صورت یک نهضت سیاسی همه جانبه به سرنگونی رژیم بنی‏امیه نینجامید. ایشان که دریافته بود فرهنگ تشیع در انزوا قرار گرفته و زیر چکمه‏ جلادان اموی، بی‏رمق مانده است، دست به یک انقلاب وسیع فرهنگی زد و با تشکیل حوزه‏ علمیه و تربیت شاگردان برجسته، فقه آل‌محمد(ص) و خط فکری تشیع را آشکار کرد. پس از آن حضرت، فرزند برومندشان، حضرت امام جعفر صادق(ع)، با تشکیل حوزه‏ علمیه با 4 هزار نفر شاگرد، آن حرکت و نهضت فرهنگی را غنای بیشتری بخشید.

رحلت حکیم، ادیب و فقیه فرزانه «آقانجفی قوچانی» (1323 ش)
سیدمحمد‌حسن‌بن سیدمحمد، معروف به آقانجفی قوچانی در حدود سال 1256 ش (1295 ق) در روستای خسرویه از توابع قوچان در استان خراسان به دنیا آمد. تحصیلات مقدماتی را در قوچان، سبزوار و مشهد به پایان رساند و در 20 سالگی راهی اصفهان شد. آقانجفی قوچانی پس از اقامت 4 ساله در اصفهان و استفاده از محضر استادان آن دیار به نجف رفت و نزد آخوند خراسانی و شیخ‌الشریعه اصفهانی شاگردی کرد. وی در 30 سالگی به درجه اجتهاد رسید و پس از 20 سال توقف در نجف اشرف، به زادگاه خود بازگشت. آقانجفی، از آن پس متجاوز از 25 سال از عمر خود را در مقام فقاهت و حاکمیت شرع در قوچان گذراند و به اداره حوزه علوم دینی شهر پرداخت. از این شخصیت دانشمند، آثار برجسته‏ای به جای مانده که سیاحت غرب در کیفیت عالم برزخ و سیر ارواح پس از مرگ و سیاحت شرق که مهم‌ترین اثر او و در شرح حال خود او از کودکی تا مقام اجتهاد است، از آن جمله است. این عالم ربانی سرانجام در 31 فروردین 1323 ش (26 ربیع‏الثانی 1363ق) در 67 سالگی درگذشت و در حسینیه خود به خاک سپرده شد.

تهاجم وهابیون حجاز  به شهر مقدس کربلا (1802م)
با قدرت یافتن وهابیون در حجاز، مناقشات و زد و خوردهایى بین آنان و دیگر مسلمانان بویژه شیعیان روی می‏داد که یکی از این موارد، تجاوز وهابیون به شهرهای مقدس نجف و کربلا در بیستم آوریل سال 1802م است. با توجه به اینکه 2 شهر نجف و کربلا از شهرهای مورد احترام و از زیارتگاه‏های مهم شیعه است، این امر باعث شد حملات وهابیت بیشتر و شدیدتر درباره این 2 نقطه متمرکز شود. انگیزه اصلی این تجاوزکاران از کشتار و قتل و غارت شیعیان، اعتقادات تند مذهبی آنان بود که با تعصب شدیدی آمیخته است. وهابیون به تهمت مشرک بودن مردم کربلا به این شهر حمله کرده و پس از تخریب گنبد و بارگاه و ضریح مقدس امام حسین(ع) خزانه حرم را غارت کردند. در جریان این تهاجم وحشیانه، بیش از 2 هزار نفر از شیعیان کربلا به شهادت رسیدند. همچنین، وهابیون با غارت اموال و تخریب قسمت‏هایى از شهر، آن را به ویرانه‏ای تبدیل کردند. این واقعه خشم مسلمانان را برانگیخت و نفرت از اعمال وهابیت را در دل آنان بیشتر کرد. وهابیون پس از روی کار آمدن دولت سعودی نیز به اعمال ضد شیعی خود ادامه داده و در حرکتی ضددینی، بارگاه ملکوتی ائمه بقیع و خاندان پیامبر را تخریب کردند.