کریستین پیترسون و مایکل کریتندن: نمایندگان کنگره با عزم راسخ برای ایفای نقش وسیع‌تری در زمینه سیاست خارجی، باراک اوباما رئیس‌جمهور را درباره  مذاکرات هسته‌ای‌اش با ایران به چالش کشیدند و هفته گذشته قانونی را تصویب کردند که به آنها قدرت بازنگری - با احتمال رد- یک توافق نهایی را می‌دهد.  این لایحه کنگره را که خواهان نقش وسیع‌تری در سیاست خارجی است در برابر اشتیاق کاخ سفید به بر جای گذاشتن میراثی در زمینه امور جهانی در دور آخر ریاست جمهوری اوباما بدون مداخله کنگره قرار می‌دهد.
این لایحه محکی برای توانایی قانونگذاران در اتخاذ یک موضع واحد در باره یک موضوع مهم سیاست خارجی است.  در حالی که اعضای هر دو حزب خواستار مشارکت بیشتر در دستور کار خارجی اوباما هستند، اغلب با چالش‌های سیاسی در تدوین یک قانون خاص و رای‌گیری درباره  آن مواجه بوده‌اند.  اوباما این بار بر خلاف اکثر موارد دیگر نزاع با کنگره، با مخالفت دوحزبی چشمگیری مواجه است. دموکرات‌ها مصمم به اجتناب از اشتباهاتی‌اند که به عقیده آنها طی بیش از یک دهه جنگ در خاورمیانه رخ داده است و جمهوریخواهان نگرانند رئیس‌جمهور در تلاش برای دستیابی به توافق نهایی تا پایان ژوئن به آسانی در برابر ایران کوتاه بیاید.  لایحه‌ای که باب کورکر [جمهوریخواه] رئیس کمیسیون روابط خارجی سنا ارائه داد و تصویب شده اوباما را به مدت 30 روز پس از حصول توافق نهایی از لغو تحریم‌های ایران بازمی‌دارد.
کنگره طی این مدت می‌تواند توافقنامه را بررسی کند و احتمالا به رای بگذارد.  اوباما ابتدا با این لایحه مخالف بود ولی بعد گفت آن را امضا می‌کند. مقامات دولت وی معتقدند این لایحه می‌تواند موجب تضعیف موضع اوباما در مذاکرات شود.  اعضای هر دو حزب در کنگره می‌گویند خواهان پذیرش نقش کنگره در تصمیم‌گیری درباره زمان لغو تحریم‌های کنگره درباره ایرانند.
بسیاری از جمهوریخواهان چنین قانونی را برای مقاومت در برابر تضعیف اختیاراتشان توسط قوه مجریه ضروری می‌دانند.
حتی برخی دموکرات‌ها که از این لایحه حمایت نکرده‌اند، گفته‌اند ویژگی دوحزبی آن منعکس‌کننده تمایل وسیع کنگره برای ایفا‌ی نقش فعال‌تر در تعیین سیاست خارجی پس از سال‌ها واگذاری این مساله به رئیس‌جمهور است.  قانونگذاران هنوز در این باره اختلاف نظر دارند که مباحثات بر سر بازنگری کنگره در توافق نهایی چه تاثیری بر مذاکرات با ایران خواهد داشت.  طرفداران لایحه می‌گویند این امر توانایی مذاکره‌کنندگان آمریکا را برای پافشاری بر توافقی که نظر کنگره را جلب کند، تقویت می‌کند.
در عین حال منتقدان می‌گویند نمایندگان کنگره ممکن است این مذاکرات حساس را مختل کنند و باید ارزیابی را به بعد از حصول توافق نهایی موکول می‌کردند.
وال‌استریت‌ژورنال