صادق ورمزیار*: ابتدا باید بگویم که از انتقادهای ما پیشکسوتان، دوستان‌مان در باشگاه نباید ناراحت شوند، ما اگر حرفی می‌زنیم نمی‌خواهیم به دوستان‌مان لطمه بزنیم فقط از روی دلسوزی این حرف‌ها گفته می‌شود اگرنه دوست نداریم با این حرف‌ها خدای ناکرده جایگاه کسی را سست کنیم. برخی تصور می‌کنند تیم می‌بازد ما خوشحال می‌شویم، در حالی که اگر آقایان چند سال برای این باشگاه وقت گذاشته‌اند ما تمام نوجوانی و جوانی و میانسالی خودمان را در این باشگاه سپری کرده‌ایم و آبروی این باشگاه را آبروی خودمان می‌دانیم. فکر می‌کنم حرف آقای افشارزاده درست است، شرایط باشگاه استقلال خوب نیست و نیاز به رسیدگی دارد، من ماه‌ها قبل به یکی از دلایلی که امروز به آن رسیده‌اند، اشاره کرده بودم و آن جاسم کرار بود. گفتم او را مهار کنید، می‌دانستید که او چگونه بازیکنی است اما با این وجود وی را آوردید و باید کنترلش می‌کردید که نتوانستید. کرار مثل شمشیر دو لبه است که ممکن بود به استقلال هم لطمه بزند که این اتفاق هم رخ داد؛ یا محروم بود یا خوب بازی نکرد. اشکال‌های دیگری هم وجود داشت؛ مثلا اینکه تیم از نظر بدنسازی مشکل داشت که در 13 بازی جلو می‌افتد و بازی را نمی‌برد. از آن گذشته در بازی‌های اخیر تعویض‌های آقای قلعه‌نویی هم مشکل داشت و غلط بود. من پیش از این گفته بودم که یا ایشان از دستیارانش کمک نمی‌گیرد یا آنها کمک نمی‌کنند که در جواب گفت بهترین کاپیتان‌های استقلال کنار من هستند. این کاپیتان‌ها همه دوستان من هستند اما وقتی یک تعویض صورت می‌پذیرد به پای همه کادر نوشته می‌شود و این اواخر هم تعویض‌ها جواب نداده و غلط بوده است، به همین دلیل به همه دوستانم در باشگاه می‌گویم با تمام وجود کمک کنند تا این تعویض‌های غلط انجام نشود و سهمیه آسیایی را از دست ندهیم هرچند هنوز هم شانس قهرمانی داریم. مشکل دیگری که وجود دارد، در ورودی و خروجی‌های باشگاه است، شما ببینید در نیم‌فصل پژمان نوری و تیموریان و قاضی رفته‌اند چه کسانی جای اینها آمده‌اند؟ منهای عنایتی بقیه می‌توانند کاری را که آنها انجام می‌دادند انجام بدهند؟ الان جای آندو تیموریان خالی نیست؟ جای قاضی چطور؟ اگر باشگاه کمیته فنی داشت، این همه بازیکن (بیش از 40 بازیکن) به استقلال وارد و از آن خارج نمی‌شدند آن هم در این مدت کوتاه. باشگاه باید کمیته فنی داشته باشد و کمیته استعدادیابی، مربی نمی‌تواند بازیکن بیاورد و اخراج کند، تیم را می‌بندند و به مربی تحویل می‌دهند. در باشگاه‌های بزرگ اینگونه است، مثلا می‌بینند دنی آلوز یک سال است که مثل سابق نیست، یک سال وقت می‌گذارند و دفاع راست‌ها را زیر نظر می‌گیرند و بعد در کمیته فنی خرید می‌کنند اما نه مثل فوتبال ما که صفر تا صد را می‌دهند دست مربی بعد که نتیجه نگرفت، هفته دهم مربی را کنار می‌گذارند و باشگاه می‌ماند و خرید‌های مربی قبلی! معمولا مربیان هیچ‌وقت قول قهرمانی نمی‌دهند، چون کار درستی نیست مگر اینکه در قراردادشان ذکر کنند که اگر قهرمان نشدیم، فلان مبلغ را نمی‌گیریم که البته این نوع قرارداد را معمولا مربیان نمی‌پذیرند چون در یک سال مصدومیت و محرومیت وجود دارد و اتفاقاتی غیرقابل پیش‌بینی. من فکر می‌کنم امیر قلعه‌نویی که قول 2 جام را داده بود، می‌خواسته از این طریق بازیکنانش را در شرایط روحی بهتری قرار دهد که البته این می‌تواند تولید استرس هم داشته باشد ولی کسی به دلیلش کاری ندارد و تماشاگر و بازیکن را متوقع می‌کند.
*پیشکسوت باشگاه استقلال