تیم کنستانتین: «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا در روزهای نخستین ماه آوریل برای دستیابی به چارچوب توافق هسته‌ای با ایران جشن پیروزی گرفت. در آن زمان بسیاری می‌پرسیدند او چرا قبل از حصول توافق نهایی جشن گرفته است. پرسش منطقی‌تر این است که اوباما اصولا چرا این قدر تشنه دستیابی به توافق با ایران است. اوباما در سال 2007 که نامزد انتخابات ریاست جمهوری بود گفت اگر رئیس‌جمهور شود بدون هیچ پیش‌شرطی حاضر است با مقامات ایران دیدار کند. این رویکرد چنان غیرمتعارف بود که حتی «هیلاری کلینتون» آن را «غیرمسؤولانه و کاملا ساده‌لوحانه» توصیف کرد. اوباما تا مبارزات انتخاباتی دوم خود در سال 2012 متوجه شده بود سیاسیون آمریکا چندان علاقه‌ای به دوستی با ایران ندارند و مهم‌تر اینکه رای‌دهندگان یهودی او از پیامدهای دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای برای اسرائیل نگرانند. اوباما در یکی از مناظره‌های انتخاباتی سال 2012 با صراحت و شفافیت تمام گفت: «توافقی که ما خواهیم پذیرفت این است که آنها به برنامه هسته‌ای خود پایان دهند. این کاملا روشن است». متاسفانه چارچوب توافقی که رئیس‌جمهور آمریکا این ماه از آن دفاع کرد، به برنامه هسته‌ای ایران پایان نمی‌دهد. در حقیقت، این توافق به این هدف حتی نزدیک هم نمی‌شود. این توافق به شکل کنونی‌اش به ایران اجازه می‌دهد بخش‌های بزرگی از زیرساخت هسته‌ای خود را حفظ کند. ایران هزاران سانتریفیوژ غنی‌سازی اورانیوم خود را نگه می‌دارد و ذخایر موجود اورانیوم غنی‌شده خود را نیز حفظ می‌کند. تهران می‌تواند به کار برای تکمیل سانتریفیوژهای پیشرفته برای غنی‌سازی اورانیوم تا درجه تسلیحاتی ادامه دهد. صبر کنید؛ باز هم هست! این توافق روی موشک‌های بالستیک ایران ـ که می‌توانند کلاهک‌های هسته‌ای حمل کنند ـ تاثیری نخواهد داشت. مساله حمایت ایران از فعالیت‌های تروریستی مورد بحث و گفت‌وگو قرار نمی‌گیرد. درباره بازرسی از تاسیسات هسته‌ای نیز باید گفت کدام بازرسی؟
بازرسی‌های بدون مانع جامعه بین‌المللی بخشی از این توافق نیست. ظاهرا برنامه این است که فقط به ایران اعتماد شود. به منظور درک ریشه این اعتماد تازه‌یافته به دشمن قسم‌خورده اسرائیل، بیایید نگاهی به 6 ماه گذشته بیندازیم تا نشانه‌ای از وضع کنونی روابط دو طرف را پیدا کنیم.
نوامبر 2014 - آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر معظم ایران، یک طرح 9 ماده‌ای برای نابودی اسرائیل اعلام کرد.
ژانویه 2015 - محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران، علنا مدعی شد غرب در مذاکرات تسلیم ایران خواهد شد. فوریه 2015 - به مذاکره‌کننده هسته‌ای ارشد ایران گفتند بر سر «جان کری» وزیر خارجه آمریکا فریاد نکشد. مارس 2015 - رهبر عالی ایران اعلام کرد تهران به آمریکا اعتماد ندارد. او چند روز بعد به جمع خشمگینی که شعار «مرگ بر آمریکا» سر می‌داد پیوست. آیت‌الله با اعلام اینکه تا همه تحریم‌های اقتصادی بی‌درنگ لغو نشود، توافقی نخواهد بود، حرف را تمام کرد. آوریل 2015 - ژنرال حسین سلامی، معاون فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اعلام کرد بازرسان بین‌المللی هیچگونه دسترسی به سایت‌های نظامی ایران نخواهند داشت. همین هفته گذشته ایران کاروانی متشکل از 9 فروند کشتی ـ که گفته می‌شود حامل اسلحه بودند ـ برای تحویل به شورشیان اسلامگرای تندرو به یمن فرستاد. کدام یک از اینها موجب اطمینان و اعتمادسازی است؟ کدام یک از اینها موجب می‌شود هیچ انسان منطقی که به فکر منافع آمریکا و متحدان ما باشد قلبا احساس کند ما باید این توافق با ایران را پیش ببریم؟ رئیس‌جمهور آمریکا کار دشواری پیش رو دارد. اما یک عنصر کلیدی از کار وی، محافظت و دفاع از مردم آمریکا و محافظت از متحدان ما است. مسؤولیت اصلی وی این است که از منافع آمریکا محافظت کند. اوباما در عوض همچنان سرگرم تضعیف موضع آمریکا و اعتبار جهانی آن است. با نادیده گرفتن خط قرمزی که برای سوریه کشیده شده بود، با آزادی تروریست‌ها از گوانتانامو و حالا هم با ابراز شادمانی از دستیابی به توافقی خیالی با کشوری که هدف اعلام‌شده آن محو اسرائیل از نقشه جهان است و رهبر آن همین چند هفته قبل مخاطبانش را به سر دادن شعار «مرگ بر آمریکا» تشویق می‌کرد، هیچ معیاری وجود ندارد که براساس آن بتوان گفت این توافق موجب قدرتمندتر شدن آمریکا می‌شود. چرا اوباما این قدر مشتاق پذیرفتن توافقی است که هدف اعلام‌شده قبلی خود وی را که پایان یافتن برنامه هسته‌ای ایران است، نادیده می‌گیرد؟ برنامه رئیس‌جمهور آمریکا با هیچ منطقی سازگار نیست. اوباما مایل است از ایران دیدن کند. عجیب اینکه آخرین رئیس‌جمهور آمریکا که از ایران دیدن کرد، «جیمی کارتر» بود. شاید ریاست‌جمهوری کارتر به سبب واکنش ناکام آمریکا به بحران گروگانگیری در ایران بهتر از هر چیزی در یادها مانده باشد. تنها باید امیدوار باشیم ضعف مکرری که ساکن کنونی کاخ سفید نشان داده است، به تشویق و تحکیم میراث مشابهی نینجامد.
واشنگتن تایمز