رحلت عالم بزرگ «سیدحسین کوهکمرهای» (1299 ق)
عالم بزرگ آیت‌الله سیدحسین کوهکمرهای از بزرگان علمای شیعه است که نَسَب شریفش با 24 واسطه به امام حسین(ع) میرسید. وی پس از فراگیری مقدمات راهی نجف اشرف شد و سالها در عتبات عالیات از محضر شیخ کاشف‌الغطا، شیخ محمدحسن صاحب‌جواهر و شیخ‌انصاری بهرهمند شد. آیت‌الله کوهکمرهای در فقه و اصول استاد بود و پس از مرحوم شیخ‌انصاری از زعمای حوزه عراق به شمار میرفت و قسمتی از بلاد جهان تشیع از ایشان تقلید میکردند. گویند بیش از 800 نفر از فُضلای بزرگ در محضر درس او حضور مییافتند. حضرات آیات میرزا موسی تبریزی و شیخ حسن مامقانی از جمله شاگردان این فقیه فرزانه بودند. آیت‌الله کوهکمرهای همچنین رسالههایی در باب عبادات، فروع دین و احکام حلال و حرام به رشته تحریر درآورده است. وفات این عالم ربانی در نجف اشرف واقع شد و در مقبرهای که به نام خودش و در مقابل مقبره استادش، محمدحسن نجفی صاحب‌جواهر، قرارداشت به خاک سپرده شد.
تقسیم برلین پایتخت آلمان به 2 قسمت شرقی و غربی (1949م)
به موجب توافقهایى که پس از جنگ دوم جهانی بین 4 دولت اشغال‌کننده آلمان صورت گرفت، آلمان بین این 4 دولت تقسیم شد و برلین پایتخت آلمان نیز با اینکه در وسط منطقه اشغالی شوروی واقع بود، در اختیار 4 دولت شوروی، فرانسه، انگلستان و آمریکا قرار گرفت. اما پس از چندی، اتحاد جماهیر شوروی با هدف خارج کردن نیروهای نظامی غرب از آلمان شرقی، شهر برلین را محاصره کرد و همه راههای زمینی و آبی منتهی به آن را بست. استدلال استالین این بود که اگر غرب خواستار تشکیل کشور آلمان غربی است، لازم نیست به حضور خود در آلمان شرقی ادامه دهد. در این میان، شورای امنیت ملی آمریکا نیز با هدف مقابله با شوروی، دو گروه از بمبافکنهای خود را که حامل بمبهای هستهای بودند، به انگلستان اعزام کرد. در این میان، پیمان آتلانتیک شمالی، ناتو در چهارم آوریل 1949م تشکیل شد و آمریکا با شکستن محاصره برلین، تا آستانه جنگ با شوروی پیش رفت. ادامه این بحران در نهایت به تقسیم برلین به 2 قسمت شرقی و غربی در دوازدهم مه 1949م انجامید. برلین تا سال 1989م همچنان 2 نیمه بود و در نهایت در نهم نوامبر این سال، باتخریب دیوار برلین، پایتخت آلمان یکپارچگی خود را به دست آورد.
اعلام آتش‌بس میان جمهوری آذربایجان و ارمنستان (1994م)
پس از شکلگیری اتحاد جماهیر شوروی، مقامات مسکو بر این تصمیم مردد بودند که منطقه قره‌باغ که اکثر جمعیت آن را ارامنه تشکیل میدهند و در دل جمهوری آذربایجان قرار دارد، باید به جمهوری آذربایجان منضم شود یا اینکه به کشور ارمنستان ملحق شود. این منطقه در سال 1923م به یکی از استانهای جمهوری آذربایجان مبدل شد و سالها بعد، اعتصابات عمومی سال 1988م، اولین نشانههای بی‌ثباتی در این گوشه از خاک کشور اتحاد جماهیر شوروی را آشکار کرد. پس از فروپاشی شوروی، این منطقه با 4400 کیلومترمربع مساحت، چند ماه پس از اعلام استقلال آذربایجان در سال 1991 خود را مستقل خواند. از آن زمان به بعد میان ارامنه قره‌باغ که از سوی ارمنستان حمایت میشدند و جمهوری آذربایجان جنگ درگرفت که به کشته شدن حدود 5 هزار قرهباغی و نزدیک به 30هزار آذربایجانی انجامید. همچنین نیروهای ارمنستان در سال 1992 به بهانه کمک به ارامنه قره‌باغ برای تجزیه جمهوری آذربایجان به این کشور حمله کردند و حدود 20 درصد از خاک این کشور از جمله قره‌باغ را اشغال کردند. 2 سال بعد، در دوازدهم مه سال 1994م با وساطت گروه مینسک که از طرف سازمان امنیت و همکاری اروپا، مامور پیگیری بحران قره‌باغ بود، آتش‌بس میان 2 کشور برقرار شد. از آن زمان، قره‌باغ به یک جمهوری خودمختار داخلی تبدیل شد. با این حال، از سال 1998م به بعد، مساله قره‌باغ یکی از مسائل سیاسی جمهوری آذربایجان را تشکیل داده و هنوز راه حل معقولی برای آن پیدا نشده است.