باربد بهراد: یکی از اصول جدی علی دایی در مربیگری بها دادن به جوانان ناشناس است. او افراد خاصی را در لیگ‌های پایین‌تر و حتی رده امیدها دارد تا این بازیکنان را شناسایی کنند و سپس دایی پس از تست گرفتن از آنها، این بازکنان را جذب می‌کند. طی همین پروسه او بازیکنان زیادی را در راه‌آهن و پرسپولیس کشف و شکوفا کرد از امید عالیشاه گرفته تا نوراللهی، طارمی و کفشگری و حتی به نوعی پیام صادقیان که البته این آخری معروف‌تر از سایرین بود اما یک نکته عجیب در جذب همه این بازیکنان وجود دارد. آنها اکثرا با قراردادهایی کوتاه‌مدت استخدام می‌شوند. بر عکس همه جای جهان که دست‌کم مهره‌های آینده‌دار را با قراردادی 5 ساله جذب می‌کنند تا در صورت چهره شدن، اولا اجازه خروج زودهنگام به او ندهند و از سوی دیگر در صورت فروش، سهم بسزایی از انتقالش به جیب بزنند اما اکثر این بازیکنان در زمان حضورشان در راه‌آهن  با قراردادهای ارزانقیمت و نهایتا 2 ساله به این تیم آمدند و در پرسپولیس هم تقریبا اوضاع به همین منوال بود. زمانی که فصل قبل در چنین روزهایی قرمزها سراغ مهدی طارمی لیگ یکی رفتند، حتی یک فریم عکس هم از این بازیکن جوان و کم‌نام و نشان در مطبوعات دیده نمی‌شد. طارمی حتی یک پیشنهاد رسمی هم از هیچ تیم لیگ برتری نداشت. از این رو این جوان کم‌حاشیه و دوست‌داشتنی با قراردادی بسیار کم به پرسپولیس آمد و اگر مدیران پرسپولیس و مهم‌تر از آنها، علی دایی آینده‌نگر بودند، دست‌کم باید با او قراردادی 4 ساله امضا می‌کردند که در صورت جدایی زودهنگام، این بازیکن نصف رقم قراردادش را به باشگاه می‌داد. پرسپولیس یکی، دو  دهه قبل با همین سیستم درآمد خوبی را از مهدی مهدوی‌کیا به دست آورد اما هر چه فوتبال ما بیشتر به سوی حرفه‌ای‌گری خیز برداشت، قرارداد‌های آماتور بیشتر نمایان شدند. پرسپولیس سکوی پرتاب بسیاری از این بازیکنان بی‌نام و نشان شد و حالا خیلی از آنها از تیم‌های داخلی و خارجی پیشنهادهای جدی دارند. مهدی طارمی در آستانه جدا شدن است و باید از رحیمی و دایی پرسید چگونه با این جوان قرارداد بستند که او به همین سادگی می‌تواند از تیم برود؟ اگر آینده‌ای برای این دست از بازیکنان متصور نبودند که اصولا جذب‌شان محل شک و تردید است و اگر می‌دانستند پیشرفت خوبی می‌کنند، چرا بندهای حرفه‌ای را در قراردادشان پیش‌بینی نکردند؟ این حق و سهم پرسپولیس است که در ازای پیشرفت طارمی‌ها، به پولش برسد اما متاسفانه علی دایی که خودش در یکی از حرفه‌ای‌ترین لیگ‌های جهان توپ زده است، چندان به این موضوع مهم حساسیت نشان نداد تا به همین سادگی پرسپولیس سکوی پرتاب بازیکنانی شود که پیش از حضور در این تیم، به تعداد انگشتان یک دست هم پیشنهاد از تیم‌های درجه 2 فوتبال ایران نداشتند. آنها استعدادش را داشتند و پیشرفت کردند اما کلاهی که سر قرمزها رفت 2 مقصر داشت؛ علی دایی و مدیران وقت که فقط فکر یک فصل بودند و بس!