روز‌های 25 و26 خرداد سمیناری در شرکت ملی مناطق نفت جنوب با عنوان «جنسیت و توسعه»، از سوی معاونت امور زنان شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب با حضور شیرین احمدنیا، جامعه شناس و استاد دانشگاه برگزار شد. موضوع جلسه در ابتدا برای کارمندانی که برای شرکت در این جلسه انتخاب شده بودیم، مبهم بود اما در ادامه مشخص شد استادی که به نمایندگی از معاونت امور زنان دولت مشغول سخنرانی است، می‌خواهد موضوع کهنه برابری زن و مرد را مطرح کند. شروع جلسه با نمایش چند اسلاید و ارائه آمارهای شکاف جنسیتی آغاز شد و چنین مطرح شد که ایران از لحاظ شاخصه شکاف جنسیتی بین زنان و مردان در محور اقتصاد، سیاست، بهداشت و سطح سواد، در مجموع از همه کشور‌ها حتی عربستان! پایین‌تر است و ایران درباره مشارکت زنان در سیاست و اقتصاد از همه دنیا عقب‌تر است، چرا که کشور ما تفکر سنتی دارد و زن را مادر می‌داند. بحث که به اینجا رسید من و برخی همکاران زبان به اعتراض گشودیم که مادر بودن جزو خصایص و ویژگی‌های مهم و با ارزش زن است. هرچند سخنران با توجه به اعتراض ما محافظه‌کارانه ادامه بحث را پیش گرفت اما باز به کنایه بیان داشت زنانی که دغدغه خانه و خانواده و فرزند دارند، عقب مانده‌اند و به صراحت گفت اگر می‌خواهیم توسعه یافته شویم باید مانند آمریکا، نروژ و سوئد پیش برویم. توسعه‌یافتگی یعنی پیشرفت در بحث اقتصاد و زنان به‌عنوان نیمی از نیروی اقتصادی جامعه در حال حاضر بیکارند و باید وارد عرصه کار شوند و چرخ‌های اقتصاد را بگردانند. اگر قرار است برای فرزندان و خانواده هم فکری شود باید به انتخاب زن و مرد گذاشته شود که چه کسی آن را به عهده گیرد.
پی نوشت:
1- به نظر می‌رسد این سمینار نشانه‌های تفکری است که گویا پس از سال‌ها دوباره در حال اوج‌گیری است؛ دیدگاهی که زن بودن، مادر بودن و مدیریت فرزندان و خانواده را عناوینی تحقیرآمیز و نوعی نقطه ضعف محسوب می‌کند و معتقد است اگر زنی می‌خواهد حق و شأن انسانی واقعی داشته باشد، باید به هر طریقی آنها را کنار بگذارد، حتی با انتخاب شغلی که وی را تحت فشارهای جسمی و روحی قرار می‌دهد. این تفکر در حقیقت زن را وارد رقابتی می‌کند که قله آمال و آرزوهایش به جای انسان‌تر شدن، رسیدن به جایگاه مردان است.
2- بد نیست اتفاقاتی که 12-10 سال پیش در جریان بود را دوباره مرور کنیم؛ تصمیمی که قرار بود بر مبنای آن ایران به کنوانسیون جهانی رفع هرگونه تبعیض از زنان بپیوندد که یکی از مفاد آن بحث آزادی همجنس‌گرایی است؛ موضوعی که در یکی از اسلایدهای این سمینار هم به آن اشاره شد.
3- موضوع قابل توجه دیگر این بود که از سوی معاونت مدیر عامل در امور زنان، به امور اداری بخش‌های گوناگون شرکت ملی مناطق نفتخیز اعلام شده بود از خانم‌های رسمی و تحصیلکرده هر اداره یک تا 2 نفر را برای شرکت در سمینار معرفی کنند و سوال اینجاست که چرا سمینار به شکل عمومی و با شرکت همه خانم‌های شاغل برگزار نشد؟ چرا همچون دیگر سمینارهای مربوط به امور زنان، اعلام عمومی و فراخوان عمومی
صورت نگرفت؟