ایان مک‌اینتاش:  هنوز خیلی زود است درباره بازگشت احتمالی یونایتد به قله فوتبال انگلیس قضاوت کنیم اما فارغ از این قضیه، یونایتدی‌ها تکبر پیشین خودشان را به دست آورده‌اند. سر و صداهایی که از اولدترافورد به گوش می‌رسد این تصویر را می‌سازد که یونایتد فصل پیش در آستانه‌ قهرمانی لیگ برتر بوده و حالا قصد دارد با بازسازی خودش قهرمانی را پس بگیرد.این هفته رایان گیگز جوری از اعتماد به نفس لویی فان‌خال و نزدیک بودنشان به قهرمانی گفت که آدم یک لحظه به شک و تردید می‌افتاد و فراموش می‌کرد که یونایتد در بیشتر مقاطع فصل 15-2014 تیم خوبی نبود. یونایتد تا به حال با توجه به تنها خریدش، ممفیس دپای، دلیلی منطقی برای کسب مقامی بهتر از چهارم در فصل آینده ایجاد نکرده است اما این غروری که دارند، خودش می‌تواند دلیلی برای موفقیت فصل آینده باشد. غرور به یونایتد می‌آید؛ یونایتدی‌ها غرور را شیک می‌پوشند. دلیلی که مویس در یونایتد هم شکست خورد همین بود. او هرگز موفق نشد با این ذهنیت باشگاه خو بگیرد: غرور یونایتد در حدی است که دیگر خودش را مغرور نمی‌بیند و به عنوان یک حقیقت خودش را برتر از بقیه می‌بیند و اصلا هم حاضر نیست بحثی در این باره بکند. مویس مدام می‌گفت قصد دارد کار را برای حریف سخت کند. او حتی یک بار رابین فان‌پرسی مصدوم را از ترس انتقاد مطبوعات تا آخر بازی در زمین حفظ کرد اما فان‌خال هرگز چنین کاری نمی‌کند. او یونایتد را درک کرده است. فان‌خال هم قصد دارد کار را برای رقیب سخت کند، اما با تکه‌پاره کردنشان. اگر فان‌خال احساس کند برای پیروزی بهتر است بهترین مهاجمش را بیرون بکشد و به جایش یک بچه گربه به نام کوین را به بازی بفرستد، قبل از پایان نیمه اول این کار را می‌کند و بعد در کنفرانس مطبوعاتی سرت داد می‌کشد چون استعداد کوین را درک نکرده‌ای. یونایتد فصل پیش نزدیک به قهرمانی نبود. اصلا نزدیک نبود اما وقتی فان‌خال چنین می‌گوید، برخلاف تمام شواهد موجود، بازیکنان هم باورش می‌کنند. یونایتد فصل پیش اگر به دلیل افت شدید لیورپول و خستگی ساوتهمپتون و تاتنهام نبود حتی چهارم هم نمی‌شد و این نکته که داوید دخه‌آ به‌عنوان بازیکن فصل‌شان انتخاب شده است، خودش معنی زیادی می‌دهد و البته دخه‌آ بزودی یونایتد را ترک خواهد کرد اما انگار هیچکدام از این نکات تاثیری روی یونایتدی‌ها ندارد. لویی فان‌خال فصل پیش را با آن سخنرانی حماسی در شام باشگاه به پایان برد و مورد تقدیر خیلی‌ها قرار گرفت. حالا رایان گیگز از این می‌گوید که یونایتد فاصله چندانی با قهرمانی ندارد. یونایتد در این تابستان یه جای اینکه دنبال بازیکنانی بگردد که آماده‌اند خودشان را ثابت کنند، بازیکنانی را می‌خواهد که خودشان را ثابت کرده‌اند و هرچه قهرمانی بوده به دست آورده‌اند. روزنامه‌ها پر است از خبرهایی درباره سرخیو راموس و باستین شوآین‌اشتایگر. انگار
2 سال پیش اصلا برای یونایتد اتفاق نیفتاده است. استیو مک‌لارن که در دهه 90 کمک اول سر الکس فرگوسن بود، درباره آن تیم جمله معروفی دارد: «یونایتد هرگز نمی‌بازد، فقط گاهی وقت کم می‌آورد.» این بهترین توصیف برای یونایتد بود. تیمی که انتظارات و استانداردهای بسیار بالایی دارد. دیوید مویس نتوانست آن روح را در تیمش حفظ کند، شاید لویی فان‌خال بتواند. فان‌خال فصل گذارش را پشت سر گذاشته است و تقریبا هر ترکیب و سیستمی که بوده را با تیمش تجربه کرده است. او دقیقا به بازیکنانش گفته که چه انتظاری ازشان دارد و فلسفه رادیکال مبنی بر مالکیت توپش را هم به تیم تحمیل کرده است، فلسفه‌ای که از راه ندادن توپ به حریف مانع از گل زدنشان می‌شود. حالا نوبت آن رسیده تا فان‌خال ثابت کند تمام این تجربیات نهایتا به موفقیت و قهرمانی منجر خواهد شد.یونایتد هنوز کار زیادی در تابستان دارد و باید بازیکنان با کیفیتی برای کمک و جانشینی دیگر بازیکنانش در پست‌های مختلف به خدمت بگیرد و البته خب یونایتد باید شروع کند به بردن بازی‌های فوتبال، خیلی بیشتر از فصل پیش. قطعا نمی‌توانیم سرنوشت یونایتد در فصل آینده را پیش‌بینی کنیم اما یک چیز قطعی است: غروری که تیم سر الکس با آن جام پشت جام می‌برد به اولدترافورد بازگشته است.