والری لرو و جاشوا ملوین: هر بار که تنش‌ها بین روسیه و غرب تشدید می‌شود، «ولادیمیر پوتین»، رئیس‌جمهوری روسیه، تهدید هسته‌ای را علم می‌کند. این راهبرد بسیار تنظیم‌شده‌ای برای ترساندن غرب است که عقب بودن روسیه را از نظر نظامی مخفی می‌کند اما در عین حال همواره می‌تواند در صورتی که به خوبی مهار نشود، به وضع غیرقابل کنترلی منجر شود. رئیس‌جمهوری روسیه تا پایان سال نیروهای راهبردی روسیه را به 40 موشک جدید بین قاره‌ای مجهز خواهد کرد. پوتین همچنین به طور مرتب وعده می‌دهد موشک‌های کوتاه‌برد اسکندر را در کالینینگراد در دروازه‌های اتحادیه اروپایی مستقر کند. «کادری کیک»
(Kadri Kiik)، کارشناس شورای اروپایی امور خارجی در واشنگتن اعلام کرد: «هر کس، بویژه مسکو از طریق نیات دیگری، مسائل را تحلیل می‌کند. خطر واقعی این است که روسیه به حمله‌ای که فقط در فکرش وجود دارد، پاسخ دهد». پس از افشای طرح‌های آمریکا برای استقرار واحدهای تانک در شرق اروپا، روس‌ها خبر دستیابی نیروهای راهبردی روسیه به 40 فروند موشک را منتشر کردند. این خبر موجی از واکنش‌ها را در غرب به وجود آورد. «ینس استولتنبرگ»
(Jens Stoltenberg)، فرمانده ناتو در واکنش، این تصمیم روسیه را غیرقابل توجیه و خطرناک خواند. «جان کری»، وزیر خارجه آمریکا نیز گفت: «هیچ‌کس خواستار بازگشت به جنگ سرد نیست». برلین هشدار داد: «باید مراقب تند شدن لحن کلمات و سپس اقدامات بود». این جبهه‌گیری نظامی پوتین در عین حال چیز جدیدی نیست زیرا روسیه از 15 سال پیش وارد نوسازی نیروهای هسته‌ای خود شده است که در عین حال به هیچ وجه نقض پیمان استارت درباره کاهش تسلیحات راهبردی محسوب نمی‌شود. براساس اطلاعات مبادله‌شده در چارچوب توافقنامه جدید استارت سال 2010، ارتش روسیه اواخر سال 2014، 528 فروند موشک هسته‌ای مستقر (در پایگاه‌ها، در زیردریایی‌ها یا بمب‌افکن‌ها) را در برابر 794 فروند موشک آمریکا در اختیار داشت. بنابراین، این کشور بسیار پایین‌تر از هدفی است که استارت تعیین کرده است یعنی کاهش موشک‌ها به زیر 700 فروند در سال 2018. یک کارشناس به نام «ایگور سوتیاجین» می‌گوید: «پس چرا کرملین این قدر سروصدا راه می‌اندازد؟ برای ترساندن غربی‌ها، ایجاد اختلاف میان آنها و بازداشتن آنها از توسل به زور آنگاه که در این اوضاع تشدید تنش بین دو طرف، متمایل به این کار شوند». سوتیاجین تاکید می‌کند: «تنها ابزار قدرت روسیه نظامی و این ابزار نظامی هم نیروهای ویژه و هسته‌ای است. با توجه به اینکه روس‌ها جهان را با نیروهای ویژه تهدید نمی‌کنند، بنابراین فقط هسته‌ای باقی می‌ماند». سوتیاجین می‌گوید: «هرچند این پیام قبل از همه سیاسی است (ما سلاح اتمی داریم، این را فراموش نکنید)، فقط صرف تهدید کردن به استفاده از آن حامل خطرهایی است». پروازهای مکرر بمب‌افکن‌های راهبردی روسیه و حضور زیردریایی‌های روسیه در سواحل نزدیک کشورهای ناتو یا در دریای شمال در تماس با نیروهای «رقیب» نیز خطر حوادث را افزایش می‌دهد. «جفری منکوف»(Jeffrey Mankoff)، کارشناس مرکز مطالعات بین‌المللی و راهبردی مستقر در واشنگتن خاطرنشان می‌کند: «هیچ‌کس در نهایت خواستار این نیست. دو طرف می‌دانند در صورتی که به یک رویارویی نظامی برسند، هر طرف آتش هسته‌ای در اختیار دارد و پیامدهای آن برای همه فاجعه‌بار خواهد بود». ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه با علم کردن این تهدید به همه کسانی که در واشنگتن به ادبیات قدیمی جنگ سرد رجوع می‌کنند، حق می‌دهد و با این کار موجب تقویت مسابقه تسلیحاتی می‌شود. «کامیل گران» (Camille Grand)، مدیر بنیاد تحقیقات راهبردی پاریس خاطرنشان می‌کند: «پوتین به کسانی که در آمریکا خواستار نوسازی سریع و بلندپروازانه زرادخانه هسته‌ای آمریکا هستند، قدرت و ابزار استدلال می‌دهد».
خبرگزاری فرانسه