آیا دی‌ماریا و یونایتد بدون هم بهترند؟
جاش رایت: یونایتد بعد از کریستیانو رونالدو استعدادی به چشمگیری آنخل دی‌ماریا نداشته و از دست دادن او تنها بعد از 12 ماه، برای وجهه‌ این تیم که دنبال به خدمت گرفتن دیگر ستاره‌های فوتبال جهان است، اصلا خوب نیست اما نکته‌ای که نمی‌توان درباره‌اش بحث کرد این است که فصل اول دی‌ماریا در یونایتد آنطور که باید پیش نرفت. خرید 59 میلیون پوندی یونایتد از رئال در پایان فصل پیش بدل به جوکی که فوتبالی‌ها در کافه‌ها برای هم تعریف می‌کنند شد. اگر فان‌خال یادش رفته که دی‌ماریا چه بازیکنی بوده، کافی است همین بازی نیمه نهایی کوپاآمه‌ریکا مقابل پاراگوئه را به یاد بیاورد. وینگر یونایتد در این بازی 2 گل زد و 2 پاس گل داد و با کسب نمره‌ 10 از 10 (ریتینگ هواسکورد) عامل اصلی پیروزی 1-6 آرژانتین شد. حتی مسی هم که در این بازی 3 پاس گل داد و روی 3 گل دیگر هم موثر بود، نمره‌ای کمتر از او گرفت (7/9). دی‌ماریا در پایان تورنمنت در نهایت به‌عنوان دومین بازیکن برتر آن انتخاب شد. این دی‌ماریایی بود که تازه نزدیک به استانداردهای خودش بازی می‌کرد. نمایش دی‌ماریا در کوپاآمه‌ریکا نشان داد که وقتی به او اجازه استفاده از فضای روبه‌رویش داده شود، قادر به چه کارهایی است. این دقیقا چیزی بود که او فصل پیش در یونایتد نداشت. اما بحث اصلی این نیست. دی‌ماریا قدرت دفاعی خودش برای تیم جراردو مارتینو را هم در این تورنمنت نشان داد، کاری که اصلا برای لوئیس فان‌خال نکرد. درست است که قیاس 6 بازی با 27 بازی (در لیگ برتر) چندان درست نیست اما به هرحال دی‌ماریا در کوپاآمه‌ریکا متوسط 2/2 تکل در هر بازی داشت. این آمار برای او در لیگ برتر 5/0 تکل در هر بازی بود. تفاوت آشکار است. در میان همه بازیکنان یونایتد فقط رادامل فالکائو کمتر از دی‌ماریا در فصل پیش تکل زده بود. این نکته و این حقیقت که بازیکنان آمریکای جنوبی هرگز در یونایتد موفق نبوده‌اند، سردرد بدی برای لوئیس فان‌خال پیش می‌آورد. از خوآن سباستین ورون گرفته تا دیگو فورلان و کلبرسون و اندرسون و همین فالکائو و دی‌ماریا، هیچکدام بهترین نمایش‌شان را در اولدترافورد نداشته‌اند. نکته‌ دیگر این است که خود لوئیس فان‌خال هم هیچوقت رابطه‌ خوبی با بازیکنان آمریکای جنوبی در تیم‌های مختلفش نداشته است. دیگو فورلان و خوآن رومن ریکلمه در این باره شهادت می‌دهند. اما دی‌ماریا همچنان می‌تواند استثنای این مساله‌ مرموز در یونایتد باشد. او در مقطع اول فصل جوری بازی می‌کرد که به نظر می‌رسید پوند به پوند پولی که یونایتد بابتش پرداخته، درست بوده است. دی‌ماریا در 5 بازی اول 3 گل زد که یکی از آنها (گل به لستر) یکی از بهترین گل‌های کل فصل بود اما دی‌ماریا بعد از گلش به اورتون در اکتبر، دیگر گلی برای یونایتد نزد. دی‌ماریا بعد از 21 فوریه تنها 3 شوت در چارچوب زد. این همان بازیکنی بود که تاثیر مستقیم در 29 گل رئال‌مادرید در فصل پیشش داشت. دی‌ماریا باید فصل پیش لقب کلیدی‌ترین مهره‌ یونایتد را به خودش اختصاص می‌داد اما این عنوان به مروان فلینی رسید. البته افت دی‌ماریا به تاکتیک‌ها و فلسفه‌ فان‌خال هم مربوط می‌شود. نوع بازی استراتژیک فان‌خال که بر مبنای کنترل توپ است با ذات فوتبال مستقیم دی‌ماریا چندان همخوانی‌ ندارد. عجیب نیست که بهترین بازی‌های دی‌ماریا وقتی برای یونایتد شکل گرفت که تیم هنوز به فلسفه فان‌خال عادت نکرده بود. فان‌خال در طول فصل گذشته فضایی را که دی‌ماریا برای درخشش نیاز دارد را از او گرفت و به جایش مدام او را در پست‌های غیرتخصصی و به‌عنوان مهاجم به کار گرفت. در پایان تصمیم فان‌خال بر این شد که کلا دی‌ماریا را نیمکت‌نشین کند، بازیکنی که چند ماه قبلش، بعد از مسی و رونالدو به‌عنوان بهترین فوتبالیست جهان شناخته می‌شد. خرید ممفیس دپای هم نکته‌ دیگری است که باعث جدایی دی‌ماریا از یونایتد شد. وقتی دی‌ماریا به منچستر آمد، خود فان‌خال هم در حال یاد گرفتن فوتبال انگلیس بود. مصدومیت دی‌ماریا و حمله به خانه‌اش هم نقش مهمی در افت او داشت. با تمام این وضعیت بد، دی‌ماریا فصل پیش 10 پاس گل داد، 5 تا بیشتر از هر بازیکن دیگری در یونایتد. در کل لیگ برتر هم از نظر نسبت دقیقه بازی به پاس گل، او تنها سسک فابرگاس را بالای سرش می‌بیند. او بین 10 دریبل‌زن برتر لیگ برتر هم بود.