راد ورن/ سومینی سنگوپتا : کمیسیون تحقیق سازمان ملل درباره جنگ تابستان گذشته در نوار غزه - با زحمت زیادی که برای حفظ بیطرفی کشید – ادعا کرد هم اسرائیل و هم ستیزهجویان فلسطینی قوانین بینالمللی را نقض کردهاند که میتوان آن را به منزله ارتکاب جنایات جنگی دانست اما هر طرف کشمکش، گزارش این کمیسیون را از دید خود تفسیر کرده است. 2 کمیسر سازمان ملل در گزارش
217 صفحهای خود گفتند ستیزهجویان آشکارا میخواستند در میان غیرنظامیان اسرائیلی رعب و وحشت بیندازند. آنها همچنین گفتند برای آنها اصلا روشن نیست که چرا اسرائیل ساختمانهای مسکونی را اواخر شب هدف قرار میداد و جان غیرنظامیان را به خطر میانداخت. «مری مکگوان دیویس»
(Mary McGowan Davis) رئیس کمیسیون تحقیق که حقوقدان آمریکایی است در یک کنفرانس خبری در ژنو گفت این کمیسیون در تحقیقات خود «با وسواس و بیطرفانه» به جمعآوری شواهد پرداخت. با این حال، هر یک از طرفین در جنگ طولانی غزه چیزی را دید که در چنین گزارشی دنبالش بود: اسرائیل آن را به طور کلی بهعنوان سند دیگری از جانبداری علیه تلآویو در سازمان ملل معرفی و محکوم کرد، و فلسطینیها نیز آن را سند دیگری دیدند که با آن اسرائیلیها را در دیوان کیفری بینالمللی - و نیز در دادگاه افکار عمومی- مجازات کنند. این گزارش که مکگوان دیویس و دودو دینه (Doudou Diene) وکیل سنگالی آن را نوشتهاند اعلام کرد درباره اقداماتی که نیروهای اسرائیلی در غزه مرتکب شدند «مصونیت از پیگرد وجه غالب است». واکنش به این گزارش تجسمی از حملات فزاینده اسرائیل به سازمان ملل در ماههای اخیر بود. ران پروسور (Ron Prosor)، نماینده اسرائیل در سازمان ملل گفت: «سازمان ملل به گروگان سازمانهای تروریست درآمده است و در این نبرد جامعه بینالمللی خواهد باخت». از طرف دیگر، جنبش حماس که کنترل نوار غزه را در دست دارد این گزارش را به منزله «محکومیت آشکار» اسرائیل دانست که نشان داد چرا اسرائیل باید برای جنایات جنگی حساب پس بدهد. حماس انتقادهای گزارش از اقدامات خود این گروه را نادیده گرفت یا رد کرد. «صائب عریقات» از رهبران سازمان آزادیبخش فلسطین، ساف، نیز از آنچه «این نهادهای محترم قانون بینالملل» خواند، تمجید کرد. اسرائیل - و نیز حماس - از همکاری با کمیسیون تحقیق سازمان ملل خودداری کردند. اسرائیل اعضای این هیأت را از وارد شدن به سرزمینهای اشغالی و نیز به غزه برای انجام دادن تحقیقات خود باز داشت. مری مکگاون دیویس گفت هم اسرائیل و هم فلسطینیها ممکن است مرتکب جنایات جنگی شده باشند. گزارش این کمیسیون جدیدترین و شدیداللحنترین گزارشی است که این هیأت درباره جنگ سال 2014 غزه منتشر کرده است. ماه آوریل یک هیأت تحقیق دیگر که
بان کیمون، دبیرکل سازمان ملل تشکیل داده بود، دریافت که در حملات ارتش اسرائیل به غزه، 44 نفر از غیرنظامیانی که داخل مدارس سازمان ملل پناه گرفته بودند کشته شدند، حال آنکه این مدارس باید «مصون» میماندند. گزارش فضای بیشتری را به اقدامات اسرائیل اختصاص داد اما از لحن مشابهی برای اشاره به تخلفات هر دو طرف استفاده کرد. اعضای هیأت تحقیق تلاش کردند با بررسی دقیق اینکه آیا کشتار غیرنظامیان فلسطینی به صورت کورکورانه بوده، آیا حملات اسرائیل به اهداف نظامی متناسب بوده و آیا اسرائیل برای جلوگیری از کشته شدن غیرنظامیان به اندازه کافی مراقبت و دقت به خرج داده است یا خیر، به این پرسش پاسخ دهند که آیا اسرائیل مرتکب جنایات جنگی شده است یا خیر. گزارش در این باره بسیار گزنده بود.
این گزارش عنوان کرد نیروهای اسرائیلی بارها از موشکهای هدایتشونده استفاده کردند و گفتند آنها به سوی اهداف خاصی نشانه رفتهاند اما در بسیاری از این حملات خانوادههایی هدف قرار گرفتند که برای افطار روزه ماه رمضان یا برای خوابیدن گردهم آمده بودند که این مساله احتمال تلفات غیرنظامیان را بالا میبرد. هیأت تحقیق در 6 مورد از بررسیهای خود هیچ اطلاعاتی برای توضیح اینکه چرا ساختمانهای مسکونی هدف قرار گرفته بودند به دست نیاورد. در 9 مورد دیگر که مبارزان فلسطینی داخل ساختمانهای مسکونی بودند، این هیأت اعلام کرد شواهد محکمی وجود دارد که این حملات را میتوان نامتناسب دانست و در نتیجه، به منزله جنایات جنگی محسوب کرد.
این گزارش همچنین اعلام کرد هشدارهای اسرائیل به ساکنان غزه، از جمله شلیک موشکهای سبکتر در بام ساختمانها قبل از شلیک بمبهای بزرگ را «نمیتوان موثر تلقی کرد» زیرا این هشدارها موجب سردرگمی ساکنان میشد و آنها فرصت کافی برای تخلیه ساختمان نداشتند.
این گزارش میگوید ریختن اعلامیه و درخواست از ساکنان غزه برای تخلیه خانههای خود نیز ناکافی بود زیرا ساکنان غزه نمیدانستند کدام مکان قرار است هدف قرار بگیرد و حدود 44 درصد از مناطق غزه جزو مناطق ممنوع اعلام شده بود. این گزارش افزود این شرایط وحشتناک موجب میشد ساکنان غزه احساس کنند در تله افتادهاند و هیچ جای امنی برای رفتن ندارند.
نیویورک تایمز