همایش2 روزه ملی «گفتمان تئاتر دینی» با حضور جمعی از صاحب‌نظران و کارشناسان هنر‌ نمایش در بجنورد آغاز به کار کرد. به‌گزارش تسنیم، صبح پنجشنبه
اول مرداد‌ماه 1394 همایش 2 روزه ملی «گفتمان تئاتر دینی» با حضور جمعی از صاحب‌نظران و کارشناسان هنر ‌نمایش در بجنورد آغاز به کار کرد. در صبح روز نخست این همایش، حسین فرخی درباره «معایب و محاسن نمایشنامه‌‌های مذهبی در ایران» صحبت کرد و در ادامه نیز حجت‌الاسلام علی ریاحی‌نبی نیز به موضوع «تئاتر دینی چیست؟» پرداخت. همچنین در نوبت عصر پنجشنبه نیز میزگردی با عنوان «شاخصه‌های تئاتر دینی و مذهبی، پیش و بعد از انقلاب اسلامی» با شرکت محمد ابراهیمیان، اعظم بروجردی، مهدی نصیری و سیروس همتی برگزار شد. در روز دوم (جمعه) این همایش نیز قطب‌الدین صادقی درباره «تبارشناسی تئاتر دینی و مذهبی» و محمد حسین ناصربخت درباره «تبارشناسی تئاتر مذهبی در ایران» سخنرانی کردند و همچنین میزگرد «معایب و محاسن تئاتر دینی و مذهبی بعد از انقلاب در ایران» با حضور حسین مسافرآستانه، رضا کمال علوی، مهرداد رایانی‌مخصوص و رضا حسینی برگزار شد. اولین سخنران این همایش، حسین فرخی از نویسندگان و کارگردانان پیشکسوت تئاتر بود. فرخی که با موضوع «محاسن و معایب نمایشنامه‌های مذهبی در ایران» سخنرانی خود را آغاز کرد در تعریف تئاتر دینی گفت: این تئاتر محصول نگاه هنرمندانی است که دغدغه آنان برآیند نوعی نگرش مفهومی و معنایی به جهان هستی و در نوع تفکری است که در آن انسان به قدرت بی‌چون و چرای خالق یکتا باور داشته باشد. وی با بیان اینکه تئاتر مذهبی زیرشاخه‌ای از تئاتر دینی است، اظهار داشت: براساس نوع نگرش و باورهایی که در مذاهب مختلف وجود دارد، هنرمند سعی می‌کند قصص و داستان‌های مذهبی و وقایع تاریخی را براساس نگرش مذهبی خود و در راستای تبلیغ مذهب انعکاس دهد. فرخی تصریح کرد: نگاه محدود، بسته و دگماتیسمی که ممکن است هنرمند به واسطه غلتیدن در لایه زیرین و ارتجاعی و در پاره‌ای موارد خرافی مذهب، تبدیل به هنرمند سفارشی و کاسبکاری شود که در نهایت برخلاف اعتقادات خالص و پاک مذهبی و خلوص، نفاق و دورویی برایش به ارمغان آید؛ اتفاقی که در 2 دهه اخیر به واسطه رفرم مذهبی مسؤولان تئاتری و ارگان‌ها و نهادهایی که تئاتر مذهبی را دکان خود کرده بودند، کم و بیش شاهد بودیم. نویسنده و کارگردان تئاتر افزود: تئاتر دینی و مذهبی آبشخوری غیرمادی دارد و هنرمندش باورها و اعتقاداتش را به بهایی ولو گران نمی‌فروشد زیرا بین هزینه کردن برای کار دینی و کیفیت برتر آن تا خودفروشی هنری به بهانه کار مذهبی کردن تفاوت بسیاری است. فرخی با اشاره به اینکه یکی از مهم‌ترین محاسن درام مذهبی آشنا بودن مخاطب با مضمون و محتوای آن است، گفت: همانند‌سازی اسطوره‌ها، تخیل و بازسازی و فضاسازی دراماتیک، پرهیز از شعارگرایی، معاصرسازی، شخصیت‌های معاصر و ملموس، شکل مدرن موضوعی و اجرایی، خلاقیت و نوآوری، نگاه شخصی و باور عمیق نویسنده به اثر، تفکیک‌پذیری در محتوا و ساختار و زبان معاصر و جهانی، از محاسن نمایشنامه‌های مذهبی در صورت بازنگری در نحوه پرداخت به چنین موضوعاتی هستند.