هفتاد سال پیش ساعت 8 و 15 دقیقه صبح روز دوشنبه ششم آگوست 1945 (15 مرداد 1324) به‌ وقت محلی در شهر هیروشیما، کسانی که در حومه شهر و در فاصله دورتری از مرکز انفجاری ناشناخته قرار داشتند، نوری پرقدرت‌تر از تابش خورشید را شاهد بودند. بعد از انفجار اولین بمب اتمی که تا آن روز ناشناخته بود، شهر هیروشیما با خاک یکسان شد و در همان لحظه اول حدود 140هزار نفر جان خود را از دست دادند. در فاصله سال‌های 1946 تا 1951 به تعداد تلفات 60هزار نفر دیگر اضافه شد. بمب دوم، 3 روز بعد بر سر اهالی شهر ناگازاکی فرود آمد و تعداد کشته‌های هیروشیما و ناگازاکی در اولین بمباران اتمی در جهان توسط آمریکا تا 220 هزار نفر افزایش یافت. قدرت بمب اول را معادل 20‌هزار تن تی‌ان‌تی برآورد کرده‌اند که در ارتفاع 548متری زمین منفجر شد. اما حقیقت آن است که آثار مخرب بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی به 220 هزار کشته محدود نشد و بعدها که اولین کودک به‌نام ساداکو، تحت تأثیر تشعشعات بمب اتمی با بیماری سرطان خون از مادر متولد شد، جهانیان دریافتند آمریکا چه جنایتی را در حق بشریت مرتکب شده است. در سا‌ل‌های بعد، کودکان ناقص‌العضو یا مبتلا به سرطان خون بیشتری از مادران آسیب‌دیده از بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی متولد شدند و پس از مدت کوتاهی درگذشتند. آثار مخرب رادیواکتیو همچنان بین نسل‌های بعدی در این کشور قربانی می‌گیرد. در هیروشیما و ناگازاکی همه‌ساله هزاران نفر از مردم و مقامات سیاسی کشورهای جهان برای محکوم کردن کاربرد سلاح‌های هسته‌ای در مراسم یادبود این فاجعه شرکت می‌کنند. حملات اتمی آمریکا به شهروندان ژاپن برای تسلیم کردن این کشور در جنگ دوم جهانی اولین و آخرین حمله اتمی طی یک سده اخیر محسوب می‌شود.