گابریل مارکوتی: سوال همیشگی درباره مورینیو این است: وقتی او از دسیسه‌ یونیسف حرف می‌زند، وقتی انگشتش را توی چشم مربی حریف می‌کند یا وقتی به هر شکل عجیب و غریب دیگر خشم خودش را نشان می‌دهد، آیا صرفا واکنشی طبیعی به شکست نشان داده یا با طرحی از پیش تعیین‌شده، تلاش کرده فشار را روی خوش بیندازد و نمایش ضعیف تیمش را پنهان کند؟ واقعا معلوم نیست. جواب احتمالا بستگی به این دارد که آیا باور دارید مورینیو انسانی عادی، از پوست‌وخون است، یا تناسخی از ماکیاولی. چلسی مورینیو در تساوی 2-2 مقابل سوآنزی خوب نبود اما حرف‎های مورینیو در مصاحبه‌ بعد از بازی تماما متوجه کادر پزشکی و بویژه دکتر تیم، اوا کارنیرو شد. اتفاقی که افتاد این بود: ادن‌ آزار روی زمین افتاد و دکتر کارنیرو، طبق معمول، برای مداوایش به زمین رفت. بنابراین آزار مجبور شد بعد از مداوایش یک دقیقه‌ای بیرون از زمین منتظر بازگشت بماند. این یعنی چلسی 10 نفره، مجبور بود برای یک دقیقه با 9 نفر بازی کند. اینجا بود که مورینیو سر دکتر کانیرو داد زد و بعد از بازی دلیل عصبانیتش را اینطور بیان کرد: «من از دست کادر پزشکی تیم ناراحت بودم چون آنها خیلی ساده‌لوحانه و بدون فکر عمل کردند. تمام افرادی که در باشگاه کار می‌کنند، چه منشی دفتر، چه مسؤول لباس‌ها و چه دکترها، باید فوتبال را درک کنند. وقتی یک بازیکن کمتر در زمین داریم، فقط‌وفقط دکتر باید وقتی به زمین برود که مطمئن باشد مصدومیتی جدی پیش آمده. ادن مصدوم نبود، فقط یک ضربه خورد و خسته بود». تقصیر هر کسی باشد و حق با هر کسی باشد، اصل ماجرا فرقی نمی‌کند؛ خیلی عجیب است که مربی سر دکتر تیمش این‌طور داد بزند. دکتر کارنیرو 5 سال است در چلسی کار می‌کند و چهره‌ای کاملا شناخته شده است. در ضمن اگر ادن آزار واقعا مشکل جدی نداشت می‌توانست با دست اشاره کند و مانع از ورود او به زمین شود. در هر صورت مورینیو این انتخاب را کرد. شاید راه درست برخورد با چنین اتفاقی پاسخ ندادن به سوال‌های بعد از بازی و صحبت خصوصی با تیم پزشکی‌اش بود. آیا این اتفاق تنها حاصل عصبانیت مورینیو از وضعیت و نتیجه‌ بازی بود یا باز هم او در طرحی از پیش تعیین‌شده، تصمیم گرفت نگاه‌ها را از تمیش بگیرد و متوجه خودش کند؟ جواب این سوال را احتمالا فقط خودش می‌داند.