گروه بین‌الملل: زلزله‌ای دیگر در جزیره! هنوز یک سال از سودای جدایی‌طلبی اسکاتلندی‌ها از پادشاهی بریتانیا نگذشته که گسلی سیاسی در قلب لندن، در وست‌مینستر نمایان می‌شود. حزب کارگر، دومین حزب قدرتمند انگلیس پس از آنکه در انتخابات سراسری ژوئن گذشته شکست سختی را پذیرا شد و می‌رفت حتی به حزب سوم پارلمان بدل شود، با گشودن درهایش به چپ‌ترین طیف‌های ممکن حزب و جامعه  در تلاش است پایگاه اجتماعی‌اش را در مقابل حزب حاکم  محافظه‌کار ترمیم کند اما نتیجه آنی شکسته شدن دایره لیبرالیسم سیاسی در حلقه بسته اعضای رسمی حزب کارگر، یک زلزله سیاسی بود. «جرمی کوربین » 66 ساله که روز شنبه با نزدیک 60 درصد آرای انتخابات رهبری حزب کارگر پیروز شد مخالف سرسخت بسیاری از چیزهایی است که حکومت پادشاهی – استعماری بریتانیا بر آن بنا شده؛ جنگ، تبعیض طبقاتی و  سیاست‌های ریاضتی منجر به فقر.  او از منتهی‌الیه چپ حامیان حزبی برخاسته که زمانی قرار بود علیه همین موضوعات بجنگد اما با تحمیل فضای نولیبرالیسم در دهه‌های اخیر، حزب کارگر به رقابت با محافظه‌کاران برسر سیاست‌های راست‌گرایانه پرداخت تا جایی که در فاصله سال‌های 1997 تا 2010 که دولت را در کنترل خود داشت،  پروژه حرکت بریتانیا به سمت آمریکا و شرکت در اشغال افغانستان و عراق به همراه آمریکا و ناتو را در کارنامه معاصر خود ثبت کرد. حالا حزب کارگر، رهبری کاملا متفاوت از تونی بلر، گوردون براون و اد میلیبند دارد؛ سیاستمدارانی که همگی کم و بیش خادمان بانکداران صهیونیست و سلطه‌طلبان آنگلوساکسون بودند. به همین دلیل بود که رهبران حزب کارگر از نامزدی او که حدود 3 ماه پیش بود حمایت نکردند. اما روش جدید انتخابات درون‌حزبی که بر جذب هرچه بیشتر نیروهای اجتماعی استوار شده است و حق رای بسیاری از کسانی که به‌خاطر تفکرات ضد سرمایه‌داری و حتی ضد سلطنتی‌شان طرد شده بودند - با شرط آسان حق عضویت موقت 3 پوندی - در انتخاب کوربین نقش بازی کرد.   جرمی کوربین که حالا این بخت را دارد تا برای نخست‌وزیری بریتانیا تلاش کند در نخستین سخنرانی پس از انتخاب شدن به عنوان رئیس جدید حزب کارگر هم دوباره به انتقاد از تجاوز نظامی به دیگر کشورها پرداخت و گفت: «بیایید نیرویی برای صلح، نیرویی برای تغییر در جهان باشیم».  رهبر چپگرای جدید اپوزیسیون همچنین خشمگینانه از سیاست‌های ریاضتی لندن انتقاد کرد و گفت: انگلیسی‌ها خواستار «بریتانیایی بهتر، بریتانیایی عادلانه‌تر هستند. ما به سیاست اقتصادی‌ای نیاز داریم که وضع زندگی‌ها را بهبود بخشیده و بی‌عدالتی را محو کند.» و در نهایت گفت: «اوضاع می‌تواند تغییر کند و تغییر خواهد کرد». به نظر می‌رسد شعار تغییر او هم‌راستا با شعار تغییر 7 سال پیش که اوباما را به کاخ سفید رساند نباشد و بر خلاف سلف کارگرش بلر  و رقیب محافظه‌کار فعلی‌اش کامرون،  کوربین دست‌کم اگر با نومحافظه‌کاران نمی‌جنگد با آنها دست دوستی هم نخواهد داد. کوربین پس از نطق پیروزی بلافاصله در تظاهرات حمایت از پناهجویان در اروپا شرکت کرد تا زنگ خطر را نه فقط برای دولت محافظه‌کار کامرون بلکه برای اشراف انگلیسی هم که دهه‌هاست راه را بر عدالت اجتماعی حقیقی بسته‌اند به صدا درآورد. پیام او آنقدر واضح بود که «دیوید کامرون» نخست‌وزیر انگلیس دیروز گفت: «اکنون حزب کارگر تهدیدی علیه امنیت ملی، امنیت اقتصادی و امنیت خانواده‌های ماست». این در حالی بود که شب پیش از آن کامرون در تماسی تلفنی انتخاب کوربین به رهبری حزب کارگر را به او تبریک گفته بود. همان روز انتخاب کوربین هم «مایکل فالون» وزیر دفاع انگلیس، او را تهدیدی برای امنیت پادشاهی دانسته  و گفته بود: «حزب کارگر اکنون با این رهبر جدید، تهدیدی برای امنیت ملی است». در حال حاضر مهم‌ترین دلیل عصبانیت دولت لندن از رهبری اپوزیسیون  توسط کوربین این است که او به عنوان مشهور‌ترین سیاستمدار ضد جنگ در جزیره شناخته می‌شود آن هم در شرایطی که کامرون همانند بلر هوای همراهی آمریکا در تجاوزی دیگر به خاورمیانه را در سر می‌پروراند. نام کوربین پس از تظاهرات معروف ضد جنگ سال 2003 دیگر بار اوایل تابستان امسال و   ۲۵ روز بعد از انتخابات سراسری بریتانیا که به شکست فاحش حزب کارگر و استعفای اد میلیبند، رهبر این حزب منتهی شد، بر سر زبان‌ها افتاد و رسانه‌های بریتانیا از احتمال نامزدی جرمی کوربین برای رهبری حزب خبر دادند. به گزارش بی‌بی‌سی، تا آن موقع به جز فعالان عرصه سیاسی کمتر کسی او را می‌شناخت و کمتر کسی فکر می‌کرد او ۳۵ رایی را که برای نامزدی در انتخابات نیاز دارد به دست آورد. هنوز ماه ژوئن به پایان نرسیده بود که جرمی کوربین با رای «قرضی»  بعضی از نمایندگان به حد نصاب رسید و یکی از 4 نامزد رهبری حزب شد. بسیاری از این نمایندگان تنها می‌خواستند صدای اقلیت چپ هم در کارزار انتخاب رهبر حزب شنیده شود اما او به فاصله کوتاهی حمایت بزرگ‌ترین اتحادیه‌های صنفی بریتانیا را به دست آورد و نظرسنجی‌ها نشان داد از نامزدهای دیگر یعنی ایوت کوپر، اندی برنهام و لیز کندال پیش افتاده است. در نهایت انتخاب او  در روز شنبه از سوی کارشناسان به «زلزله سیاسی» در بریتانیا توصیف شد. او در سیاست خارجی مخالف جنگ و ماجراجویی نظامی است و از معدود نمایندگان حزب کارگر بوده که در سال 2003 علیه تجاوز نظامی به عراق رأی داد. همچنین کوربین از منتقدان شدید سیاست ریاضت اقتصادی و دولت محافظه‌کار است و بشدت با برنامه‌های دولت بریتانیا در جلوگیری از ورود مهاجران خارجی به انگلیس مخالفت می‌کند و خواستار پذیرش مهاجران است. همچنین رویکرد و ادبیات متفاوت و نظریه‌های چپ‌گرایانه او تحولی در فضای سیاسی ایجاد کرده و افرادی در سطوح بالاتر از دولت یعنی خاندان سلطنتی، لردها و سرمایه‌داران را که حاکمان اصلی بریتانیا هستند نگران کرده است. این نگرانی بویژه به شعار محوری کوربین یعنی مبارزه با تبعیض طبقاتی معطوف شده است. بعید است دستگاه سلطنت در کشوری که یکی از احزاب اصلی‌اش تا این اندازه چپ می‌زد آتیه‌ای داشته باشد اما در هر صورت او برای به لرزه درآوردن مهم‌ترین ستون تبعیض طبقاتی در بریتانیا یعنی همان اشرافیت سنتی باید ستونی از مطالبات جدید مردمی را علم کند البته اگر ترورها و توطئه‌های سیاسی طبقه حاکم او را امان دهد.
 

کریستینا فرناندس: کوربین دوست آمریکای لاتین است
رئیس‌جمهور آرژانتین از انتخاب رهبر جدید اپوزیسیون انگلیس به عنوان فردی هوادار مذاکره درباره جزایر «فارکلند» استقبال کرد. به گزارش روزنامه تلگراف، خانم «کریستینا فرناندس د کرشنر» از انتخاب «جرمی کوربین» به عنوان رهبر جدید حزب کارگر بریتانیا استقبال کرد و گفت او یکی از دوستان نزدیک آمریکای‌ جنوبی است: «امید ما پیروز شده است. وی به صورتی فعال در جامعه بین‌الملل در مذاکره درباره مالکیت جزایر فارکلند میان آرژانتین و انگلیس حضور داشته است». رئیس‌جمهوری آرژانتین افزود پیروزی کوربین، پیروزی برای افرادی است که برای صلح و حل اختلاف تلاش می‌کنند. آرژانتین در یک جنگ کوتاه‌مدت در سال ۱۹۸۲ جزایر فارکلند را که به نام جزایر «مالویناس» در این کشور شناخته می‌شود به انگلیس واگذار کرد.