گروه اجتماعی: جمعی از اساتید دانشگاه‌های علوم پزشکی، پزشکان و پیراپزشکان کشور با ارسال نامه‌ای خطاب به دبیرکل سازمان ملل متحد، رسیدگی ‏فوری به فاجعه منا را خواستار شدند و ۴۲ کوتاهی سعودی‌ها در فاجعه منا را تشریح کردند.
‏1-‏ ‎عدم وجود برنامه مشخص مدیریت خطر تجمعات فوق انبوه‎ (Mega Mass Gatherings) ‎ برای پیش‌بینی، پیشگیری، کاهش ‏اثرات، آمادگی در برابر این حادثه، پاسخ (‏Response‏) مناسب و بموقع و بازیابی (‏Recovery‏) شرایط پس از وقوع حادثه‎
‏2-‏ عدم اجرای اقدامات لازم جهت پیشگیری‎ (Prevention) ‎و کاهش اثرات‎ (Mitigation) ‎ این نوع حوادث؛ مواردی مانند نصب ‏سایبان و سامانه‌های تهویه‌ای برای جلوگیری از گرمازدگی
‏3-‏ عدم مدیریت صحیح ازدحام و ناتوانی در برقراری جابه‌جایی و حرکت صحیح جمعیت و عدم وجود مأموران راهنما در داخل جمعیت
‏4-‏ عدم اتخاذ تدابیر بموقع و طراحی و اجرای فوری برنامه‌های عملیاتی براساس صحنه حادثه‎ (Incident Action Plans) ‎ جهت حل ‏معضل پدید آمده
‏5-‏ ‎فقدان منابع کافی مورد نیاز متناسب با حجم انبوه جمعیت؛ بویژه آب آشامیدنی
‏6-‏ ‎عدم پیش‌بینی مکان‌های استراحت برای حجاج سالخورده، معلول و بیمار در میان راه
‏7-‏ ‎عدم پیش‌بینی محل خاص عبور خودرو‌ها و تیم‌های امدادی‎ ‎
‏8-‏ عدم پیش‌بینی تیم‌های امداد پزشکی بلایا‎ (DMATs) ‎
‏9-‏ فقدان مکان‌های استقرار پست‌های امدادی سرپایی در طول مسیر
‏10-‏ عدم تأمین کافی آمبولانس و اتوبوس‌آمبولانس جهت انتقال فوری مصدومان
‏11-‏ ‎عدم پیش‌بینی سامانه اورژانس هوایی و نبود بالگرد امدادی و ملزومات آن نظیر پد فرود
‏12-‏ ‎عدم پیش‌بینی پست امدادی پیشرفته
(Advanced Medical Post) ‎ و بیمارستان صحرایی
‎ (Field Hospital) ‎ کارآمد و ‏پاسخگو
‏13-‏ نبود تعداد کافی نیروی انتظامی برای انجام تدابیر فوری و ضروری
‏14-‏ عدم ارائه آموزش‌های خاص به نیروهای انتظامات و پلیس مستقر در منطقه حادثه
‏15-‏ عدم رفع انسداد بموقع مسیر پس از اطلاع از وسعت مشکلات پدید آمده
‏16-‏ عدم پیش‌بینی راه‌های خروج اضطراری در طول مسیر
‏17-‏ عدم پیش‌بینی و وجود نرده‌ها و دیواره‌های متحرک در کناره‌های مسیر (به‌جای دیواره‌های ثابت فعلی) ‏
‏18-‏ عدم وجود برنامه تخلیه اضطراری
‎ (Emergency Evacuation Plan) ‎
‏19-‏ وجود نداشتن امکانات اطلاع‌رسانی شرایط به حجاج در طول مسیر (مانند صفحات بزرگ تلویزیونی و سامانه‌های صوتی و هشدار دهنده) ‏
‏20-‏ برخورد خشن، امنیتی و پلیسی با حادثه به‌جای برخورد مدیریتی و امدادمحور
‏21-‏ عدم وجود عملیاتی سامانه هشدارسریع‎ (Early Warning System) ‎ و نبود واکنش بموقع‎ ‎
‏22-‏ ‎فقدان یا بی‌کفایتی امکانات پایش
‎ (Monitoring) ‎ مسیر مانند دوربین‌ها و نبود سامانه مراقبتی‎ (Surveillance System) ‎ برای جلوگیری از ایجاد یا گسترش ابعاد این نوع حوادث
‏23-‏ وجود نداشتن سامانه فرماندهی حادثه
‎ (Incident Command System) ‎ و به تبع آن عدم استقرار پست فرماندهی
‎ (Incident ‎Command Post)‎در محل برای مدیریت کارآمد، هماهنگ، صحیح و علمی
‏24-‏ عدم پیش‌بینی تدابیر بهداشتی حداقلی برای جلوگیری از وقوع حوادث ثانویه بهداشتی نظیر اپیدمی‌هایی چون کروناویروس با توجه ‏به استعداد این شرایط و حضور حجاج از 5 قاره جهان
‏25-‏ عدم وجود برنامه مشخص برای مدیریت اطلاع‌رسانی حادثه و نبود سامانه مشترک اطلاع‌رسانی‎ (Joint Information Center) ‎ و ‏بی‌خبری بستگان بسیاری از حجاج اعم از افراد سالم و حادثه‌دیدگان تا مدت‌ها پس از وقوع حادثه
‏26-‏ عدم وجود سامانه مدیریتی یکپارچه حج و عدم استفاده از ظرفیت سایر کشورهای اسلامی در مدیریت حادثه از جمله ممانعت از ورود ‏اطبا و امدادگران هیأت مستقل پزشکی حج ایران وابسته به جمعیت هلال‌احمر
‏27-‏ فقدان مراکز بین‌المللی و ملی هماهنگی فوریت‌ها (‏International and National Emergency Coordination‏) در سطوح ‏عالی و عدم وجود یا عملکرد مرکز هدایت عملیات فوریت‌ها در سطوح عملیاتی
(‏Coordination Center‏) ‏
‏28-‏ ‎عدم وجود تریاژ مناسب در صحنه حادثه برای اولویت‌بندی انتقال مصدومان حادثه
‏29-‏ عدم استقرار سامانه اورژانس پیش‌بیمارستانی‎ (Emergency Medical Services) ‎ کارآمد در صحنه که منجر به انتقال با تأخیر ‏زیاد مصدومان حادثه و عدم رعایت‌های استانداردهای درمانی حداقلی در حمل‌ونقل‎ (Transfer) ‎و نیز انتقال‎ (Transport) ‎مصدومان شد‎
‏30-‏ وجود گزارش‌های متعدد از بی‌تفاوتی برخی تیم‌های امدادی حاضر در صحنه حادثه و عدم انجام اقدامات لازم برای عملیات احیای ‏قلبی - ریوی‎ (CPR) ‎و نجات فوری جان مصدومان‎ ‎
‏31-‏ ‎ ‎فقدان برنامه صحیح و کارآمد برای مدیریت اجساد‎ (Dead Body Management) ‎
‏32-‏ وجود گزارش‌هایی از انتقال همزمان مصدومان و اجساد به کامیون‌های سردخانه‌دار که منجر به مرگ بسیاری از مصدومان شد‎
‏33-‏ نبود مدیریت رسانه‌ها و اظهارنظرهای متعدد و عجولانه مقامات سطح بالای سعودی که با فرافکنی به جای التیام آلام منجر به شایعه‌پراکنی، تشویش اذهان و افزایش نگرانی‌ها شد‎
‏34-‏ ‎عدم اعلام بهنگام و صحیح آمار کشته‌ها و مصدومان و مفقودان و تفاوت جدی آمار رسمی با مشاهدات سایر منابع موثق خبری و در ‏نتیجه رشد شایعات و اعلام آمارهای متعدد توسط منابع غیررسمی
‏35-‏ عدم وجود برنامه مشخص برای توزیع مصدومان انبوه حادثه‎ (Patients Distribution Plan) ‎ و توزیع بی‌برنامه مصدومان در ‏شهرهای مختلف که منجر به افزایش پیچیدگی حادثه بویژه در ابعاد روان‌شناختی شد‎
‏36-‏ ‎عدم وجود برنامه مشخص برای شناسایی و ردیابی‎ (Tracking) ‎افراد اعم از حجاج سالم، مصدوم و فوت شده با وجود تجربه صد‌ها ‏ساله در مدیریت این مراسم عظیم و در نتیجه بی‌خبری از سرنوشت تعداد قابل توجهی از حجاج با گذشت چندین روز از حادثه
‏37-‏ آماده نبودن بیمارستان‌های سعودی در مدیریت صحیح این حجم از مصدومان و عدم مشاهده اجرای برنامه آمادگی بیمارستانی ‏‏
(‏Hospital Disaster Preparedness Plan‏)
‏38-‏ عدم وجود برنامه فراظرفیت عظیم (‏Surge Capacity‏) در نظام سلامت برای پاسخ همه‌جانبه به این بحران
‏39-‏ ‎بی‌توجهی به استفاده از ظرفیت‌های تخصصی حجاج کشورهای مختلف (نظیر حجاج پزشک، پرستار و امدادگر) جهت مدیریت مردم‌محور‎ در حوادثی از این دست
(Community Based Disaster Management)‎ ‎
‏40-‏ بی‌توجهی تمام‌عیار به حرمت و کرامت انسانی در ابعاد مختلف مدیریت حادثه
‏41-‏ ‎کارشکنی در سرکشی تیم‌های پزشکی ایران به بیمارستان‌ها جهت ردیابی بیماران‎ ‎
‏42-‏ بی‌توجهی به ابعاد روان‌شناختی حادثه و عدم وجود برنامه برای بازتوانی روانی حادثه‌دیدگان.
‎ (Psychological Rehabilitation) ‎