نمایش «دریادلان» نشان داد آثاری دغدغه‌مند و همسو با ذائقه مخاطبان که نگاهی اصیل به مفاهیم و موضوعات دارند می‌توانند گرمی‌بخش توجه مردم باشند و استقبال از این نمایش و تمدید اجرای آن گواهی بر این ادعا است. نمایشی به نویسندگی و کارگردانی امیرحسین شفیعی که در طول اجراهای خود با استقبال باشکوه مردم تهران و اهالی هنر مواجه شد. تئاتری همراستا با نگاهی برآمده از عشق و حقیقت که نشانی از غواصان دریادل شهیدی دارد که درس آزادگی و استقامت را با دستانی بسته به ما آموختند. نمایش «دریادلان» با نگاهی مدرن به مقوله اجرای تئاتر هر شب در محوطه باز پارک دانشجو و در جوار تئاتر شهر میهمان نگاه مخاطبانی مشتاق برای تماشای دلاوری شهدای غواص بود. به گزارش فارس، نمایش میدانی «دریادلان» که 2 ماه پس از مراسم تشییع پیکر 175 غواص شهید اجرا شد، نگاهی امروزی و پرداختی خلاقانه به حماسه مردان راستین دریای شهادت دارد و نشان می‌دهد که وجود تئاتر، سینما و هنرهای دراماتیک می‌تواند در جهت توسعه اخلاق در جامعه و هویت‌بخشیدن به موجودیت آدمی کمک کند و این مساله در دیدگاه فلاسفه بزرگ از ارسطو تا افلاطون و ملاصدرا نیز عنوان شده که بر تاثیر هنر نمایش بر احساسات مخاطبان و تزکیه و پالایش هیجانات آنها صحه گذاشته‌اند. داستان نمایش «دریادلان» از زمان آغاز عملیات کربلای 4 شروع می‌شود و پایان کربلای 5 خاتمه می‌باید. بخش‌های ورود غواضان به آب، آگاهی دشمن بعثی از عملیات و حضور رزمندگان، شهادت و اسارت آنها که در این بین اشاراتی هم به 175 شهید غواص می‌شود و در نهایت استمرار عملیات با نیروهای دیگر و شکست و زبونی دشمن. این داستان البته یک لایه قابل تامل را نیز در بطن خود به همراه دارد که آن هم مقوله انتظار زنان و مادرانی است که به انتظار همسران و فرزندان خود نشسته و پا به پای آنان در جنگ به گونه خاصی حضور یافته‌اند. نکته مهم این نمایش، استفاده تحسین‌برانگیز شفیعی از داستانی یک خطی و دغدغه‌مند از موضوع مهم عملیات کربلای 4 و ماجرای شهادت 175 غواص شهید است. به دلیل اینکه مخاطبان با توجه به ارتباط با رسانه‌های گوناگون دیداری، شنیداری، مجازی و نوشتاری آگاهی مناسبی از این واقعه دارند و در مواجهه با داستان روایت شده که اجرایی مبتنی بر حرکت صرف و فاقد کلام است، به راحتی با روند کلی آن ارتباط برقرار کرده و در فلاش‌بک ذهنی خود تلاش می‌کنند ارتباط میان همان آگاهی چند خطی از عملیات کربلای 4 و غواصان شهید را با داستان دریادلان یافته و به کشف و شهود دست یابند. البته این پیش‌آگاهی در جای خود قابل تامل خواهد بود و حتی می‌تواند تبدیل به یکی از نقاط آسیب نمایشنامه شود، چرا که نویسنده، داستان را کاملا داخلی دیده و از بیان یک زبان فراملی و جهانی بازمانده است. به‌عبارت دیگر، چنانچه قرار باشد دریادلان برای تماشاگر غیرایرانی که اطلاع چندانی از ماجرای کربلای 4 ندارد، اجرا و روایت شود روند کلی عناصر سازنده یک درام در این نمایشنامه در برخی عناصر سازنده نادیده گرفته شده است. اجرای نمایش «دریادلان» اما متفاوت و بهتر از متن پیش می‌رود و بدون تردید یکی از مؤلفه‌های توفیق دریادلان را باید در اجرای محکم و بدیع آن دانست. انتخاب فضای مناسب در یک مکان عمومی و بهره‌گیری از اجرای صحیح و دقیق پرفورمنس از جمله دلایل موفقیت و جذب مخاطب در شب‌هایی روشن از تماشا بوده است، چرا که زمان، فضا، بدن بازیگر و ارتباط دوسویه بازیگر و مخاطب، 4 عنصر اصلی یک اجرای پرفورمنس به حساب می‌آیند. در اینگونه اجراها هر یک از شاخه‌های هنرهای تجسمی یا نمایشی می‌تواند به عنوان رکن اصلی در نظر گرفته شود و همزمان می‌توان برای انتقال بهتر مفهوم به بیننده از دیگر هنرها نیز بهره گرفت که در اجرای فعلی دریادلان نیز از این عناصر مانند موسیقی و جلوه‌های ویژه صوتی و تصویری و سایر عوامل موجود بهره‌گیری خوبی به عمل آمده و نمایش را به لحاظ دیداری و انتقال مفاهیم مورد نظر بسیار باورپذیر و دیدنی کرده است. حرکت هماهنگ بازیگران در بخش‌های گروهی نیز از نقاط خوب اجرایی است که قاب‌هایی چشم‌نواز را مقابل دیدگان تماشاچیان قرار می‌دهد. توجه به ضرباهنگ چه در بخش متن و چه در حوزه اجرا سبب شده تا ریتم خوبی در هر دو بخش وجود داشته باشد که علاوه بر جذب مخاطب باعث می‌شود بیننده تا پایان اثر همچنان مشتاقانه نمایش را دنبال کرده و اجرا را به نظاره بنشیند که این مهم نیز یکی از دستاوردهای مهم نمایش «دریا‌دلان» است. در مجموع باید نمره قبولی خوبی به این نمایش میدانی بدهیم و از آن به عنوان یکی از آثار ارزشمند در حوزه تاریخ دفاع‌مقدس یاد کنیم و صد البته ضرورت توجه بیشتر مسؤولان و سیاستگذاران عرصه هنرهای نمایشی بویژه در حوزه سینما و تئاتر را برای حمایت از ساخت آثاری اینچنینی که بستر قابل ملاحظه‌ای را برای ادای احترام به رزمندگان دفاع‌مقدس و یادآوری سال‌های مقاومت به نسل جدید فراهم می‌کند یادآور شویم. نمایش‌هایی با هویت در محتوا و فضایی قابل قبول و جذاب برای بیننده که بدون توسل به اضافات روایی تنها در صدد ارائه اثری هنری هستند و در این میان اگر چه ضعف‌هایی هم به لحاظ ساختار اجرا می‌توانند داشته باشند اما نگاه و مسیر ارزنده‌شان را باید پاس داشت و به حمایت این جوانان هنرمند پرداخت.