نمایشگاه گروهی «تهران، شهر بی‌دفاع» با گردآوری فرشید پارسی‌کیا و با همکاری میلاد فداکار در گالرى دنا برپا شد. در این نمایشگاه 43 عکس از 23 عکاس به نمایش گذاشته شد. فرشید پارسی‌کیا در یادداشتی درباره این نمایشگاه نوشت: «در جملات یاقوت حَمَوی، مورخ یونانی‌زبان در مُعجَم‌البُلدان، درباره طهران قرون ششم و هفتم قمری به نوعی  سودجویی و ناامنی تواَمان برمی‌خوریم که گویی هنوز هم در تهران مشاهده می‌شود و بحث غارت سرمایه در این شهر، قدمتی به درازای تاریخ دارد. اما تعریف اقتصاد از سرمایه‌گذاری، عبارت است از هرگونه فداکردن ارزشی در حال حاضر (که کیفیت آن ارزش همیشه مشخص بوده) به امید به دست آوردن گونه‌ای دیگر از ارزش در زمان آینده که معمولاً هم زمان و هم کیفیت آن ارزش، نامعلوم است. به عبارت دیگر، فرد سرمایه‌گذار در حال حاضر، ارزشی باکیفیت را فدا می‌کند تا در قبال آن در آینده‌ای نامعلوم ارزش خاصی را که مورد نظرش است به دست آورد؛ مثل پرداخت وجهی بابت خرید سهام یا ملک یا یک اثر هنری، به امید به‌دست آوردن سودهای مشخصی از آن در آینده‌ای نامعلوم. تهران دهه‌های گذشته و این روزها گویی درگیر فدا کردن همگانی ارزش‌ها در زمان حال و به امید نشستن همگانی برای به‌دست آوردن ارزشی نامعلوم و دست‌نیافتنی در آینده‌ای نامعلوم‌تر است، و بارز است که این بلا، تنها توسط «سرمایه‌داری» بر سر یک جغرافیای انسانی می‌آید. اما تهران، شهر عجیبی ا‌ست که به دلایل مختلفی همچون قدرت، ثروت و مهاجرت، روند پیچیده‌ انسانی به خود گرفته است و حجم زیادی از فرهنگ‌های مختلف در این شهر در کنار هم زندگی می‌کنند. تهران چنار دارد، کوه دارد، ساختمان‌های بلند دارد، بیشترین متولد با شناسنامه از یک شهر را در ایران دارد، جمعیت زیاد دارد، اما خیلی از موارد دیگر یک شهر واقعی را به دلیل حضور سرمایه و سرمایه‌داری و همچنین مهاجران و ساکنانی که تنها برای به‌دست آوردن سرمایه و کیفیت زندگی شخصی بهتر تلاش می‌کنند، از دست داده است و به طرز عجیبی همه‌ موارد یاد شده با اندکی تغییر برای دیگر شهر‌های بزرگ ایران نیز یا اتفاق افتاده یا در حال وقوع است. ما در پروژه‌ «تهران، شهر بی‌دفاع» تلاش می‌کنیم، قضاوت را از نگاه موجودی جاندار به نام «تهران» ببینیم و تجربه‌های تاریخی، فرهنگی و اجتماعی امروز و گذشته‌ شهر را ثبت کرده و به دست تاریخ بسپاریم و همچنین فردیت زندگی در تهران را بررسی کرده و در حافظه جمعی نگاه داریم؛ در نهایت آنکه تهران، شهر بی‌دفاعی‌ است، هر روزه چهره عوض می‌کند، بدون آنکه خود بخواهد».