بازار ایران سال‌هاست به انحصار و قیمت‌گذاری‌های رو به رشد عادت کرده‌ است. به گزارش ایسنا، مصرف‌کنندگان هنوز فراموش نکرده‌اند که چند سال پیش همزمان با افزایش نرخ ارز، تولیدکنندگان بشدت خواهان افزایش قیمت محصولاتشان بودند، آن هم در شرایطی که محصولاتی که روی خط تولید می‌رفت با مواد اولیه‌ای ساخته می‌شد که مواد خامشان با ارز ارزان خریداری شده بود. به عبارت دیگر هنوز موج واقعی افزایش قیمت‌ها به بازار نرسیده بود، تولیدکنندگان دست پیش را در گرانی گرفته بودند. بعدها اما وقتی ارز به مدار ثبات رسید و ارزان شد، همین تولیدکنندگان میلی به عقب‌نشینی قیمت‌ها نداشتند. یکی از این دسته تولیدکنندگان، تایرسازان بودند. اوج مقاومت در برابر کاهش قیمت‌ها هم سال‌های 2011 تا 2014 رخ داد، درست زمانی که قیمت کائوچو به‌عنوان ماده اولیه ساخت تایر در بازارهای جهانی کاهش یافت. در این میان قیمت هر تن کائوچو از 5750 دلار در سال 2011 به 1200 دلار در سال 2015 رسید. این نزول شدید با توجه به کاهش قابل توجه هزینه‌های تولید و تورم، ابتدا حاشیه سود تولیدکنندگان را بشدت بالا برد و در ادامه آنها را ناچار به کاهش قیمت نهایی محصولات‌شان کرد. آمار و ارقام نشان می‌دهد سال 2014 به طور متوسط قیمت جهانی لاستیک 5/5 درصد کاهش یافته است. با این حال انتظارات مصرف‌کننده درباره کاهش قیمت تایر به مراتب بیشتر از این ارقام است. نکته جالب اینجاست که با وجود کاهش قیمت جهانی آن هم روی شیب تند، «تولیدکنندگان داخلی تایر» نه‌تنها میلی به کاهش قیمت‌ها نشان ندادند بلکه با ایجاد سکوت خبری درباره قیمت‌های جهانی، در سال گذشته تقاضای افزایش 30 درصدی قیمت نهایی را هم روی میز دولت گذاشتند. این در حالی است که براساس گزارش‌های حسابرسی شده سال 1393 یکی از تولیدکنندگان بزرگ تایر در کشور، هزینه نهایی تولید هر کیلو تایر در این سال، 3 دلار اظهار شده است.  به این ترتیب با در نظر گرفتن دلاری که به قیمت مبادله‌ای 2500 تومان به تولیدکنندگان تایر تخصیص می‌یافت، هر تایر با وزن میانگین 8 کیلوگرم با سایز R14-18565، قیمت تمام شده 60 هزار تومانی برای تولیدکننده دربر داشت اما تایرسازان داخلی با حاشیه سودی بیش از 50 درصدی هر حلقه لاستیک را در فروش عمده به خودروسازان 99 هزار تومان و در بازار آزاد به قیمت 130 هزار تومان به فروش می‌رساندند.