بعدازظهر روز پنجشنبه، عربستان سعودی قطعنامه‌ای در محکومیت دخالت ایران در سوریه ارائه کرد که در کمیته حقوق بشر سازمان ملل با 115 رأی موافق، 15 رأی مخالف و 51 رأی ممتنع به تصویب رسید. این قطعنامه را عربستان سعودی پیشنهاد داده و از حمایت قطر، برخی کشورهای عرب و کشورهای غربی از جمله انگلیس و آلمان برخوردار بود.  کمیته حقوق بشر مجمع عمومی سازمان ملل همچنین به قطعنامه‌ای در محکومیت ایران به دلیل نقض حقوق بشر رأی داد. به گزارش فارس، این قطعنامه با 76 رأی موافق، 35 رأی مخالف و 68 رأی ممتنع به تصویب رسید. مبنای قطعنامه گزارش‌ احمد شهید، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل بوده و کانادا آن را پیشنهاد کرده است. کنار هم قرار دادن این 2 خبر هیچ عنوانی جز «فاجعه دیپلماسی» را به ذهن متبادر نمی‌کند. در فاجعه منا حدود 7000 زائر بیگناه بیت‌الله‌الحرام از جمله 500 حاجی ایرانی، قربانی بی‌تدبیری عامدانه رژیم سعودی شدند و انتظار این بود که دستگاه دیپلماسی ایران با بهره‌گیری از پشتوانه حمایت مردم ایران و بسیاری دیگر از مسلمانان حقیقت‌طلب، این فاجعه را در سطحی بین‌المللی پیگیری حقوقی، سیاسی و تبیلغی کند اما وزارت امور خارجه رسماً پیش از ورود به چنین آوردگاهی، سپر از دست انداخته و حاضر نیست حتی موضوع را در محاکم بین‌المللی طرح کند و صرفاً خوش‌خیالانه منتظر است تا خود سعودی‌ها کاری بکنند! اما از دیگر سو، رژیم سعودی که به اعتراف خود رسانه‌های غربی پدر معنوی همه گروه‌های تروریستی در سوریه، عراق، لبنان و شمال آفریقا محسوب می‌شود و وحشی‌گری‌های امثال داعش و القاعده و بوکوحرام، برگرفته از آموزه‌های مکتب وهابیت حاکم بر این رژیم است؛ با پررویی هرچه تمام‌تر و بدون کمترین ملاحظه سیاسی و حقوقی، قطعنامه محکوم کردن ایران در شورای حقوق بشر سازمان ملل به دلیل دخالت در سوریه را ارائه، پیگیری و در نهایت مصوب می‌کند. اگرچه اصل تصویب چنین قطعنامه‌ای در سازمان ملل با توجه به صبغه و سابقه ضدحقوق بشری آل‌سعود در جای خود، یک «رسوایی سیاسی» برای سازمان ملل محسوب می‌شود اما این امر نباید بهانه‌ای برای چشم‌پوشی از اهمال و ناکارآمدی دیپلماسی انفعالی وزارت امورخارجه ایران باشد. ممکن است اینگونه بیان شود که عربستان سعودی با بهره‌گیری از ابزارهای مالی و اعمال نفوذ، چنین قطعنامه‌ای را در سازمان ملل مصوب کرده و ایران دارای چنین ابزارها و نفوذی نیست. حتی اگر چنین شبهه‌ای درست باشد، معنایش آن نیست که وزارت امورخارجه ایران از ابتدا خود را محکوم به شکست بداند و هیچ تلاشی در این‌باره به عمل نیاورد. اگر از منظر حقوقی امکان تصویب قطعنامه ایران علیه آل‌سعود وجود ندارد، امکان ارائه چنین قطعنامه‌ای با هدف بهره‌گیری سیاسی و تبلیغاتی که وجود داشت. حقیقت این است که قطعنامه‌های حقوق‌بشری سازمان ملل عمدتاً جنبه سیاسی و تبلیغاتی دارند و حتی الزام حقوقی برای تبعیت دولت‌ها از آنها وجود ندارد. آیا ایران نمی‌توانست موضوعات مختلفی مانند فاجعه منا و زنده‌ به‌ گور کردن حجاج مجروح توسط آل‌سعود را به عنوان یک نمونه نقض حقوق بشر به سازمان ملل ارائه کند؟ آیا حمایت آل‌سعود از گروه‌های تروریستی در سراسر عالم - که مورد تایید بسیاری از محافل سیاسی و رسانه‌ای غرب نیز هست - نمی‌توانست محمل ارائه یک قطعنامه علیه این دولت مرتجع و عصر حجری باشد؟ ارائه این قطعنامه‌ها ولو اینکه به تصویب نمی‌رسید اما یک فضای تبلیغی- سیاسی مناسب برای افشای ماهیت و جنایات آل‌سعود فراهم می‌کرد و چه‌بسا ابزاری برای بازدارندگی در قبال وقاحت سیاسی دولت سعودی در ارائه قطعنامه ضدایرانی می‌شد. اما نکته دیگر اینکه در جریان مذاکرات هسته‌ای و ماجرای برجام، موضوعی که بارها از سوی رئیس‌جمهور و وزیرامور خارجه به رخ کشیده شد، این بود که آنچه موجب پذیرش حقوق ایران از سوی قدرت‌های جهانی شد؛ توان بالای دیپلمات‌ها و تیم مذاکره‌کننده بود به نحوی که آقای روحانی بدون اشاره به ظرفیت‌های هسته‌ای ایجاد شده در 10 سال گذشته، اصلی‌ترین عامل به ثمر رسیدن برجام را همین اقتدار دیپلماتیک عنوان کرد. به راستی آن اقتدار دیپلماتیک و توان بالای مذاکره که توانست قدرت‌های جهانی را به پذیرش حقوق ایران و به تعبیر آقای روحانی«برد 3 بر 2» مجاب کند، چطور از پس یک کشور دست چندم مثل عربستان سعودی برنمی‌آید به گونه‌ای که نه تنها حقوق حجاج ایرانی و خانواده‌های آنان از این رژیم سفاک استیفا نمی‌شود بلکه با پررویی هر چه تمام‌تر قطعنامه ضدایرانی در سازمان ملل پیشنهاد کرده و به تصویب می‌رساند؟ مگر قرار نبود برویم و با «کدخدا» ببندیم تا دیگر نیاز نباشد با نوچه‌های کدخدا وارد مخاصمه و معامله شویم؟شاید گفته شود که ما فقط در ماجرای هسته‌ای با کدخدا بسته‌ایم ولی مگر مسؤولان وزارت امور خارجه در اجلاس سوریه شرکت نکردند؟ مگر در بیانیه‌های وین یک و 2، نام ایران هم ذکر نشده است؟ پس چرا آمریکا به صورت تمام‌عیار از قطعنامه سعودی‌ها علیه ایران در شورای حقوق بشر حمایت کرد؟ آیا بستن با کدخدا فقط برای محدود کردن برنامه هسته‌ای ایران بود؟ آیا لبخندهای آقای ظریف تنها تا امضای برجام از جانب غربی‌ها خریدار داشت؟

ظریف: قطعنامه‌ها طنز تاریخ است
گروه سیاسی: اقدام عربستان سعودی در تصویب یک پیش‌نویس قطعنامه حقوق بشری علیه بشار اسد، ایران، روسیه و حزب‌الله در کمیته سوم مجمع عمومی ملل متحد در حوزه حقوق بشر باعث اعتراض جواد ظریف شد. به گزارش «وطن‌امروز»، سعودی‌ها روز پنجشنبه پیش‌نویس طرحی را به تصویب رساندند که حضور ایران، روسیه و حزب‌الله در سوریه را دخالت نظامی دانسته و آن را محکوم کرده است. این قطعنامه همچنین از بمباران مواضع معارضان مسلحی که عربستان آنها را «میانه‌رو» دانسته انتقاد کرده است! جواد ظریف نیز به این موضوع واکنش نشان داد. وزیر امور خارجه در همایش هفتادمین سالگرد تأسیس سازمان ملل متحد گفت: 2 قطعنامه‌ای که روز پنجشنبه در سازمان ملل تصویب شد، جزو طنزهای تاریخ بود. به گزارش تسنیم، محمدجواد ظریف گفت: هفتادمین سالگرد تأسیس سازمان ملل متحد فرصتی فراهم کرده است تا نگاهی به توفیق‌ها و ناکامی‌های ملل متحد در همه حوزه‌ها داشته باشیم. وی افزود: در بررسی هفتادمین سالگرد باید عملکرد سازمان ملل در جلوگیری از جنگ و ایجاد صلح در قالب آرمانگرایی، واقع‌بینانه بررسی شود. ظریف با اشاره به قطعنامه‌های ضدایرانی که اخیراً به‌بهانه حقوق بشر تصویب شد، گفت: 2 قطعنامه‌ای که در سازمان ملل تصویب شد، جزو طنزهای تاریخ بود. وزیر امور خارجه کشورمان گفت: کشورهایی که نه از قانون اساسی و نه از انتخابات خبر دارند از انتخابات آزاد در سوریه صحبت می‌کنند! وی ادامه داد: کسانی که داعش را پرورده‌اند نسبت به کسانی که با داعش مبارزه می‌کنند خرده می‌گیرند و متأسفانه به‌دلیل برخی ملاحظات رأی می‌آورند. وی اضافه کرد: اینها نگرانی‌های عمده‌ای است که در برخورد با ملل متحد و در رسیدگی به سازوکارهای ملل متحد باید مورد توجه قرار گیرد.