محمدحسین عباسی: وقتی ارسلان نامدار نفتی‌ها، پدیده این سال‌های تیم منصوریان؛ پشت ضربه پنالتی آرام می‌گیرد و تلاش می‌کند تا مستقیما به صورت رحمتی نگاه نکند، هنوز خیلی‌ها تصور می‌کنند این ضربه پنالتی آخر است. مطهری، یکی از بهترین پنالتی‌های زردپوشان را می‌زند، یک انتخاب درست و یک ضربه محکم به گوشه بالای دروازه. در شرایط عادی، توپ باید به تور بچسبد و سوت داور به پیروزی نفت اما وقتی رحمتی درون دروازه باشد، چیزی به نام شرایط عادی وجود ندارد. پنالتی خوب ارسلان، با شیرجه استثنایی سید مهار می‌شود. در نبرد یک مرد و یک پسربچه. سید، استایل خاص خودش را در مهار پنالتی‌ها دارد. او به نقطه پنالتی پشت می‌کند، دست‌هایش را می‌برد به نزدیکی صورت‌اش تا هم برای گرفتن ضربه دعا کند و هم روحیه بازیکن روبه‌رو را به هم بریزد. از 3 پنالتی خراب شده نفت، فقط یکی بد زده می‌شود و در 2 ضربه دیگر، نفتی‌ها خوب ضربه می‌زنند و این رحمتی است که یک درجه خوب‌تر از آنها ظاهر می‌شود تا در روزی که هافبک‌های دفاعی استقلال توپ‌ها را به آسمان فرستاده‌اند، آخرین مرد مقاوم تیم مظلومی، با بلندترین شیرجه‌های دنیا، هواداران تیم را به آسمان ببرد. هیاهوی پیروزی استقلال بر منصوریان، هنوز تمام نشده که شعارهای ورزشگاه شدت می‌گیرد. شعارهایی در حمایت از حضور دوباره سید در تیم‌ملی و تاکید بر اینکه تیم اول مملکت بدون بهترین گلر لیگ ارزش تماشا کردن ندارد. جو آشنای این هفته‌ها، حالا در تختی اوج می‌گیرد؛ جوی که در آن، رحمتی ناگهان از قامت یک قهرمان، به مقام یک موضوع فرعی در تسویه حساب با سرمربی تیم‌ملی تنزل پیدا می‌کند. جوی که در آن، خبری از کلمه‌های ستایش‌آمیز برای سیدِ شگفت‌انگیز نیست که شعار و واژه و قافیه می‌سازد، برای تیم‌ملی و دروازه‌بانش. از مهدی رحمتی حرف بزنیم. از گلری که یک روز با پیراهن ناصر حجازی استقلال را قهرمان جام حذفی می‌کند و یک روز، تیمش را از میان ناامیدی مطلق به پیروزی برابر نفت می‌رساند. از او، واکنش‌هایش، روحیه‌اش، بازوبندش به یاد کاپیتان قرمزها و هوش‌اش برای متوقف کردن زمان در مواجهه با حمله‌های سریع حریف حرف بزنیم و برای یک بار هم که شده، رحمتی را به‌خاطر رحمتی مورد ستایش قرار دهیم. کاش این بار، او ابزار مقابله با یک تفکر متفاوت نشود. کاش اگر دوباره گل
40 متری خورد، مدافعان کی‌روش به مخالفان او نتازند و کاش اگر دوباره توی دروازه تیمش درخشید، مخالفان کی‌روش از فرصت رحمتی برای کنایه زدن به آقای سرمربی استفاده نکنند. باید باور کنیم که رحمتی، دیگر شانسی برای بازگشت به تیم ملی ندارد اما این هرگز به معنای پایان فوتبال او نخواهد بود. سید هر هفته درون دروازه استقلال مجال قضاوت شدن و مورد تحسین قرار گرفتن را به دست می‌آورد و چه خوب خواهد بود اگر این تحسین‌ها، دیگر درگیر فرامتن تکراری تیم‌ملی نشوند و به او، خارج از این چارچوب فرسوده نگاه کنند.