مهدی طاهرخانی: فارغ از اینکه برانکو با پی بردن به یکسری از حقایق و آگاهی‌هایش از علم فوتبال در اواخر نیم‌فصل اول، صحبت از قهرمانی تیمش کرده یا اینکه صرفا خواسته با این حربه احساسی و روانی، روحیه بازیکنان تیمش را بالا ببرد باید از خود سرمربی پرسپولیس پرسید؛ با این خط هجومی عجول و مهم‌تر از آن دروازه‌بان متوسط که در اختیار داری نهایتا تا کجا می‌توانی پیش بروی؟ برانکو برای قهرمان کردن پرسپولیس همانقدر محتاح تغییر و تحول است که هر تیم متوسطی «در هر لیگی» بخواهد قهرمان شود. اینکه امروز تیم برانکو (به هر دلیلی) در وسط جدول است خود دلیل محکمی است بر متوسط بودن تیمش. اول باید این واقعیت را قبول کند تا بعد از آن موفق شود کاری کند کارستان.
او مجموعه‌ای را در اختیار دارد که به جرات می‌شود ادعا کرد از بین همه تیم‌های لیگ برتری، بیش از سایرین هنر «پرسینگ» را بلد است و می‌داند چگونه در هر بازی بیشتر از حریف موقعیت‌سازی کند. آرشیو بازی‌های پرسپولیس در لیگ جاری گواهی می‌دهد تیم برانکو حتی در روزهایی هم که بازنده بوده، بیشتر از رقیبش موقعیت ایجاد کرده اما به همان سادگی که به دست می‌آورد آنها را از دست می‌دهد.
تا جایی که به «دانایی» سرمربی هر تیمی مربوط می‌شود، پرسپولیس «تواناست» اما آنجایی که باید یک بازیکن خلاق و گلزن، تیر خلاص را بزند این مجموعه عاجز و ناتوان است. حتی مهدی طارمی که گفته می‌شود آماده‌ترین مهاجم چند ماه اخیر فوتبال ایران است به‌رغم آن همه گلی که در پرسپولیس و تیم‌ملی زده، دو برابرش را نزده است. کار حالا به ضربات پنالتی هم کشیده و طارمی نشان داده این توانایی را دارد تا از روی نقطه پنالتی هم نتواند کاری از پیش ببرد، با وجود اینکه اکثر این پنالتی‌ها را با هنرمندی خودش می‌گیرد. او و «پرسپولیس برانکو» بیشترین شباهت را به هم دارند، هنرمندانی که علاقه‌ای به تکمیل هنرشان ندارند. اما مشکل پرسپولیس تنها طارمی نیست. او تازه قسمت خوب داستان است. او بهترین «گلزن» و «گل‌نزن» بین همه کسانی است که کنارش بازی می‌کنند. از فرشاد احمدزاده گرفته تا عالیشاه و علیپور. خب، تکلیف چیست؟ قرار است معجزه‌ای روحی- روانی بین این بازیکنان اتفاق بیفتد؟ بعید است.
در بهترین حالت برانکو می‌تواند با تمرینات پرفشار، کاری کند آنها هنگام زدن ضربه نهایی، شانس پاس دادن به یار کناری را هم داشته باشند که مشخص نیست آن یار کناری، توانایی باز کردن دروازه بی‌سنگربان را داشته باشد یا نه. این خط حمله مربی سرنگون‌کن، هوادار آزارده و کلا تماشاگر کلافه‌کن را بگذارید کنار تا برسید به خط دروازه. جایی که استقلال به واسطه یکی مثل مهدی رحمتی این روزها صدرنشین جدول است اما برانکو با گلر بی‌اعصابی مواجه است که یا محروم می‌شود یا ساده‌ترین توپ‌های ممکن را گل می‌خورد. نمونه دم‌دستی می‌خواهید همین بازی با نفت تهران. کلا چند توپ خطرناک روی دروازه مکانی آمد که یکی از آنها به تیر دروازه خورد و دیگری که امکان تصاحبش با «جاگیری خوب» وجود داشت به ته دروازه رفت تا جزای گل‌نزنی‌های پرسپولیس را متوسط بودن سوشا مکانی بدهد.
بهتر است برانکو بار دیگر به قول و وعده‌ای که داده خوب توجه کند. تیم او خوب است، بهتر از هر رقیبی در ایران بازی می‌کند و تا قبل از رسیدن به گل نخست،بیشترین فشار را می‌آورد حتی اگر آن دیدار، داربی باشد اما موضوع اصلی این است که یک مجموعه گل‌نزن چگونه و با چه متر و معیاری باید قهرمان شود؟ شاید اگر سوشا مکانی کمی از حد متوسط بالاتر بود و می‌توانست نقش ستاره را ایفا کند، برانکو باز هم شانسی برای عملیات غیرممکنش داشت اما مساله این است که او به دروازه‌بانی اعتماد کرده که اصولا هیچ اعتمادی به او نیست. تنها «مفر» پیش روی برانکو و پرسپولیس پنجره نقل و انتقالات زمستانی است، جایی که می‌تواند با چند جابه‌جایی ساده اما موثر بازی را به نفع خودش و تیمش تغییر دهد. شاید سخت باشد اما غیرممکن‌تر از قهرمانی نیست که بتواند با جذب یک دروازه‌بان استاندارد، دست‌کم خیالش را از این سوی زمین راحت کند. شاید هم جذب یک بازیکن مثل محمد نوری که دست‌کم پنالتی زدن را بلد است و ادای بلد بودن را در نمی‌آورد، ورق را برای او برگرداند. به این آمار توجه کنید؛ پرسپولیس در بازی مقابل ذوب‌آهن (امید عالیشاه)، فولاد (رامین رضائیان)، سایپا (مهدی طارمی) و نفت (مهدی طارمی) 4 پنالتی حساس را از دست داده است. اگر از بازی فولاد که با برد قرمزها همراه شد بگذریم در 3 بازی دیگر پرسپولیسی‌ها 8 امتیاز را از دست داده‌اند که با احتساب این امتیازات پرسپولیس می‌توانست با 27 امتیاز در صدرجدول لیگ قرار بگیرد. حالا اهمیت یک پنالتی‌زن مثل محمد نوری را اینجا برانکو می‌فهمد. تغییرات نیم فصل آخرین مهلت برای برانکوست تا با این تیم خوب اما پر از نقص، عملیات غیرممکنش را ممکن کند.
دلتنگی برای دوره خنثی بودن
اصل خبر تایید شده این است: میثم تمیمی مدیر حراست مجموعه ورزشی تختی به ایسنا می‌گوید که سید نجی‌الله حسینی تماشاگر 69 ساله پس از سکته قلبی متاسفانه درگذشت و یاسر حسینی 35 ساله پس از تشنج به بیمارستان انتقال یافت. دلیل اتفاق چه بود؟ آلودگی شرق تهران؟ ارتفاع بالا یا پایین ورزشگاه تختی؟ مسؤولان پرسپولیس بار دیگر خبر را بخوانند. دو هوادار تیم شما که برای دیدن بازی‌تان با نفت تهران آمده بودند یکی جانش را داد و دیگری هم تا پای رفتن رفت و خوشبختانه برگشت. بدون تردید این خطری است که گل‌نزنی‌های تیم برانکو به وجود آورده و چاره‌ای ندارد جز اصلاح آن. یا باید مثل زمان علی دایی حوصله‌بر و مقتصدانه بازی کند که در نهایت با چند حمله خطرناک به یک گل برسد، روشی که استقلال با آن کارش را پیش می‌برد یا اینکه یک‌بار برای همیشه آن جلوی زمین را جراحی کند. حالا پای جان هواداران در میان است، آن هم در قحطی حضور هوادار در ورزشگاه‌ها. بازی استقلال و سایپا کلا چند تماشاگر داشت؟ استقلالی که در صدر جدول است و مدعی دو جام. چون شبیه همان تیم پرسپولیس دایی بازی می‌کند، هواداران ترجیح می‌دهند برای رویت کلا 3 یا 4 حمله و بعدش خوب دفاع کردن پا به ورزشگاه نگذارند و از همان پای گیرنده‌های خود داستان صدرنشینی را پیگیری کنند! اما پرسپولیس با نوع عجیبی از فوتبال که توام شده با گل‌نزنی و راحت گل‌خوری، به همین راحتی تماشاگرانش را به کام مرگ می‌فرستد. قطعا اتفاقی که برای این دو هوادار رخ داده به خودی خود عمق فاجعه را نشان می‌دهد. برانکو شاید در انتخاب مهاجم و گلزن دچار یک اشتباه بزرگ و فاحش شده است، خودش هم می‌گوید با تمرین نمی‌شود کسی را گلزن مادرزاد کرد اما قطعا می‌شود یک گلزن مادرزاد را پیدا کرد و خرید. حالا پرسپولیس برای جان هوادارانش هم که شده چاره‌ای ندارد جز عوض کردن بازی. یا شبیه همان تیم چند سال قبل دایی شوند یا باید یک گلزن مادرزاد برای آن جلو پیدا کنند. اگرچه در صورت پیدا شدن آن یک نیاز، باید نصف بیشتر تیم مراقب دسته‌گل‌های سوشا مکانی باشند، مردی که هم برای خودش و هم برای پرسپولیس بهتر است سراغ تیم‌های کم تماشاگر و بی‌حاشیه‌تر برود، احساسات کنترل‌نشدنی سوشا و صبر کم هواداران پرسپولیس دو عامل متضاد هستند که نمی‌گذارد مکانی دست‌کم در همان حد متوسط خود ظاهر شود. حالا چه اصراری به این تکرار بی‌معناست کسی نمی‌داند.