محمد زعیم‌زاده: 1- از سیاسی بودن برنامه 90 و دخالت دادن سلیقه شخصی سیاسی و فرهنگی مجری و تهیه‌کننده‌اش این هفته زیاد صحبت شد،  حتی هواداران برنامه 90 و رفقای جناب مجری برای‌شان مسجل است که اگر قرار بود روزی برنامه 90 به دیپلماسی ورزشی بپردازد زمانش آن وقت بود که با دیپلماسی، بازی ایران و برزیل جور شد نه حالا که نزدیک به 18 ماه از جام‌جهانی می‌گذرد و هنوز دستگاه دیپلماسی نتوانسته پاداش جام‌جهانی بیستم را برای فدراسیون نحیف و فقیر کفاشیان وصول کند، حتی رفقای جناب 90 هم می‌دانند آن موقع که جریان غیردلخواه ایشان پیگیر مساله فساد در فوتبال است فردوسی‌پور به آنها ضریب نمی‌دهد بلکه باید فقط دوستان عادل در رسانه ملی حرف از فساد فوتبال بزنند و...
2- اواسط دهه 70 همان موقع که ست‌های والیبال هنوز 15 امتیازی بود و امتیازات رالی نشده بود تیم‌ملی والیبال ایران معمولا پنجم یا ششم آسیا می‌شد، همان موقع که گرفتن یک ست از چشم‌بادامی‌های شرقی یک آرزو بود و رقیب اصلی‌مان در آسیا هند و پاکستان بودند، همان موقع که احمد لاهوتی و برادران مظفری و مرحوم معدنی پشت خط سرویس قابلمه‌ای می‌زدند، تیم ملی فوتبال ایران در جام ملت‌ها کره‌جنوبی را 6 تایی می‌کرد، عربستان را 3 تا 3 تا می‌زد و استقلال و پرسپولیس حداقل تا نیمه‌نهایی باشگاه‌های آسیا بالا می‌آمدند اما حالا قصه کاملا برعکس شده؛ والیبال نه تنها آسیا را فتح کرده که چهارم جهان هم می‌شود اما فوتبال 3 دوره است از یک چهارم نهایی جام ملت‌ها بالاتر نمی‌رود، آرزوی رفتن به المپیکش 40 ساله شده، 24 سال است جام قهرمانی باشگاه‌های آسیا حوالی ایران هم پیدایش نشده و 11 سال است بازیکن سال آسیا نداشته‌ایم.
3- درباره علل پیشرفت والیبال و سقوط و به حضیض رفتن فوتبال بحث بسیار است که بررسی‌اش «آسوده سری خواهد و مهتاب شبی» ولی عجالتا بی‌شک یکی از دلایل موفقیت والیبال، محروم بودن از موهبتی چون 90 والیبالی و عادل سیاسی‌پور و از این قسم است، برنامه‌ای که حاشیه‌های خاله‌زنکی را به متن بیاورد، والیبال هم ورزش کم‌حاشیه‌ای نیست همین لیگ سال گذشته درگیری‌هایی هم در ورزشگاه‌ها بود و هم بین بازیکنان و هم در تیم‌ملی، اما چرا هیچ کدام تبدیل به مساله نشد؟
4- عادل فردوسی‌پور از خطه کرمان و به تعبیر خودش رفسنجون ضمن تلاش برای اپوزیسیون‌نمایی، احتمالا حامیان گردن‌کلفتی هم دارد که توانسته 17 سال بی‌وقفه در بهترین ساعت و در بهترین شبکه سیما آنتن داشته باشد و هیچ‌کسی از سازمان صدا و سیما جرات نداشته باشد از ایشان سوال کند که حضرت استاد! خروجی 17سال اخیر شما چه هست؟ اصلا هدف‌گذاری این برنامه چه بوده است؟
90 در این 17 سال توانسته یک میلیمتر فرهنگ تماشاگران فوتبال ایرانی را افزایش دهد؟ توانسته حاشیه‌های فوتبال ایران را مدیریت کند؟ توانسته ذره‌ای با فساد حاکم در فوتبال مقابله کند یا خودش هم بخشی از آن شده است؟ هرگز کسی از عادل فردوسی‌پور پرسیده که چگونه بعضی بازیکنان که بهترین‌هایشان در اروپا 200 هزار دلار هم مشتری ندارند با یک بار حضور در برنامه 90 قیمت پیدا می‌کنند و سالانه میلیاردها تومان از پول بیت‌المال خرج آنها می‌شود؟
5- صحیح است که صدا و سیمای ما هم چون صاحب تانک چیفتنی است که با آن مسافرکشی می‌کند و از همه ظرفیت‌های خود استفاده نمی‌کند و حتی برخی فرصت‌ها را به تهدید تبدیل می‌کند اما به نظر می‌رسد حالا که بنا به عللی برنامه 90 از برج عاج پایین آمده و می‌توان درباره‌اش نقد نوشت، فرصت مناسبی است که مسؤولان سازمان درباره کارآیی و اثر‌بخشی این برنامه در فضای عمومی کشور و در عرصه فوتبال نگاهی نو داشته باشند.