اندی میتن: در دسامبر 89 تماشاگران از باشگاه میخواستند سرالکس فرگوسن اخراج شود. آنها در اولدترافورد علیهاش شعار میدادند، اما باشگاه پشت مربیاش ایستاد. شنبه در آغاز بازی، 25000 تماشاگری که از منچستر به استادیوم بریتانیا رفته بودند آواز «ارتش سرخ و سفید لویی فانخال» را سر داده بودند، البته این مربوط به قبل از
2 گل استوک در 7 دقیقه در همان نیمه اول بود. 7 سال پیش بازیکنان جت لگ گرفته یونایتد که تازه به مقام قهرمانی جام باشگاههای جهان رسیده بودند در باکسینگ در همین استادیوم مقابل استوک قرار گرفتند و با تکگل کارلوس توز بازی را بردند. فاصله آن تیم سال 2008 با این تیمی که حالا میبینیم خیلی زیاد است. شاید یونایتد متمولتر شده، اما آنقدر سقوط کرده که فقط قرار گرفتن بین 4 تیم اول برایش نتیجهای مطلوب محسوب میشود. اد وودوارد تصمیمگیرنده اصلی در یونایتد است و رابطهای صمیمی با لویی فانخال دارد. وودوارد معمولا در تمام بازیهای یونایتد حاضر است، اما روز شنبه نبود. فقط سر بابی چارلتون و ریچارد آرنولد در استادیوم بریتانیا شاهد شکست تیمشان بودند. تماشاگران بعد از بازی برای حمایت از تیمشان بازیکنان را تشویق کردند و برایشان دست زدند. اما در حال حاضر این تیم لایق چنین حمایتی نیست. یونایتدیها کمبود برد، گل، رهبر، جنگندگی و جذابیت دارند، یونایتدیها کمبود اعتماد به نفس دارند. فانخال این هفته تلاش کرد با آن کنفرانس مطبوعاتی پرشور و اعلام متحد بودن همه در باشگاه اندکی از این روحیه و اعتماد به نفس را به تیمش بازگرداند. حتی تماشاگران هم در آن باد و باران شدید نقش خودشان را بازی کردند، اما نتیجه نهایی تفاوتی نکرد.قبل از بازی مقابل استوک میانگین 29/1 گل در هر بازی بدترین آمار یونایتد از همان دسامبر 89 با سرالکس فرگوسن به بعد بود. حالا این آمار پایینتر هم آمده. فانخال در این بازی رونی را به دلایل تاکتیکی روی نیمکت قرار داده بود و فلینی را پشت سر مارسیال به عنوان تک مهاجم قرار داده بود. با به زمین آمدن رونی در نیمه دوم و همکاری مقطعی او با فلینی یونایتد دقایقی امیدوارکننده به نظر رسید، اما این دقایق خیلی زود به پایان رسید. در آخرین دقایق بازی یونایتدیها در بریتانیا سرود معروف «ما هرگز نمیمیریم» را سر دادند. شاید اینطور باشد، اما یونایتد نیاز به احیا شدن دارد.