تربیت‌بدنی نیروهای مسلح مدعی است آنها بازیکنان سرباز را تقسیم می‌کنند اما آیا عدالتی در این بین رعایت می‌شود؟ از سردار کمالی تا سردار باران‌چشمه در مصاحبه‌های پر تعداد خود مدام به این نکته اشاره می‌کنند که ما هستیم می‌گوییم کدام سرباز باید در کدام تیم بازی کند. اگر این حرف آنها درست باشد و هیچ زوری از مقامات
بالا دستی در کار نباشد سوال این است چرا بین 2 تیم نظامی لیگ برتری تا این حد تبعیض وجود دارد؟ اگر عدالت است و تربیت‌بدنی سازمان نیروهای مسلح حرف اول و آخر را می‌زنند چرا باید همه بازیکنان بزرگ به یکباره سر از تراکتورسازی در بیاورند که این روزها تماشاگرانش بدترین موضع را به سرباز‌ها دارند؟ تیمی مثل ملوان که از ابتدای تاسیس تا به حال  زیرمجموعه نیروی دریایی ارتش بوده واجد شرایط است یا تراکتورسازی که به‌خاطر مسائل غیرفوتبالی در یک دهه اخیر به یکباره زیرمجموعه سپاه شده است؟ اغوای بازیکنانی که هنوز سربازی نرفته‌اند خیلی ساده شده است. مثل همین جذب مهدی شریفی بازیکن تاثیرگذار سپاهان که ناگهان پس از حضور قلعه‌نویی در تبریز عنوان می‌کند مشروط شده است و باید به سربازی برود. اینکه بازیکنی بخواهد عوض دانشگاه و ادامه تحصیل به خدمت سربازی برود هیچ مشکلی ندارد و از قضا امری پسندیده است اما سوال از تربیت بدنی نیروهای مسلح و فرماند‌هان همیشه پاسخگویش این است روی چه حسابی امثال شریفی می‌توانند به راحتی تیم خود را انتخاب کنند؟ چرا نباید او به ملوان برود که با توجه به وضعیت مالی‌اش به مراتب نیازمندتر از تراکتورسازی‌ای است که از فرط ازدیاد سرباز امثال بختیار رحمانی را به پادگان عاشورا می‌فرستد؟ اگر در جایی مثل نیروهای مسلح که مظهر شفافیت و اطاعت از امر است بشود به همین سادگی بین تیم‌های نظامی تبعیض قائل شد باید عنوان کرد وای بر این فوتبال. تیم‌های سازنده به هزار مشقت بازیکن جوان را آماده می‌کنند و وقتی نوبت استفاده از آنها می‌شود ناگهان به بهانه سربازی این تراکتورسازی است که خانه آنان می‌شود. امید می‌رود تربیت بدنی سازمان نیروهای مسلح در این باره وارد عمل شود و نگذارد انبوه سربازها در یک شهر موجب بدبینی تماشاگران نسبت به این قشر شود و در جای دیگر تیمی مثل ملوان کمترین سهم را از بازیکنان سرباز داشته باشد. اگر مهدی شریفی مطمئن نبود به تراکتورسازی می‌رود شاید اینچنین در میانه فصل دست باشگاه سازنده‌اش را در پوست گردو نمی‌گذاشت و به بهای کارت پایان خدمت و صدالبته قرارداد چندصدمیلیونی راهی تبریز نمی‌شد. این خلأ بزرگی است که امید می‌رود فرماندهان نظامی ما به آن توجه ویژه‌ای داشته باشند.