صدای گرمی داشت و اولین گزارشگر والیبال در رادیو بود، چنانکه گزارش‌‌هایش در بازی‌های آسیایی تهران (1974) نامش را با والیبال پیوند زد. سال‌ها برای محیط‌زیست قلم می‌زد و دل می‌سوزاند و منتقد بی‌برنامگی‌های موجود بود. اینانلو بعدها کوله‌بارش را بست و راهی سفر شد تا همه‌جای ایران مقصدش باشد. برای تلویزیون مستندهای بسیاری ساخت تا کشوری را که حتی از دیدگان مردمش پنهان مانده، به تصویر درآورد. او محمدعلی اینانلو بود با سری برافراشته و صدایی رسا که انعکاس دردهای نشسته در جان بی‌رمق محیط‌زیست بود. بعدها تجربه بازیگری هم در کارنامه هنرمندی‌اش نشست، در فیلمی از ابراهیم حاتمی‌کیا؛ «به رنگ ارغوان»، هر چند کوتاه اما باز هم در نقش خود که محیط‌بان روزگار بود و فریاد اعتراض از نابودی زیستن سر می‌داد. حالا محمدعلی اینانلو از جمع مردمانی که دوستش می‌داشت سفری عمیق کرده است و طولانی‌ترین سفر زندگی‌اش را در پیش دارد، وقتی دیروز ساعت 10 صبح پیکرش از مقابل مسجد بلال صداوسیما تشییع و در بهشت زهرا به خاک سپرده شد. با گرامیداشت یاد این هنرمند و فعال محیط‌زیست، اشاراتی خواهد شد به گفته‌هایش در این سال‌ها در باب طبیعت گرانقدر ایران و افسوس‌هایی که از نادیده گرفتن آن رخ می‌دهد. در بخشی از سخنان اینانلو آمده است: «من به‌عنوان فردی که آموزش‌هایی را به افراد علاقه‌مند دادم، نسبت به شما مسؤولم و باید بگویم آنچه ما در اختیار شما قرار می‌دهیم، اصلا کافی نیست. آنچه به شما نیاموخته‌ایم، به شما بدهکاریم و در مقابل، مسؤولیم و برای این موضوع از شما، راهنمایان تور عذر‌خواهی می‌کنم. ما به‌عنوان آژانس‌دار به شما بدهکار و نسبت به شما مسؤولیم و حق شما راهنمایان را ادا نمی‌کنیم. به عنوان دولت نسبت به شما مسؤول و بدهکاریم، از این بابت که مدام به شما قول دادیم و حرف‌های مکرر زدیم و می‌دانستیم دروغ است و خجالت نکشیدیم، عذرخواهی می‌کنم. برای اینکه در برنامه‌های تلویزیونی گفتیم که این کارها شده‌اند، بشوند و می‌شوند که نشده‌اند، عذر‌خواهی می‌کنم. مسکن‌های موقت حتی اگر راست باشند برای راهنمایان کافی نیستند. مسؤولان گردشگری ما وقتی درباره‌ گردشگری صحبت می‌کنند، منظورشان فقط گردشگری تاریخی و فرهنگی است، هنوز باورمان نشده است که می‌توان از طبیعت نیز درآمد کسب و اشتغال ایجاد کرد. یادمان باشد، ما جوان‌ترین کشور دنیا هستیم که نزدیک‌ترین همسایه‌ آن، بزرگ‌ترین تولیدکننده‌ موادمخدر است و اگر چاره‌ای نیندیشیم، معلوم نیست آینده‌ جوانان ما چه می‌شود. اگر فکری نکنیم، 20 سال دیگر، کشوری فقیر و پیر خواهیم بود، پس به سمت تخصصی‌شدن گردشگری طبیعت پیش رویم و آن را به رسمیت بشناسیم». اینانلو در گفت‌وگویی هم که با ایسنا در زمان ایجاد اداره کل طبیعت‌گردی در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری داشت، گفته بود: «همیشه به‌عنوان یک عضو رسانه و فعال گردشگری و حتی گردشگر به مسؤولان انتقاد می‌کردم که جایگاه طبیعت‌گردی در کشور ما کمرنگ است و مسؤولان، گردشگری را بیشتر تاریخی و فرهنگی می‌دانند».