ششمین دوره جشنواره فیلم «عمار» به پایان  رسید و در این آوردگاه فیلمسازانی مردمی، شاهد حضور آثاری ارزشی از جوانان گمنام و فیلمسازان متعهد و جوان انقلابی بودیم که در بخش‌های داستانی، نماهنگ، نقد درون‌گفتمانی، مستند و پویانمایی حضور داشتند و در قالب‌های روایی و در مستندهایی به زبان حقیقت از تاریخ ایران گفتند و به بیداری اسلامی و جهانی پرداختند. از اولین دوره جشنواره «عمار» که بعد از جریان فتنه 88 رخ‌نمایی کرد و در سالگرد حماسه‌ نهم دی‌ماه با 20 اثر در 30 نقطه کشور به شکلی مردمی برگزار شد تا ششمین دوره از برگزاری آن که بنا به گزارش دبیرخانه جشنواره به 1963 اثر دریافتی رسید، راهی طولانی پیموده شد و اینک این جشنواره جوان به یک پوست‌اندازی رسیده است. در روزهای گذشته طی گفت‌وگوهای صورت‌یافته در «وطن‌امروز» با مطرح‌ترین فیلمسازان این دوره به معرفی آثار ارزنده این جشنواره به لحاظ کیفی پرداختیم اما بودند آثار دیگری که طی یک هفته برگزاری جشنواره توانستند قالب فکری جبهه فرهنگی انقلاب را در رهاوردی مردمی منعکس کنند. حالا با برپایی جشنواره فیلم «عمار» دیگر تنها راه ورود به سینما از مسیر پرپیچ و خم سینمای حرفه‌ای نیست و فیلمسازان جوان شهرستانی در هر نقطه از خاک این سرزمین اسلامی و در دورترین روستاهای کشور به دنبال نورافکنی به تصویری ملموس از زیستن هستند و اینجاست که «امید» کارکرد خود را از رویه‌ای تزئینی در قالب کلام به شکلی حقیقی درمی‌آورد.  اگر گذری کوتاه به ادوار برگزاری جشنواره فیلم «عمار» داشته باشیم باید به شوری سرشار از رسیدن و بیان ناگفته‌های موضوعی این سال‌ها از طریق فیلمسازان جسور و جوان ایرانی اشاره کنیم که اولین دوره جشنواره «عمار» آغازی بر موج جدیدی از فیلمسازان انقلابی بود. دومین دوره در حالی که تصور می‌شد این جشنواره هرگز ادامه نیابد در دی‌ماه سال 1390 برگزار شد و به‌رغم بی‌توجهی بسیاری از رسانه‌های جمعی، استقبال مردمی از این دوره جشنواره افزایش یافت و 320 اثر در 300 نقطه از کشور اکران شدند. سومین دوره این جشنواره نیز سال 1391 برگزار شد و 900 اثر رسیده به جشنواره در حالی با هم رقابت کردند که تعداد نقاط اکران نیز افزایش یافته بود. اما نقطه عطف جشنواره در اسفندماه 1391 و بعد از جشنواره سوم اتفاق افتاد، آنجا که دست‌اندرکاران، داوران و برگزیدگان عماری با رهبر فرزانه انقلاب دیدار کردند. رهبر معظم انقلاب پس از شنیدن صحبت‌های جمعی از حاضران، توصیه‌هایی کردند و توجه به موضوع دین و معارف دینی و همچنین انقلاب اسلامی و ارزش‌های انقلاب در این جشنواره را اقدامی مبارک خواندند و تاکید کردند: «نگاه به هنر اسلامی و سینمای دینی باید نگاهی بلندمدت و همراه با برنامه‌ریزی دقیق و امید به آینده و بهره‌گیری مناسب از ابزار هنر برای تأثیرگذاری حداکثری باشد». چهارمین دوره جشنواره هم به شکلی گسترده در سال 1392 برگزار شد و در آن 1700 اثر داخلی و 500 اثر بین‌المللی شرکت کردند و تعداد اکران‌های همزمان در همه استان‌های کشور به بیش از 2500 اکران رسید. در دوره پنجم جشنواره «عمار» آثار شرکت‌کننده همزمان با تهران در بیش از 2000 نقطه دیگر توسط اکران‌کنندگان مردمی نمایش یافت. پوشش متکثر مخاطب در جشنواره عمار موجب شد شرایط مکانی و زمانی متنوعی ایجاد شود، از مساجد و هیات‏‌ها و حسینیه‌‏ها که تاکنون کسی به عنوان یک مکان برای عرضه محصولات فرهنگی به آن نگاه نکرده بود تا دانشگاه و مدرسه و حوزه‏‌های علمیه که از پایتخت تا شهرستان‏ها و روستاهای دور و نزدیک کشیده شد. روز گذشته آخرین روز از برگزاری جشنواره‌ای بود که به دنبال مداری متفاوت از سینمای معمول ایران است و به دور از هیاهوهای تولید و جریان‌های خبری پرحاشیه می‌خواهد حکایتگر متن روایت زیستن مردمان این خاک باشد. جشنواره‌ای که در شیوه اجرا، سوژه‌ها، شیوه اکران و انتخاب آثار برتر راهی متفاوت از جشنواره‌های مرسوم را دنبال می‌کند و به دنبال آن است تا دغدغه‌های مردمی و ارزش‌های انقلابی را در قلب‌های تپنده‌ای از جسارت جوانان مومن و انقلابی به حیات درآورد. در این جشنواره، اتفاق‌های دیگری هم در کنار اکران فیلم‌ها روی داده است. چنانکه در این دوره از جشنواره «عمار» با فراخوان صورت‌یافته از سوی ننه عصمت، مادر معنوی عماری‌ها بابت بافت و جمع‌آوری دستکش و شالگردن و لباس گرم برای مدافعان حرم، استقبال گسترده‌ای از سوی مردم صورت گرفت و اولین بسته از این کمک‌های مردمی شامل 1000 دستکش و 1000 کلاه همراه با نامه‌های مردم، جهت اهدا به رزمندگان مقاومت اسلامی به کشور سوریه ارسال شد و سری دوم کمک‌ها در حال بسته‌بندی برای ارسال است. جشنواره فیلم «عمار» در صورت توجه بیشتر به کیفیت ساخت آثار و گسترش فعالیت‌ها در سراسر نقاط کشور و تربیت فیلمسازان جوان و علاقه‌مند و نیز حمایت از فیلمسازانی که در این عرصه حرف‌های گفتنی با نگاهی آگاه و زبانی سینمایی دارند، می‌تواند تضمین‌کننده سینمای مورد انتظار متعهدانه باشد تا به دور از سینمای خنثی و بی‌رمق ایران شاهد پژواک هنر حقیقی در قالب تعهد و راستی و زیبایی باشیم.