گروه بین‌الملل باراک اوباما، رئیس‌جمهوری آمریکا اوایل سال گذشته میلادی گروه تروریستی داعش را که پیشروی‌های چشمگیر و گسترده خود را آغاز کرده بود به عنوان یک تیم بسکتبال درجه 2 که می‌خواهد در یک لیگ بزرگ و مهم بازی کند، توصیف کرده و آن را کوچک و بی‌اهمیت خواند. اما کمی بعد داعش بخش وسیع شمال عراق و شرق سوریه را تصرف کرد. یکی از دلایلی که این اتفاق رخ داد سال جاری میلادی هنگامی افشا و علنی شد که 50 تحلیلگر اطلاعاتی که برای پنتاگون کار می‌کنند نامه اعتراضی مشترکی را امضا کردند. آنها گفتند داده‌های اطلاعاتی‌شان که نشان می‌داد داعش در حال قدرت‌گیری است و نه طبق ادعای کاخ سفید در حال ضعیف شدن، تحریف یا سرکوب شده است.منافع شخصی یا نهادی رؤسای آژانس‌های اطلاعاتی یا دیگر وزارتخانه‌ها و ادارات دولتی باعث می‌شود که آنها به‌ندرت اخبار بد یا ضد و نقیض را به افرادی بدهند که درباره بودجه یا ارتقای سمت تصمیم‌گیری می‌کنند.درگیری‌های عراق و سوریه در قرن 21 شرایط را همانند اوضاع بالکان در اوایل قرن 20 کرده‌ است. از منظر انفجار خشونت‌ها در عرصه بین‌الملل در حقیقت می‌توان گفت سال 2016 همان سال 1914 میلادی (سال آغاز جنگ اول جهانی) است. ژنرال مایکل فلین، رئیس بازنشسته آژانس اطلاعات دفاعی، بازوی اطلاعاتی پنتاگون و فرمانده سابق نیروهای ویژه آمریکا در عراق و افغانستان در مصاحبه‌ای با مجله آلمانی اشپیگل صریحا گفت: جنگ عراق یک اشتباه بزرگ بود. بازیگرانی همچون آمریکا می‌توانند نسبت به انگلیس که بازیگر کوچک‌تری محسوب می‌شود و نسبت به جایگاه قدرت خودش اطمینان ندارد، خیلی راحت‌تر به اشتباهات‌شان اقرار کنند. کی از دیپلمات‌های سابق در وزارت خارجه انگلیس می‌گوید: بسیار درخور توجه است که چطور در سال‌های پس از جنگ عراق در سال 2003 میلادی هیچ کس در وزارت خارجه انگلیس درباره تصمیم رفتن به جنگ یا اشتباهات آن صحبت نکرد. احتمالا این مساله بدین خاطر است که اکثر مقامات نزد خودشان از ابتدا با این جنگ به عنوان ایده‌ای بد مخالف بودند اما مخالفت خود را به صورت علنی یا حتی در این وزارتخانه مطرح نکردند. این یک غریزه طبیعی نهادی و فردی انگلیس است که بر مسائل سرپوش گذاشته و صدای چیزی را درنیاورد اما پس از  4 جنگ که حاکی از اشتباهات بزرگ و قضاوت‌های غلط دولت انگلیس بوده‌اند، عجیب و غیرعادی است که با شک و تردید بیشتری به اطلاعات به دست آمده از سرویس‌های اطلاعاتی رسیدگی نشده است. یکی از نشانه‌های اخیر این مساله توجیه دیوید کامرون، نخست‌وزیر انگلیس از ادعای بعیدش بود که 70 هزار مخالف میانه‌رو سوری در سوریه وجود دارد. او با چنان اطمینانی گفت این آمار توسط کمیته اطلاعاتی مشترک به دست آمده که انگار هیچ شک و تردیدی در دقت و صحت اطلاعات این کمیته وجود ندارد. این مساله از حرف زدن مداوم درباره موفقیت انگلیس در شکستن کدهای آلمان در هر 2 جنگ جهانی نشأت می‌گیرد که با سری فیلم‌های جیمزباند برای اغراق درباره شهرت اطلاعاتی انگلیس ترکیب شده‌اند. رهبران سیاسی خارجی اغلب درباره آنچه آژانس‌های اطلاعاتی‌شان واقعا می‌دانند، مشکوک‌تر هستند. پیش از آغاز جنگ عراق در سال 2003 میلادی، ژاک شیراک، رئیس‌جمهوری وقت فرانسه به یکی از میهمانانش گفته بود، باور ندارد که صدام تسلیحات کشتار جمعی داشته باشد. این میهمان در پاسخ گفت: آقای رئیس‌جمهور! نیروهای اطلاعاتی خودتان چنین فکر می‌کنند. ژاک شیراک پاسخ داد: آنها خودشان را سرکار می‌گذارند!به عبارت دیگر سرویس‌های اطلاعاتی اغلب به اتاق‌های پژواک برای عقاید وسواسی که با واقعیت فاصله دارند، تبدیل شده‌اند. این پنهانکاری شدید زمانی به درد سرویس‌های اطلاعاتی می‌خورد که بخواهند از زیر بار مسؤولیت ناکامی‌ها و شکست‌های خودشان شانه خالی کنند. البته هنگامی که دولت‌ها یا مقامات ارشد سرویس‌های اطلاعاتی بخواهند اخبار و اطلاعات دردسرساز از نظر سیاسی را تحریف یا سرکوب کنند، این پنهانکاری شدید باعث ضعیف شدن سرویس‌های اطلاعاتی می‌شود.