سیدرضا حسینی‌لاهیجی گفت: مهم‌ترین وندالیسم در هنرهای شهری سرقت مجسمه‌های تهران بود که سال ۸۹ اتفاق افتاد. نشست «وندالیسم و هنرهای شهری در تهران» با سخنرانی سیدرضا حسینی‌لاهیجی و سیدمحمود شعیبی عصر سه‌شنبه 29 دی‌ماه در پژوهشکده فرهنگ، هنر و معماری جهاد دانشگاهی برگزار شد.  سیدرضا حسینی‌لاهیجی در این نشست با نمایش تصاویری از هنرهای شهری در شهر تهران و شهرهایی از دیگر کشورها گفت: هنر یک سرمایه‌گذاری در حوزه آرامش شهروندان است و بهترین مرجع برای تصمیم‌گیری درباره هنرهای شهری، هنرمندان مجرب هستند.  حسینی‌لاهیجی در ادامه گفت: نقاشی دیواری، آثار حجمی، نمادها و نشانه‌ها، یادمان‌ها، گرافیک محیطی و رنگ در منظر شهری، هنرهای جدید و هنرهای مردمی در حوزه هنرهای شهری قرار می‌گیرند که امروز متاسفانه در شهرها از جمله تهران فضاهایی برای هنرهای شهری وجود ندارد. او با اشاره به وندالیسم به‌عنوان پدیده‌ای مبنی بر تخریب اموال عمومی گفت: سرقت و غیب شدن مجسمه‌های شهر تهران در سال 1389 مهم‌ترین وندالیسم هنرهای شهری بود.  سیدمحمود شعیبی نیز در این نشست گفت: زیبایی شهر می‌تواند در کاهش وندالیته موثر باشد و هرچه محیط شهر امن‌تر باشد، وندالیسم هم کمتر می‌شود، بنابراین شهر باید به‌گونه‌ای طراحی شود که فضا به وندال‌ها داده نشود.  شعیبی با اشاره به هنر  خیابانی، هنر مردمی و هنرهای شهری گفت: هر سه گروه این هنرها بیشتر در حوزه هنرهای شهری تعریف می‌شوند و هنرهای شهری که موضوع نسبتا جدیدی است باید چند دهه بگذرد تا به عنوان بخش مهمی از هنرهای تجسمی شناخته شود و مبانی نظری آن نیز تبیین شود. او با اشاره به انواع وندالیسم گفت: وندالیسم به 3 دسته گروهی و هدفمند، فردی و بی‌هدف و مدیریتی تقسیم می‌شود و می‌تواند علل تربیتی روانی یا اجتماعی داشته باشد. شعیبی افزود: وندال‌هایی که سراغ هنرهای شهری می‌روند به 2 دسته تقسیم می‌شوند؛ دسته اول افرادی که مثل سایر اموال عمومی سراغ هنرهای شهری هم می‌روند و آنها را تخریب می‌کنند. گروه دوم افرادی که به طور اختصاصی متوجه اثر هنری می‌شوند و سراغ تخریب آثار هنری می‌روند چون معتقدند افرادی با رانت و رابطه آثار هنری شهری را ارائه کرده‌اند.