همایون بهزادی ملقب به سرطلایی فوتبال ایران درگذشت. همایون بهزادی بازیکن سابق تیم‌ملی فوتبال ایران بامداد روز جمعه (دوم بهمن) در سن ٧٣ سالگی درگذشت. بهزادی مدت طولانی به دلیل بیماری ریه در منزل خود بستری بود. در دقایق ابتدایی روز جمعه مرحوم بهزادی در منزل به دلیل بیماری زمین خورد به طوری که نفس کشیدن برایش سخت شد. همسر بهزادی پس از این شرایط با اورژانس تماس گرفت و لحظاتی پس از تماس با اورژانس، ماموران تلاش کردند عملیات احیا را روی بهزادی انجام دهند که این تلاش ٤٠ دقیقه‌ای بی‌نتیجه باقی ماند و در ساعت یک بامداد بهزادی جان به جان‌آفرین تسلیم کرد. بهزادی در سال ۱۹۶۷ به تیم پیکان پیوست و پس از آن در بهار سال ۱۹۶۸ به پرسپولیس منتقل شد. در همان سال به خاطر مصدومیت شدیدی که از جام ملت‌های آسیا ۱۹۶۸ به جا مانده بود به صورت قرضی از پرسپولیس به پیکان بازگشت. در نهایت و قبل از اینکه دوباره به پرسپولیس بازگردد، همراه با پیکان قهرمان جام تهران شد. پس از آن در پرسپولیس ماند و همراه این تیم قهرمان لیگ ۱۹۷۲ و ۱۹۷۴ شد. از جمله افتخارات همایون بهزادی هت‌تریک در بازی معروف پرسپولیس و تاج (استقلال) است که در ۱۶ شهریور ۱۳۵۲ برگزار شد و با برتری
6 بر صفر به سود پرسپولیس پایان یافت. بهزادی در سال ۱۹۶۶ به همراه تیم‌ملی ایران به مقام دومی بازی‌های آسیایی تایلند رسید. همچنین در سال ۱۹۶۸ قهرمان جام ملت‌های آسیا شد، زمانی که در 4 بازی 4 گل به ثمر رساند یکی از بازیکنان مطرح گلزن جام شد. بهزادی در بازی فینال گل تساوی ایران در مقابل اسرائیل را زد که در نهایت ایران با نتیجه ۲ بر یک این تیم را برد و قهرمان شد. بهزادی همچنین همراه با تیم‌ملی ایران قهرمان جام ملت‌های آسیا ۱۹۷۲ شد.
فراموش‌شدگان تا مرگ
گویا این مساله به ویژگی فرهنگی ما ایرانی‌ها تبدیل شده است. اینکه تا می‌توانیم در زمان زنده بودن یکدیگر را نبینیم و قدر یکدیگر را ندانیم. بهزادی به دورترین نقطه پایتخت نقل مکان کرده بود، منزلی کوچک در حاشیه شهر، حال چه دلیل این جابه جایی آلودگی هوا باشد و چه مشکلات مالی… اما این حق بهزادی نبود. باشگاهی که برای او سال‌ها تلاش کرد و از جان مایه گذاشت در روزهای سخت زندگی او کجا بود؟ مسؤولانی که تمام دغدغه‌شان رسانه‌ای شدن بود و جذب ستاره‌ها و پرداخت قراردادهای میلیاردی، در روزهای بد و تلخ زندگی بهزادی کجا بودند؟ در روزهایی که بهزادی مادام در بیمارستان بستری می‌شد و ترخیص، روزهایی که نیازمند حمایت بود و کمک، آقایان کجا بودند... .
سریال حجازی، نوروزی، بهزادی و…
این اتفاق یک سریال ادامه‌دار است. اینکه حجازی‌ها، نوروزی‌ها و بهزادی‌ها را در زمان حیات نادیده می‌گیریم و پس از مرگ از آنها اسطوره می‌سازیم، گویا بت‌سازی به ویژگی جدایی‌ناپذیر فوتبال ایران تبدیل شده است. گویا خصیصه مدیران نامدیر فوتبال ایران است که غنیمت‌های خود را نادیده بگیرند و پس از مرگ تا می‌توانند یاد و خاطرات را زنده نگه دارند، انگار نه همین دیروز بود که بهزادی روی تخت بیمارستان بود و خبری از دوستان نبود. دوستانی که نه بر بالینش حاضر شدند و نه در روزهای سخت باری از دوش بهزادی برداشتند، حال باید منتظر ماند و دید آقایان باز هم از تریبون‌هایشان بهزادی را به مثابه یک اسطوره تمام‌نشدنی و فراموش‌نشدنی بخوانند، ای‌کاش کسی بود و این مرده‌پرستی را در نطفه خفه می‌کرد.