مهدی جنیدی‌جعفری*: رهبر معظم انقلاب در بخشی از پاسخ به نامه جناب آقای روحانی ریاست‌جمهوری اسلامی ایران در تاریخ 29 دی سال جاری فرمودند: «به همه مسؤولان دولتی تذکر داده شود که حل مشکلات اقتصادی کشور در گرو تلاش بی‌وقفه و خردمندانه در همه بخش‌ها در جهت اقتصاد مقاومتی است و رفع تحریم‌ها به تنهایی برای گشایش در اقتصاد کشور و معیشت مردم کافی نیست».
این در حالی است که بنا به تعریف برخی اقتصاددانان از اقتصاد مقاومتی، این نوع اقتصاد معمولاً در رویارویی و تقابل با اقتصاد وابسته و مصرف‌کننده یک کشور قرار می‌گیرد که منفعل نیست و در مقابل اهداف اقتصادی سلطه، ایستادگی کرده و سعی در تغییر ساختارهای اقتصادی موجود و بومی‌سازی آن براساس جهانبینی و اهداف خود دارد.
همچنین یکی از مهم‌ترین اهداف تحقق اقتصاد مقاومتی را می‌توان اولویت‌بندی شرکای تجاری ایران دانست، رئیس‌جمهوری با در نظر گرفتن غرب در گفتمان ارزشی خویش به فرانسه رفت. آن هم درست یک روز پس از آنکه فرانسه خواستار اعمال تحریم‌های جدید از سوی اتحادیه اروپایی علیه ایران شده بود! و ای‌کاش روحانی به جای هیأت 100 نفره بازرگانان، تولیدکنندگان را همراه خود می‌برد.
تمایل رونق دادن به بخش بازرگانی و تجارت موجب شده بخش اصلی و موتور محرک اقتصاد کشور که همانا تولید داخلی با تکیه بر اصول اقتصاد مقاومتی باشد، بیش از پیش مغفول بماند. بررسی هیأت همراه در سفر روحانی به ایتالیا و فرانسه بخوبی نشان‌دهنده برنامه اقتصادی دولت در دوران پسابرجام است. در همین راستا در حالی که این نخستین سفر خارجی حسن روحانی پس از آغاز اجرای توافق برجام است، انتظار می‌رفت با حضور تعداد قابل توجهی از تولیدکنندگان داخلی در این سفرها در جهت مذاکره برای تأمین مواد اولیه و یافتن بازارهای فروش جدید در کشورهای دیگر همراه باشد اما با این حال 100 نفر از بازرگانان و تجار در این سفر روحانی را همراهی کردند.
اکنون وقت آن است که آن همه وعده زیبا و دلنشین، جامه عمل بپوشد و مردم بالاخره طعم شیرین «تدبیر» دولت تدبیر و امید را بچشند.
در حالی که همه تلاش‌ها بر این است که به مردم القا شود همای سعادت بر شانه‌شان نشسته و ما با خرید هواپیما به دروازه‌های تمدن رسیدیم، بلومبرگ خبری داد مبنی بر اینکه
«قرارداد ایران برای 12 فروند ای380 همراه با فروش 3 فروند هواپیمای 2 طبقه به شرکت هواپیمایی ژاپن، مایه شادمانی ایرباس شد.» چرا که پس از 3 سال نخستین خریدار خود را پیدا کرده است، این در حالی است که هنوز برخی از مهم‌ترین و تاریخی‌ترین وعده‌های رئیس‌جمهور محترم مانند «دولت تدبیر و امید نخواهد گذاشت این همه جوان بیکار در مقابل خانواده و فرزندان شرمنده باشند» در اذهان هموطنان رنگ نباخته است. از این دست شعار‌های زیبا و دلنشین، می‌توان فهرست مفصلی ارائه کرد اما آیا آنچه گفته شد عملیاتی هم شد؟! اقتصاد غرب که به مدد نفت مفت ایران سرپاست، با پرداخت قطره‌چکانی پول‌های بلوکه‌شده، منت به سر ما می‌گذارد اما با غفلت و بی‌تدبیری دولتمردان‌مان، بلافاصله همان پول در جیب دیگر آنها قرار می‌گیرد!
قرارداد با پژو، همان شرکتی که در میانه تحریم‌ها پای خود را روی پدال گاز نهاد و از ایران رفت، بسته و خون جدیدی در رگ‌های پژو تزریق شد. لبخند‌های مدیرعامل پژو هنگام امضای تفاهمنامه همکاری با ایران‌خودرو این خوشحالی را بخوبی حکایت می‌کرد. در حالی که تولیدکنندگان ورشکسته و آسیب‌دیده داخلی از شرایط سخت کنونی، دائماً از کمبود نقدینگی می‌گویند و مقامات دولتی هم علت آن را نداشتن پول عنوان می‌کنند، هر عقل سلیمی حکم می‌کند که اگر پولی از پول‌های بلوکه‌شده ایران آزاد شود، بلافاصله در راه تولید و اشتغال به‌کار گرفته شود و با تزریق آن به بخش راکد اقتصاد، چرخ زنگ زده و به گل نشسته آن به حرکت در آید اما ظاهراً همه چیز برعکس است و البته کسی در این میان نیست تا بپرسد چرا سرمایه و ثروت ملی به جیب فرانسوی‌ها رفت؟ اکنون و با آنچه به اجمال بیان شد، نمی‌توان تردید کرد که تلاش دولت به ثمر نشسته و رونق اقتصادی به اقتصاد بازگشته است اما نه به اقتصاد بیمار و ناتوان ایران که به اقتصاد نیازمند فرانسه!
* مدرس دانشگاه