سیدعلی  قریشی*: وزارت آموزش ‌وپرورش و وزارت علوم، تحقیقات و فناوری مجری سیاست‌های کلان آموزشی هستند و باید طبق سند چشم‌انداز آموزشی سال به سال اهداف آموزشی را تا مرحله تحقق پیگیری کرده و از هرگونه اعمال سلیقه سیاسی در اجرای اهداف آموزشی جلوگیری کنند، چرا که اگر اینگونه سلیقه‌ها وارد حوزه آموزش شوند مسیر علم‌آموزی و نخبه‌پروری به انحراف کشیده می‌شود. بزرگ‌ترین دغدغه حکومت‌ها و مردم تربیت نسلی خلاق، با دانشی برتر، متفکر و با اخلاق است. همواره نظام‌های آموزشی در دنیا سیاست‌های کلان آموزش را مبتنی بر این شاخص‌ها اجرا می‌کنند اما نظام آموزشی کشورمان کمتر از این قاعده پیروی می‌کند و با تغییر دولت‌ها و روی کار آمدن تفکرات سیاسی دولت جدید نظام آموزشی نیز دست خوش تغییرات می‌شود و آموزش‌های سیاسی جایگزین سیاست‌های آموزشی می‌شود. این تغییرات زمانی محسوس‌تر می‌شود که والدین، دانش‌آموزان و دانشجویان اظهار نظراتی را می‌شنوند که تنها بوی سیاست‌بازی از آن به مشام می‌رسد و کمترین اظهار نظری درباره ارتقای کیفیت خدمات آموزشی که از اهم وظایف آموزش‌وپرورش است از مدیران نمی‌شنوند! به‌عنوان نمونه در ماجرای برجام که به فرموده رهبر انقلاب می‌توانست دستاوردهای بیشتری برای ایران داشته باشد، مدیران آموزش‌وپرورش در نهایت تعجب پیشنهاد گنجانده شدن درسی به نام برجام را در محتوای آموزشی آموزش‌وپرورش ارائه کردند!  سوال اینجاست که آیا محتوای آموزشی آنقدر کامل و بی‌نقص است که فقط درس برجام به آن باید اضافه شود؟ اگر قرار بر اضافه شدن محتوای آموزشی باشد، دغدغه و مطالبه چندین ساله رهبری درباره سبک زندگی اسلامی با توجه به هجمه‌ها و تهاجم فرهنگی باید با اولویت به سیاست‌های کلان آموزش و پرورش اضافه و به‌عنوان دروس اصلی وارد محتوای آموزشی شود، چرا که آثار پربرکت چنین رویکردی در فرهنگسازی خانواده‌ها و جامعه اسلامی در کوتاه‌مدت و در سال‌های آینده نمایان و محسوس خواهد شد.
*عضو هیات علمی دانشگاه