آرش حقیقی: ژوزه مورینیو بعد از شکست 2 بر یک چلسی مقابل لستر که در نهایت منجر به اخراجش به دست آبراموویچ شد گفت: «احساس می‌کنم به کارم خیانت شده. من 4 راهی که لستر همه‌ گل‌هایش را این فصل زده به بازیکنانم گفتم و گفتم چطور مقابلش بایستند اما باز هم از همین راه‌ها گل خوردیم». بدون شک اولین برداشتی که از این آخرین حرف‌های مورینیو به عنوان مربی چلسی کردیم از دست دادن رختکن و بازی نکردن بازیکنان برای مربی‌شان (یا حداقل پارانویای مورینیو مبنی بر این) بود. اما بعد از گذشتن از این بافتار، به حقیقت ساده‌تری می‌رسیم. قطعا مورینیو اولین مربی‌ای نبود که فهمیده بود لستر از چه راه‌هایی به گل می‌رسد و قطعا اولین مربی‌ای نبود که راه‌های مقابله باهاش را به بازیکنانش گفته بود اما مقابل سرعت غیرقابل مهار جیمی واردی، تکنیک بی‌نظیر ریاض محرز و دوندگی بی‌امان انگولو کانته چه راه‌هایی برای مبارزه است؟ در بهترین روزشان، هیچ راهی. در تاریخ لیگ برتر کم نبودند تیم‌های کوچکی که شگفتی‎ساز شده‌اند و حتی تا نیم‌فصل صدرنشین بودند، اما در نهایت قهرمانی را به بزرگان واگذار کردند. از همان نوریچ فصل اول لیگ برتر (93-92) گرفته تا استون ویلای جان گرگروی و نیوکاسل کوین کیگان. در واقع در کل تاریخ لیگ برتر جدا از یونایتد، چلسی، آرسنال و سیتی، تنها بلکبرن کنی دالگلیش بوده که موفق شده این سلطه‌ چهارگانه را یک بار به هم بریزد. این اولین نکته‌ای بود که همه در مخالف‌خوانی شانس قهرمانی لستر رانیری بهش اشاره می‌کردیم، اینکه بالاخره این روند رویایی به پایان می‌رسد و «روباه‌ها» با حقیقت تلخ و سرد خودشان و لیگ برتر در عصر «ابر باشگاه‌ها» رو در رو می‌شوند. اما حالا لستر از 25 بازی تنها 2 باخت دارد، کمتر از هر تیم دیگری در لیگ برتر. لستر با پیروزی 3 بر یک مقابل سیتی برای سومین بار در این فصل به 3 پیروزی پیاپی در لیگ رسید. لستر کنار سیتی با 47 گل بهترین خط حمله‌ لیگ را دارد، لستر جیمی واردی 18 گله، بهترین گلزن لیگ را دارد. لستر ریاض محرز دومین پاسور لیگ را با 10 پاس گل دارد. هیچ بازیکنی این فصل در لیگ موفق نشده به اندازه‌ محرز گل+پاس گل داشته باشد (24)، هیچ بازیکنی به اندازه‌ انگولو کانته این فصل قطع توپ نداشته (103)، هیچ مدافعی به اندازه‌ کریستین فوکس تکل موفق نداشته (45) و هیچ مدافعی به اندازه‌ وز مورگان شوت حریفان را بلوکه نکرده است (25). هیچ تیمی این فصل به اندازه‌ لستر در بازی‌هایش گل اول را نزده (16) و لستر 13 بازی از این 16 بازی را با 3 امتیاز به پایان رسانده است. اینها آمار تیم کوچکی که در مقطعی از فصل شگفتی‌ساز شده نیست. اینها آمار و نشانی است از تداوم تیمی که مستحق قهرمانی است. اما رقبای آینده‌ لستر چه تیم‌هایی هستند؟ شاگردان رانیری در 13 بازی آینده‌ خودشان با تیم‌هایی بازی می‌کنند که در دور رفت 10 تای‌شان را برده‌اند، با 2 تا مساوی کرده‌اند و تنها یک‌بار به آرسنال باخته‌اند. درسته لستر در اولدترافورد، امیریتس و استمفوردبریج باید به زمین برود، اما تنها 2 امتیاز هم از این 3 بازی برای تیمی که حالا 5 امتیاز با تیم دوم در صدر جدول فاصله گرفته است، کافی به نظر می‌رسد. البته لستر حالا با پیروزی‌های خارج از خانه مقابل تاتنهام و سیتی و پیروزی خانگی مقابل لیورپول نشان داده که ترسی از بازی‌های بزرگ هم ندارد (نکته‌ای که بعد از گرفتن تنها 4 امتیاز از 9 امتیاز خانگی ممکن مقابل آرسنال، چلسی و یونایتد مدام به عنوان دلیلی برای قهرمان نشدن لستر به ذهن می‌آمد). نکته‌ بسیار مهم دیگر رکورد مصدومیت‌های بازیکنان لستر است. مطمئنا تیمی با اسکوادی مثل لستر و بار فوق‌العاده‌ای که روی دوش تنها چند بازیکنش است، اگر در این زمینه بدشانسی می‎آورد، ضربه‌ای شدید می‌خورد. لستر در لیست داشتن کمترین مصدومین این فصل لیگ برتر در رده‎ چهارم است (با 15 مصدومیت برای بازیکنان مختلف). در نقطه‌ مقابل رقبای لستر را ببینید: سیتی بالاترین رکورد مصدومیت را داشته است (51) و پشت سرش یونایتد بوده (40). تاتنهام (28) و آرسنال (22) هم مشکلات مصدومیت بیشتری از لستر داشته‌اند. اما لستر این رکورد را مدیون چه عاملی است؟ شانس؟ یا فعالیت و برنامه‎ریزی درست کادر پزشکی؟ جواب درست شاید ترکیبی از هر دو باشد.عامل دیگر تعداد بازی‌های باقی‌مانده است. لستر تا پایان فصل تنها همین 13 بازی لیگ را دارد، اما برای مثال من‌سیتی که در 3 جام دیگر درگیر است پتانسیل 25 بازی تا آخر فصل را دارد. این عدد برای تاتنهام 26 و برای آرسنال 24 است. این عامل برای تیمی که مقابل پورتسموث 3/117 کیلومتر دوید و مقابل تاتنهام و لیورپول بیش از 113 کیلومتر عاملی بسیار حیاتی برای ریکاوری بازیکنان برای حفظ فوتبال پرفشار خودشان است.   نتیجه‌ نهایی؟ لستر با تمام منطق فوتبالی حالا «یکی» از مدعیان اصلی قهرمانی لیگ برتر است؛ نکته‌ای که خود رانیری هم می‌داند.