گروه اقتصادی: دولت برای عبور از بحران اقتصادی به جای ارائه طرح‌های جامع و عملی، 2 بسته تبلیغاتی را رونمایی کرد؛ بسته‌هایی که نتوانسته گرهی از اقتصاد باز کند. رکود بزرگ‌ترین مشکل اقتصادی کشور است اما تدابیر دولت نتوانسته حتی ذره‌ای از این بحران بکاهد. مسؤولان دولت یازدهم بارها و بارها درباره کاهش تورم سخن گفته‌اند اما کمتر درباره راهکاری‌های عبور از رکود اظهارنظر می‌کنند. سیاست‌های غلط دولت در مواجهه با رکود موجب شده بسیاری از تولیدکنندگان داخلی زیان ببینند و وضعیت معیشت مردم نیز تحت تاثیر آن قرار بگیرد. با این وجود دولتی‌ها هنوز نتوانسته‌اند بسته‌های کارآمد را رونمایی کنند و حتی در قبال توصیه‌های اعضای دولت مانند وزرای اقتصاد، صنعت، رفاه و دفاع نیز بی‌توجه هستند و تصمیم عاجلی نمی‌گیرند. ادامه این وضعیت موجب شده احمد توکلی، عضو کمیسیون برنامه و بودجه در نامه‌ای به جهانگیری معاون اول رئیس‌جمهور با تشریح بی‌اثر بودن بسته‌های دولت از دولتی‌ها توضیح بخواهد. توکلی در این نامه آورده است:
همه اذعان داریم که شفافیت رفتار مسؤولان امری ضروری و انتشار به‌موقع شاخص‌های اقتصادی، براساس قانون آزادی دسترسی و انتشار اطلاعات، قانون مرکز آمار ایران و قانون برنامه پنجم، وظیفه قطعی دولت است، بر این اساس عدم انتشار به‌موقع نرخ رشد فصلی را بخل در دادن اطلاعات خواندم و اضافه کردم: «اینکه دولت اکنون نرخ رشد را اعلام نمی‌کند نمی‌خواهد پیش مردم شرمنده شود.» این سخن من ظاهراً شما را عصبانی کرد و با ردیف کردن سوء‌سیاست‌ها و سوءعملکردهایی از دولت پیشین آنها را به همه سیاستمداران غیر از خودتان و جناح اصلاح‌طلب نسبت دادید و آنان را مستحق شرمندگی شناختید. توجه جنابعالی را به نکات زیر جلب می‌کنم:
1- اگرچه به‌دلایلی که عرض خواهم کرد، حرف درست و بجایی زده‌ام ولی اگر شما قضاوتی غیر از این داشتید نباید این همه برآشفته می‌شدید و می‌توانستید با استدلال و منطق پاسخ اینجانب را بدهید و در صورت اثبات درستی عملکرد دولت، موجبات خرسندی جامعه و البته شرمندگی بنده را فراهم می‌کردید، چرا که مردم در این قبیل مسائل رفتار و گفتار ما و شما را با ادعاهای‌مان محک می‌زنند.
2- خواهش می‌کنم به این پرسش خوب فکر کنید: اگر دولتی به مردم خویش وعده‌هایی داد ولی در عمل آن وعده‌ها لباس تحقق نپوشید، باید احساس سرافرازی کند یا احساس شرم به وی دست دهد و ابراز شرمندگی نماید؟ فکر نمی‌کنم پاسخ‌تان با جواب من که احساس شرمندگی را حق و ابراز آن را وظیفه می‌دانم، تفاوتی داشته باشد، زیرا جنابعالی نیز در مصاحبه خود دولت گذشته را به‌دلیل خلف وعده‌ها و اتلاف منابع و عدم تحقق دعاوی نجات‌بخشش مستحق شرمندگی در برابر خلق خدا دانسته‌اید و بنده را نیز در سلک آنان شمرده‌اید؛ اولاً همه می‌دانند که لااقل از حیث مخالفت با کجروی‌ها و هنجارشکنی‌های آن زمان بنده پیشگام و میدان‌دار بوده‌ام و از این بابت شرمندگی احساس نمی‌کنم، ثانیاً متأسفانه شما و اکثر دوستان‌تان به‌عنوان اقلیت، همچنین برخی دوستان من به وظیفه نهی از منکر در برابر دولت وقت عمل نکردید و از این حیث شریک در وقوع آن منکرات هستید و باید به‌اقتضای حیا و آزرم عمل کنید و ثالثاً که از همه مهم‌تر است، بنده به‌سهم خودم از اینکه برخی دوستانم به آن وظیفه عمل نکردند شرمنده هستم. بالاخره حاصل کار ما نمایندگان مجالس اخیر و دولت قبل و دولت فعلی که دولت ما هم هست، این شده که ما اکنون 11میلیون حاشیه‌نشین داریم! فقر ناشی از رکود آغاز شده در گذشته و تشدید شده در دولت تدبیر و امید کارتنخوابی را به زنان تعمیم داده، سن ازدواج را بالا برده و نرخ طلاق را افزوده و... و 2 بسته سیاستی ضدرکود شما نیز دردی را دوا نکرده است. من با برخی دوستانم چه در دولت پیشین و چه در دولت فعلی همواره دلسوزانه انتقاد همراه با راه‌حل داشته‌ایم، با وجود این، از این وضعیت شرمنده هستیم. شما را نمی‌دانم!
3- بنده همواره سعی کرده‌ام انصاف را درباره رفیق و رقیب رعایت کنم، شاهد مطلب در همین مصاحبه وجود دارد که گفته‌ام: «آقای روحانی زمانی دولت را در دست گرفت که کشور با اعمال تحریم‌های بین‌المللی در شرایط سخت اقتصادی قرار گرفته است. افزایش نقدینگی و عدم مدیریت ارز حاصل از فروش نفت باعث شده بود نتوانیم اقدامی را برای بهبود اوضاع انجام دهیم اما درحال حاضر باید از 2 اقدام مثبت دولت نیز یاد کنیم که یکی از آنها ثبات بازار ارز و دیگری کاهش نرخ تورم است».در پایان مصاحبه نیز به‌خاطر برخورد مثبت آقای زنگنه با منتقدان الگوی قراردادهای نفتی شکرگزاری کرده‌ام.
4- بنده به این نکته واقفم و بارها به آن تصریح کرده‌ام که وقتی پس از 8 سال که کشور با ارز نفتی به‌ارزش متوسط سالانه 80 میلیارد دلار اداره شده، دولتی کار را به دست بگیرد که بخواهد سالانه با متوسط 45 میلیارد دلار (متوسط درآمد نفت و گاز 2 سال 92 و 93) درآمد نفتی کشور را اداره کند، چقدر دشوار است. ولی برادر عزیز! شما آمده‌اید که تحولی در رفتار و سیاست و عملکردهای گذشته ایجاد کنید، نه آن که به‌بهانه اینکه عده‌ای در دولت گذشته کارهای آن دولت را تحمل می‌کردند، اولاً به کسی حق ندهید اگر دولت شما کار مشابهی کرد، انتقادی بکند، ثانیاً فقط لطمات دولت پیشین را ذکر کنید و خدماتش را به‌کلی ناگفته بگذارید و ثالثاً کاری را از آنان بد بدانید و مستوجب شرمندگی و اعتذار ولی اگر خودتان مبتلا شدید سرفرازی کنید، فقط به یک نمونه از گزارشی اشاره می‌کنم که مشروح آن در رسانه‌ها منتشر شده است.
آقای مسعود نیلی، مشاور اقتصادی فعلی رئیس‌جمهور، در 25 فروردین 1392 با حضور در برنامه پایش، ضمن مقایسه آمار مشابه تعداد شاغلان سال‌های 1385 تا 1390 نشان داد در طول سال‌های میانی دولت سابق، هر سال فقط 14هزار شغل ایجاد شده است. رسانه‌های منسوب به اصلاح‌طلبی، فردای پخش آن برنامه پایش، آمار ارائه شده توسط نیلی را تکان‌دهنده خوانده و با تمسخر، تعداد اشتغال ایجاد شده در دوره آن دولت را حدود صفر اعلام کردند. حالا گزارش مذکور با همان روش آقای نیلی و به‌اتکای همان منابع آماری رسمی نشان می‌دهد که طی 27 ماه (2 سال و 3 ماه از تابستان 1392 تا پاییز 1394) از عملکرد این دولت، نه‌تنها به‌طور خالص شغلی ایجاد نشده، بلکه هر ماه 5352 ایرانی شغل‌شان را از دست داده‌اند! با توجه به وعده‌های مکرر رونق و ناکامی بسته‌های سیاستی دولت که این وضعیت تلخ نشانی از آن است، شرمندگی شایسته است، نه فراافکنی. برادر جهانگیری! صادقانه عرض می‌کنم چه در مجلس آینده به رأی مردم بار مسؤولیت نمایندگی بر دوشم بماند و چه به‌خواست مردم از تعهد نمایندگی معاف شوم، برای آنکه خدمات‌تان به این مردم نجیب و باوفا افزون شود از هیچ کوششی فروگذار نخواهم کرد تا شما و ما نزد خدا و خلق خدا به‌جای شرمندگی، سربلند باشیم.