مهدی طاهرخانی: با این نتایج، با این رقبا و با این آرایش عجیب جدول، مهم‌ترین سوال هواداران پرسپولیس از یکدیگر این است؛ سرانجام با برانکو طلسم 8 ساله می‌شکند و ما قهرمان می‌شویم یا نه؟ نیم‌فصل نخست اتفاقات سریالی همچون پرده‌ای بر حقیقت افتاده بود و هیچکس نمی‌دانست پرسپولیس پایین‌نشین وقتی کم‌کم از کمرکش جدول بالا آمد و سپس به جرگه بالاشهری‌ها پیوست چه تغییری در آدابش به وجود می‌آید. نیم‌فصل دوم با  چنین تغییری برای قرمزها شروع شد؛ آنها پله پله بالا آمدند و سرانجام در هفته بیست‌ویکم این فرصت را داشتند تا بعد از مدت‌ها ولو به صورت اجاره‌ای، مستاجر خانه دوم جدول شوند. همین بالا آمدن، همین بوی جام و همین بالانشینی، آداب قرمزها را به کل عوض کرد. مقایسه کنید؛ پرسپولیس در نیم‌فصل نخست با نتیجه 2 بر یک مغلوب سایپا شد اما با یک فوتبال کاملا برتر که در آن از پنالتی گل نکردن طارمی بگیر تا اشتباه محرز داور در گرفتن پنالتی به سود سایپا در نتیجه موثر بود که اگر قضاوت در آن روز عادلانه بود قرمزها حداقل یک امتیاز می‌گرفتند با یک فوتبال کاملا برتر که تماشاگر را سیراب می‌کرد. اگر امروز 75درصد ورزشگاه برای پرسپولیس پر می‌شود، ردپای آن روز‌ها را باید در این «حماسه حضور» جست‌وجو کرد. اما حالا پرسپولیس که داعیه قهرمانی دارد مقابل سایپا در همان ابتدای بازی به گل می‌رسد و سپس به فکر مهندسی بازی می‌افتد. همیشه دریافت گل در واپسین لحظلات بازی بدترین مجازات برای کسانی است که همه سرمایه خود را روی دفاع محض قمار می‌کنند. بعد از مدت‌ها تیم برانکو روی هم رفته به اندازه انگشتان یک دست هم موقعیت نداشت و در آن سو سایپا که در نیمه دوم زدن یک گل توسط میداوودی حقش بود خیلی دیر به آنچه استحقاقش را داشت، رسید و زمانی گل زد که برانکو از دست دیگر بالانشین جدول یعنی استقلال الگوبرداری کرد. تغییر آداب یعنی اینکه پرسپولیس در استادیوم خودی و حضور 70 هزار نفری هوادار، عوض تکرار فوتبال تماشاگرپسند که مبتنی بر حملات زیاد و ساختن موقعیت گل فراوان است، نیمه دوم خسیس شود. از ترس اینکه مبادا سایپا همانند بازی قبلش مقابل سپاهان با دفاع و ضدحمله نسخه او را نپیچد، میانه میدان را تمام و کمال به حریف داد و دل به این بست که قرار است تا آخرین ثانیه بازی گلی را دریافت نکند. اما دقیقا همانند بازی با ذوب‌آهن یک سانتر در آخرین دقایق از سمت چپش کافی بود تا بنگر و لوبانف اوج هماهنگی را به نمایش بگذارند! این بار بنگر زودتر به توپ ضربه زد تا با دفع اشتباهش دروازه خالی به راحتی فتح شود. این بهترین درس برای برانکو بود تا بار دیگر هوس نکند با این حربه مقابل تیمی در آزادی بازی کند چون کمترین خروجی‌اش این است که کم کم از حضور هواداران در ورزشگاه کاسته می‌شود. حتی اگر با این فوتبال کاسب همه 3 امتیازهای خانگی باشد. نشان به آن نشان که استقلال هم امتیاز گرفت و هم مدت‌ها بر بالاترین خانه جدول تکیه زد اما آنچه در قبال امتیاز معامله کرد گریز هوادارانش از ورزشگاه‌ها بود. همه چیز بلیت مفت نیست که اگر بود به غیر از آزادی یک ورزشگاه دیگر در ایران به همین اندازه تماشاگر به استادیوم می‌آورد. پرسپولیس پس از پیش افتادن این فرصت را بارها داشت تا با خلق موقعیت فراوان در نیمه دوم، هوادارانش را دست کم از دیدن موقعیت گل لبریز کند اما به غیر از ضربه سر امید عالیشاه مقابل دروازه سایپا، که گل نکردنش برای هیچکس تعجب‌آور نبود، آنها در نیمه دوم و کلا در 70 دقیقه قبل بازی کدام موقعیت ویژه را خلق کردند؟ رگه‌هایی از این خساست و مهندسی بازی در پیکار با فولاد هم نمایان شد اما برخلاف فولاد، سایپا مزد برتری در میانه میدان را به خوبی گرفت؛ شبیه به ذوب‌آهن. این گل‌های دقایق پایانی بی‌جهت نیست.حالا که پرسپولیس به جمع مدعیان بازگشته است وقت عقبگرد برانکو به گذشته‌اش در تیم‌ملی نیست؛ جایی که با فوجی از بهترین ستاره‌های تاریخ فوتبال ایران، بیشتر به فکر پیروزی مقابل رقبا بود تا تکرار فوتبال امروز پرسپولیس.زنگ خطر، دریافت گل در آخرین دقایق بازی با سایپا نبود، بلکه خطر یعنی عوض شدن تدریجی برانکو بود. یعنی تیم او قبل از گل یک‌جور بازی می‌کند و بعد از آن جور دیگر. البته نمی‌شود از غیبت طارمی که این روزها همه بار هجومی قرمزها روی دوش اوست در نبرد با سایپا چشم‌پوشی کنیم و نبود او را بی‌تاثیر بدانیم اما موضوع مهم نوع عملکرد قرمزها در این هفته‌هاست. اینکه چرا تیم برانکو با این خط حمله آماده و آتشین، تا اینجای فصل در هیچ نبردی موفق نشده بیشتر از 2 گل به حریفان بزند، سرنخ خوبی برای آسیب‌شناسی تیمی است که تنها مدعی پیش‌رویش برای قهرمانی خودش است و بس. بدون تردید افکار برانکو، میزان شجاعت و ترسش، فرمان جلو کشیدن و عقب آمدن کاروانی تیمش، مهم‌ترین نقش را در تعیین قهرمان لیگ پانزدهم دارد. او بار دیگر چند بازی گذشته‌اش را بازبینی کند. چرا هر وقت پیش افتاد از ترس دریافت گل در ضدحمله آنقدر عقب کشید که هوادارانش در انتهای بازی روی ویبره بودند؟ شاید اگر آخرین ضربه بازیکن فولاد هفته قبل عوض شکافتن بالای دروازه لوبانف، به درون دروازه می‌رفت، پرسپولیس این بار دقیقه 2+90 گل مساوی را نمی‌خورد. پرسپولیس همه رقبا را فراموش کند فرشته و شیطان رو نیمکت تیمش نشسته‌اند و مهم این است دل به کدام بسپارد و دستور را از چه کسی بگیرد. این را هم فراموش نکند در شیطان هیچ چیز زیبایی نیست.